M-e-e P-e-d

โอ้...กวี

ไยจึงหนีมาจากฟากฟ้า

ไยทอดทิ้งแดนสรวงห้วงดาริกา

เพียงเพื่อมาต่ำต้อยเรียงร้อยคำ

โอ้....กวี

ไยจึงลี้จากห้วงฟ้ามาเบื้องต่ำ

ไยต้องมาไส้แห้งแฝงระกำ

เพียงเพื่อนำบทถ้อยร้อยวจี

ข้าจักเก็บมันไว้หิ้งใดเล่า

บนหอคอยคนเขลารึใช่ที่

ฤาจักเก็บมันไว้ในคำภีร์

เป็นบริบทแห่งกวีกระวาดวรรณ

โอ้....กวี

ไยจึงลี้ใจพรากจากสวรรค์

มาเป็นเพียงธรรมดาแห่งสามัญ

เพื่อรำพันชีวิตลิขิตความ

ข้ามาสัมผัสเห็น

ในวาบเย็นแห่งฝันโศก ณ โลกสาม

อักษรบ่งดำรินิรนาม

อยู่ท่ามกระแสเชี่ยวอย่างเดี่ยวดาย

ข้าจึงวาดกวีหวัง

เพื่อสลายความชิงชังให้สร่างหาย

แต่งแต้มบทเรียงถ้อยร้อยระบาย

ให้โลกงามทุกภายด้วยบทกวี

ข้าอาจจะต่ำต้อย

แต่มิต่ำทรามด่างพร้อยในหน้าที่

ข้าเกิดมาเพื่อเขียนพจน์บทชีวี

สร้างไมตรีด้วยคำน้อมนำรัก

ลานเทวา