M-e-e P-e-d

อย่าช้าทีเป็นภาษาข้าหลวงละครับ ภาษาใต้ต้องว่า อย่าไร คืออย่าร่ำไร

ชิคาโก้ลมแรงและเริ่มหนาว
ผิวเนื้อสาวผุดผ่องเริ่มหมองสี
มาอยู่ไกลคิดถึงพระอภัยมณี
เมื่อไหร่หนอสอนเป่าปี่ให้ซึ้งทรวง


จะจับปี่ขึ้นเป่าก็ไม่เป็น
จึงร้องเล่นคำกลอนเป็นช่วงช่วง
รอความรักแดนไกลมาไหวปวง-
ดอกไม้ความห่วงหาและอาลัย

จะแลซ้ายแลขวาเกี้ยวชายอื่น
ให้ลืมชื่นรักเก่าก็หวั่นไหว
กลัวขึ้นชื่อวรรณทองนางสองใจ
จะอ่อยใครก็คิดหนัก คิดหนักเชียว

เอ้ย ไม่ใช่แบบนั้นซักกะหน่อย
ยังรอคอยพะวงชะเง้อเหลียว
หาวันเก่าวันก่อนออดอ้อนเทียว-
คอยก้อยเกี่ยวแววตาพระอภัย


โอ .. รักเก่าที่บ้านเกิด
ช่างเพลินเพลิดเหมือนล่องแม่น้ำไหล
สิบหกปีแห่งความหลังอันยาวไกล
ไยพระอภัยมาใจดำ


ไปหลงรักผีเสื้อกลางสมุทร
ให้อกเราซวนทรุดอยู่ร่ำร่ำ
เซฟบ๊ะของนางคงน่าจำ
พี่จึงมาลืมคำสัญญาเรา

จะตามตบตามหึงซึ่งซึ่งหน้า
ก็เสียภาพมายาคนงามเล่า
จำต้องปล่อยพี่ให้นางยักษ์เอา
แล้วร้องเพลงแอบเหงาแอบเศร้าไป

วันนี้ขอแค่นี้แค่นี้ก่อน
วันหน้าน้องงามงอนจะมาใหม่
มาเว้าวอนต่อว่าพระอภัย
ไม่เอาปี่มาให้น้องเป่าเลย