Contents
ก้มหน้าทำงานอย่างเงียบเงียบในห้องหับเรียบเชียบยามเช้าฉานพิงพนักเก้าอี้เปื้อนเหงื่องานใจเบิกบานซ่านสุขทุกนาทีคำต่อคำฉ่ำฝันบรรเจิดจ้าถ้อยต่อถ้อยล้ำค่าแจงวิถีรอยต่อรอยร้อยเรียงเสียงกวีจากขวบปีล่วงบททศวรรษเรื่องต่อเรื่องเรียงรอยเป็นร้อยเรื่องผ่านช่วงก้าวแค้นเ
ดาดดื่นหมื่นดาราระยิบตาละลานใจหันมองทิศทางใดวะวิบไหววิไลดาวคืนนี้ไม่มีโสมปลาศโคมระยับพราวดาวน้อยจึ่งวับวาวอะคร้าววันพระจันทร์ไกลดุจเทียนอันวาววิบระยับยิบ ณ แดนไกลอยากเอื้อมไปคว้าไขว่อะเคื้อดาวสกาวดวงหนึ่งสองสามสี่ห้าคณานับ..นะ...ดาวปวงคืนดาวให้กับสรวงลุล่วงก่อนอรุณกาลใกล้เช้า...แ
สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูอายุ 15 ปี ได้อ่านผลงาน โลกในดวงตาข้าพเจ้า แล้วมีความประทับใจอย่างยิ่ง แต่หนูข้องใจอยู่ในบทที่มีชื่อว่า ชายคนรักของช่างเสริมสวย อ่านแล้ว งง อ่ะค่ะ ขอผู้ใหญ่ใจดีช่วยอธิบายให้หนูฟังหน่อยน่ะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
กระแสสร้างทางลวงห้วงกระแสโลกรึแปรไปตามความประสงค์ชั่วอัปรีย์ใดค้ำการดำรงผิดเผ่าพงษ์วงศาอนาจารวจีเภทเศษซากในฝากฝันไหวชีวันจำเรียงแค่เพียงผ่านใครสิหวนซาบซึ้งคำนึงกาลเขาสราญสาธกดั่งพกลมผิดแต่ผู้กรำกร้านในการก่อผิดแต่หนอแต่เชื้ออันเรื้อข่มเขา
เก็บไว้เถิดนะคนดีที่มอบให้เป็นเมล็ดดอกไม้-ใช่ของขวัญแทนสัญญาว่ารู้จัก-ว่ารักกันเพื่อสองเราผูกพันมั่นยืนนานแทนสัญญาให้เธอเห็นใช่เป็นอื่นแทนดอกไม้หอมระรื่นชื่นฉ่ำหวานด้วยเสียดายดอกไม้หอมไม่เห็นนานกลัวว่ารักจะร้าวรานปานดอกไม้เมื่อสองเราพันผูกปลูกดอกรักยอมเหนื่อยหนักกรำงานทั้งหว่านไถกว่าจะเป
มาตรฐานของความหมกมุ่นอยู่ที่อะไรระยะเวลา หรือ ความถี่ ?ถ้าระยะเวลา - สำหรับเราคงไม่ใช่แต่ความถี่ก็ยอมรับ - ไม่อาจปฎิเสธขณะที่คุณก็มีความต้องการสื่อผ่านเพื่อนบางคนคุณก็อยากรู้เรื่องที่ยังไม่เคยมีใครรู้เหมือนกันมันเป็นพลังสร้างสรรค์ ??!!!ขณะเดียวกันกับเรา - ชดเชยกับสิ่งที่ขาดหายความเหนื่อย เคร
เธอจ๋า ท้องฟ้าสวยนะ,..ดูสิ ! เหมือนฝันเลยแต่ฉันว่าเหมือนสายไหมมากกว่านะเอ๊ะ - แต่เราว่าเหมือนน้ำแข็งปุยใสๆ ราดน้ำหวานนั่นไง ท้องนาเขียวเหมือนทะเลเลย เป็นคลื่นๆด้วยทะเลยังไงเหรอ - ก็ดูสิ เวลาลมพัดก็เอนไปทางเดียวกันเหมือนระลอกคลื่นของทะเลหรือเปล่าถ้างั้นก็ต้องมีปะการังด้วยสิ ..ใครว่าล่ะ มีปูนาต
โอ้...กวีจริงหรือเจ้าหลีกหนีมาจากฟ้าทิ้งสวรรค์สรรสรวงปวงมายาหลงเพลินมาเพ้อคำลำนำกลอนกวีมาจากไหน....ฤาหลั่งรินจากใจ..อันไหวอ่อนจากสองตาแสนซื่อสื่อสะท้อนรู้สึกอันซับซ้อน..ในดวงใจกวี..เกิดเพื่อเขียนกวีเป็นภาระหน้าที่หรือมิใช่ใยกวีจึงแปลก..แยกจากใครทุกมุมมองที่เป็นไปในกวีหน้าที่..หรือ..เห
โอ้...กวีไยจึงหนีมาจากฟากฟ้าไยทอดทิ้งแดนสรวงห้วงดาริกาเพียงเพื่อมาต่ำต้อยเรียงร้อยคำโอ้....กวีไยจึงลี้จากห้วงฟ้ามาเบื้องต่ำไยต้องมาไส้แห้งแฝงระกำเพียงเพื่อนำบทถ้อยร้อยวจีข้าจักเก็บมันไว้หิ้งใดเล่าบนหอคอยคนเขลารึใช่ที่ฤาจักเก็บมันไว้ในคำภีร์เป็นบร