M-e-e P-e-d

แด่เด็กหนุ่มเย็นในฤดูมรสุมหนึ่ง เรา- ผมกับเพื่อนอีก 3-4 คน ต่างกระโจนลงน้ำด้วยความคะนอง ผมว่ายออกไปเรื่อยๆสู่ความเวิ้งว้าง ท่ามกลางเสียงเรียกกลับและตะโกนเตือน ครั้นเหลียวหลังกลับก็ต้องใจหายวาบเมื่อมองฝั่ง ระยะทางนั้นไกลเกินกว่าแรงที่เหลือจะกลับถึง ผมตัดสินใจดำลงไปใต้น้ำแล้วโผล่ขึ้นมาหายใจ จนเมื่อม

1.หลายปีมานี้ได้ยินคำว่าชนชั้นเยอะมาก แรกๆก็ตะลึง ด้วยไม่ได้ยินคำนี้มานานแล้ว ต่อมาก็ชินๆกันไป จำได้ว่าเมื่อสัก 20 กว่าปีก่อน หากใครพูดคำนี้ก็จะถูกมองด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ ความที่มันเป็นคำของคอมมิวนิสต์นั่นแหละ สังคมไทยตอนนั้นก็เพิ่งผ่านพ้นสงครามความคิดมาหมาดๆ (นับเอาจากนโยบาย 66/23) พอสังคมไทยเริ

ทันทีที่ได้รับการติดต่อมาจากพี่อี๊ด ชมัยภร แสงกระจ่าง นายกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย ว่าสนใจจะไปเกาหลีหรือไม่ ผมก็รีบตอบรับโดยไม่ลังเลแม้น้อยเพราะโอกาสอย่างนี้เกิดขึ้นได้ยากมากสำหรับผม พี่อี๊ดจึงให้ผมติดต่อทางอีเมล์กับ อ.คิม ยอง แอ ซึ่งสอนวิชาภาษาไทยอยู่ที่มหาวิทยาลัยฮันกุก การติดต่อเป็นไปด้วย

ภาวะน้ำท่วมซ้ำซากของหาดใหญ่ และเสียงเตือนภัยของธรรมชาติ (บันทึกท่ามกลางน้ำมิดหัว)เพียงเริ่มย่างเข้าฤดูฝนอย่างจริงจัง หาดใหญ่ก็รับเอาพายุดีเพรสชั่นลูกแรกเข้าไปเต็มๆเสียแล้ว หลังจากที่มีข่าวลือหนาหูว่าน้ำจะท่วมครั้งนี้มากมายมหาศาลกว่าปี 2543 ในใจผมวูบดิ่งลงทันที เพราะนั่นหมายความว่าบ้านผมจ

โปรดทิ้งขยะให้ลงถังไม่มีใครไม่รู้จักซ้อเหงี่ยม พลันที่ดวงตะวันสาดแสงแรกลงมากระทบถนน และนกนานาชนิดขานขับสรรพสำเนียงต้อนรับอรุณ ซ้อเหงี่ยมจะเปิดประตูเหล็กยืดออกเพียงพอดีตัว ด้วยหน้าตางัวเงียยังไม่ได้ล้าง และดวงตาปรือๆที่ยังหลับอยู่ครึ่งดวง ในมือมีธูปกำใหญ่ที่จุดไว้ พร้อม ด้วยอาการหลับตา

หมี่เป็ดไรเดอร์1.อย่าบอกใครนะครับว่าผมเป็นไรเดอร์ ยอดมนุษย์สุดหล่อแห่งนครหาดใหญ่ ผู้ประกอบอาชีพขายหมี่เป็ดเพื่ออำพรางตัวตนแท้จริง ไม่มีใครรู้หรอกครับว่าผมเป็นไรเดอร์ พวกเขาจะรู้จักผมในนามไอ้ตี๋หน้าจืดคนหนึ่ง เถ่าชิ่วขายหมี่เป็ดที่แสนเอร็ดอร่อย คนหน้าหม้อผู้ทำงานลวกๆไปวันๆเท่

