M-e-e P-e-d

ถ้ามันออกจากปากคนอื่น
-- คนที่ไม่รู้จักเรา จะไม่สนใจเลยสักนิด

แต่นี่.. มันออกจากปากแก
-- คนที่เราคิดว่ารู้จักเรามากกกพอ

เสียใจว่ะ ... เสียใจมากมาย...

เราผ่านเข้าไปในชีวิตใครๆ ด้วยแก้วเปล่าหนึ่งใบเสมอ.. ต่อเมื่อรู้จักกัน -- ขั้นตอนแลกแก้วจึงเกิดขึ้น

ปล่อยให้แก้วของเราอยู่ในมือคนอีกคน
เพื่อเติมน้ำลงไปวันละเล็กละน้อย

รอวันที่คอแห้ง..  วันที่เหนื่อยหอบ.. วันที่กระหาย
แล้วก้อจะจิบมัน

เวลา 3 ปี..
มีบ้างที่ความร้อนรอบๆ ทำให้น้ำระเหยออกไป แต่ไม่นานเราต่างก้อเติมน้ำลงไปในแก้วอยู่ดี

บางที.. มันก้อมาก จนล้นออกมา
และบางที.. เราต่างก้อเลือกที่จะเทมันให้น้อยลงเอง เพื่อจะได้มีที่ว่างสำหรับเติมน้ำอีกครั้ง



แต่แก้วแกในมือเรา -- มันร้าวว่ะ ร้าวด้วยคำๆ นึง จากปากแกเอง สะเทือนอีกนิด -- คงแตกเป็นเสี่ยง

ขอบคุณที่ช่วยกระชากสติเรา ให้เห็นสีสันที่แท้จริงของโลก

ไม่ลืมหรอก -- ว่าเคยรู้สึกดีแค่ไหนที่ได้จิบน้ำจากแก้วใบนั้น ไม่โกรธรอยร้าวนั่นด้วย
แต่จะจำไว้ !!

และไม่ลืมว่าเคยดีกันแค่ไหน ก่อนจะไม่มีวันรู้สึกแบบนั้นอีก...


.