ชายขี้เมาแห่งละม้ายสงเคราะห์๑).ตื่นมาอย่างงงงุนอย่างรุนแรงลำคอแห้งผงผาก - สากผุยสมองบดจนร่วนจนซ่วนซุยเกินคุ้ยเกินคืนความทรงจำแอลกอฮอร์ยังเต้นในเส้นเลือดปุดเดือดดีกรีมิเป็นส่ำความเมายังค้างเติ่งยังเจิ่งงำผลการกรำราตรี - ดีกรีแรงข้าพเจ้าลุกมาเพื่ออาเจียนคลื่นเหียนสำรอกขยอกแขยงค
หลังการแตกสะเก็ดของดวงดาวหลับตาสิ- แล้วดิ่งลงลึกไปในเงามืดของความฝัน ดวงดาวล้านดวงกำลังสุกปลั่งสว่างไสวและกาแลกซี่กำลังเปลี่ยนระนาบได้ยินไหม?เสียงแตกสะเก็ดของดาวบางดวงก่อนร่วงลิ่วกราวลงมาพื้นโลกบนดิน- บนพื้นดินที่เธอเหยียบยืนด้วยกระ
ขมร้าวก็นั่นแหละ-มันคือบอระเพ็ดขมดำน้ำตาเล็ดได้เสร็จสรรพมันเป็นความรู้สึกอันลึกลับที่ซับเรียวลิ้นทั้งชิ้นเนื้อก็นั่นแหละ-อัญมณีน้ำหนึ่งตกจึงงามไหนก็ไม่เหลือมันเป็นความครึ้มคลุ้มอันคลุมเครืออันยืดเยื้อเรื้อรังไปทั้งใจโอ-งามเคยงามอยู่หลามล้นมาบัดนี้หนึ่งคนกลับร่ำไห้บอระเพ็ดเข็ด
เจ้าชายแสงจันทร์๑).เธอเอย-ฟ้ามืดนั้นจักเผยแสงจันทร์จ้าสูงสุดสูงสุดเงื้อมสุดเอื้อมคว้านวลดวงนวลตานวลใยนานมาแล้ว-กาลครั้งหนึ่งม้ามีปีกเผ่นผึงไปถึงไหนตะกุยฟ้าเมฆแตกวิ่งแหวกไปจากใจกลางจันทร์-จากแสงจันทร์เป็นเส้นแสงแทงตรงมาลงโลกเบื้องหน้าดวงตาโศกคนช่างฝันพอฝุ่นเงียบระลอกจากหมอกควัน