บ้านทรายทอง1.ในเนื้อที่บริเวณกว้างขวางต้นไม้ร่มครึ้มของบ้านทรายทอง คฤหาสน์หนึ่งตระหง่านขรึมขลังอยู่โดดเด่น สวนหย่อมตรงลานหน้าคฤหาสน์สะพรั่งไปด้วยดอกไม้นานาชนิด ไม้หมากสูงเสียดฟ้านวลเรียงรายกันต่างกำแพงแก้ว สนามหญ้าเขียวขจีสดไปทั้งผืนแผ่น สปริงเกอร์4-5 ตัวหมุนส่ายสร้างรัศมีเป็นวงแหวน เก

เต้ยแฮร์คัท1).ผมเป็นลูกค้าร้านเต้ยแฮร์คัทมาร่วมๆจะ 20 ปีนี่แล้ว ยังจำได้ดีถึงวันแรกที่เดินเข้าร้าน ร่างสูงโปร่งผมยาวถึงกลางหลัง มันเรียกทุกสายตาให้หันมามอง หรือบางทีอาจเป็นเพราะท่าเดินยกไหล่เขยกส้นก็ได้ ผมไม่จดจำรายละเอียดเล็กน้อยเหล่านี้หรอกแต่ที่จำได้แม่นก็คือ เมื่อผมบอกความประสงค์

ไม่กี่วันมานี้ รมว.ศึกษาธิการ สมชาย วงศ์สวัสดิ์ ได้กล่าวประโยคนี้ออกมาสำหรับผมแล้วมันเป็นวาทกรรมที่ได้ยินมาแต่เด็ก ทั้งครูบาอาจารย์พ่อแม่ผู้ใหญ่ ต่างกรอกหูผมทุกเช้าเย็น อีกทั้งบรรยากาศสังคมสมัยนั้นมันกำลังขุ่นมัว อึมครึมงึมงำอย่างยิ่ง แบ่งฝ่ายเป็นซ้ายเป็นขวาชัดเจน ขณะที่เสี

นักเล่นไพ่คนเดียว

เขาหยิบสำรับไพ่ออกมาจากตู้ บ่ายแก่ๆที่อากาศร้อนอบอ้าวอย่างนี้เขารู้สึก

กระหาย มองออกไปนอกหน้าต่าง แดดกำลังเต้นวับวับอยู่เหนือหลังคาสังกะสีบ้าน

ฝั่งตรงข้าม มันช่างร้อนได้บัดซบจริงๆ เขาสบถพึมพำ กรีดไพ่ในมือเล่นพร้อมกับ

เดินไปหยิบเหยือกน้ำ  วันนี้มันน่าจะมีอะไรทำบ้างสำหรับคนขายหนังสือมือ

สองอย่างเขา ร้านเล็กๆอย่างนี้นานๆจะมีลูกค้าพลัดหลงเข้ามาสักคนสองคน

หนังสือลดราคาเล่มละ๑๐บาท๑๕บาทวางกองอยู่บนโต๊ะหน้าร้าน ส่วนใหญ่จะเป็น

หนังสือการ์ตูนและนิตยสารเก่าๆ สองฟากของร้านเป็นพ็อกเก็ตบุ๊คที่เขาซื้อเลหลัง

มาจากหลายที่หลายแห่ง เขาไม่ใช่นักอ่านหนังสือหรอก เขาจึงไม่รู้ว่าในสองฟาก

ของร้านที่เลหลังมาจากห้องสมุดของโรงเรียนแห่งหนึ่งนั้น มันล้วนแล้วแต่

วรรณกรรมชั้นยอดทั้งสิ้น ก็บอกแล้วไงว่าเขาไม่ใช่นักอ่านหนังสือ เขาเป็นคนขาย

หนังสือต่างหาก ในจำนวนลูกค้าไม่กี่คนนั้นมีอยู่ ๒-๓ คนที่เป็นลูกค้าประจำ มา

ถามหาเล่มโน้นเล่มนี้แล้วจองเอาไว้มาเอาวันหลัง ลูกค้า ๒-๓ คนนี้มือถึง เพราะ

หอบหิ้วเอากลับบ้านทีละหลายๆเล่ม แต่เป็นลูกค้าที่ใจไม่ถึงเท่าไรนัก มักจะต่อรอง

ราคากันแบบเอาเป็นเอาตาย หลายครั้งที่ต้องทุ่มเถียงเสียงดัง เขาเคยคิดว่าอาจ

ต้องแสดงอาการไม่อยากขายให้เห็นเสียบ้าง พวกนี้จะได้เข็ดหลาบไม่มาต่อรองบ้า

เลือดกันขนาดนี้