M-e-e P-e-d

ผมมีคนของผมครับ  ส่วนเธอจะมีคนของเธอมั้ย..  ผมไม่แน่ใจ เหมือนเธอล่องลอยครับ  แต่ดูเหมือนมีอะไรมากกว่านั้น..

บางวันเธอก็งอแง บางทีก็ขี้งอน น้อยใจเก่งเป็นที่สุด ส่วนผมน่ะหรือครับ..  มีเรื่องกับ ‘ คนของผม ’ ทีไรก็ได้เธอปลอบใจทุกที ดีไม่ดี – เสือกมีน้ำตาให้เธอเห็นอีก
กระทั่งคุยกันทางโทรศัพท์เธอก็ยังเดาออกครับว่าตอนไหนผมกำลังร้องไห้

เธอว่า.. เธอมีเซ้นต์ครับ


เธอดูแกร่งครับ  กล้าไปเสียทุกอย่าง  เธอว่าเธอดูแลตัวเองได้ จนผมชักลังเลใจว่าเธอใช่ “ ผู้หญิง ” หรือเปล่า ?

“ ไม่ใช่ตรงไหนวะ ? ”  คำพูดของเธอยังติดหูผม


ก็มีหลายอย่าง  ท่าทางมันฟ้องนี่หว่า..
ไม่เคยทาแป้งให้เห็น,  ส่องกระจกนี่ไม่ต้องพูดถึง,  งานฝีมือทำไม่เป็น,  เสื้อผ้าแบบผู้หญิ้งผู้หญิงไม่เคยมี  ที่สำคัญ.. ไม่เคยเหล่หนุ่มคนไหนทั้งนั้น !


แหะ ๆ  ที่ว่ามานี้ผมพูดในใจครับ ขืนพูดออกไปมีหวังเรียนไม่จบแหง ๆ  ก็การบ้าน  รายงานสารพัด  ได้เธอนี่แหละครับช่วยชีวิตเสมอ

“ แกว่าน้องส้มน่ารักไหม ? ”  ผมหมายถึงรุ่นน้องหน้าหมวยที่เจอในโรงอาหาร “ ก็น่ารักดี ” “ น้องแนนล่ะ ? ” “ อืมม์.. น่ารัก ” “ น้องหญิงล่ะ ? ” “ ตกลงแกเล็งคนไหนแน่วะ  แล้วแฟนแกล่ะเอาไปไว้ไหน ? ” “ แล้วแกว่าคนไหนน่ารักสุดล่ะ ? ” “ ก็น่ารักทุกคน.. แต่ไม่ชอบแบบนี้ ! ” “ แล้วแบบไหนที่แกชอบ ? ” “ ชอบแบบนั้น ”  เธอชี้รุ่นน้องผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางทะมัดทะแมงทีเดียวครับ
“ ชอบแบบดูแลตัวเองได้ ” เธอพูดต่อ ผมมาทราบทีหลังครับว่ารุ่นน้องคนนั้นเป็นนักบาสเกตบอล

“ ผู้หญิงของแกต้องสวยตลอดเวลาเหรอ ?  ถ้าต้องส่องกระจก  ตบแป้งทุก 15 นาทีอย่างนั้นฉันทำไม่ได้  ให้เลิกเล่นบาสไปหัดลีลาศก็ไม่ไหว  ดารานักร้องที่คลั่งไคล้น่ะไม่มี..  ก็ไม่เห็นต้องกรี๊ดกร๊าดเลยนี่หว่า..  น่ารำคาญ ” มันถูกพรั่งพรูออกมาในวันหนึ่ง  เมื่อเพื่อนอีก 2 – 3 คนช่วยผมแหย่เธอ

“ ไมพวกแกงี่เง่านักวะ ! ชอบคนสวย ๆ ก็ไปหาคนสวย ๆ มาเป็นเพื่อนดิ  แล้วจะคอยดูว่าจะทนมือ  ทนตีน  ทนปากมอม ๆ ได้ไหม ”

เท่าที่จำได้ก็มี 2 – 3 คนนะครับมาป้วนเปี้ยนเธออยู่ แต่เธอไม่อนุญาตให้ใครเป็น ‘ คนของเธอ ’ ทั้งนั้น เธอว่าเสี่ยงครับ “ คนพวกนั้นจะพนันกันรึเปล่าก็ไม่รู้  ประเภทใครจีบคนนนั้ยคนนนี้ติดได้เอาไปพันนึง ทำนองนั้น ” “ ไมมองโลกในแง่ร้ายนักวะ ? ” “ หรือแกเถียงล่ะว่าไม่เคยเล่นแบบนี้ ”  เธอรู้ดีอีกแล้วครับ





วันรับปริญญา.. ผมหาเธอไม่เจอครับ ไม่ใช่ว่าคนเยอะจนลายตา  แต่เพราะว่าผมจำเธอไม่ได้ !

เธอเดินมากับหนุ่มมาดดีครับ มือข้างหนึ่งต่างเกี่ยวกันไว้  คนนึงกล้องกล้องมือขวาโอบดอกไม้ 2 – 3 ช่อ  อีกคนใช้มือซ้ายถือหมวกปริญญา


“ หนึ่ง ! ” “ อ้ายหนึ่ง ” “ อ้ายหมาหนึ่ง ! ” เธอตะโกนเรียกผมให้ไปถ่ายรูปด้วยกัน


แล้วเธอก็เจอครับ ‘ คนของเธอ ’

ป.ล.ว่าง ๆ ผมจะถามหนุ่มคนนั้นครับ ว่าติดใจอะไรในตัวเธอ.. หรือพวกผมอยู่ใกล้ของดี แต่ใกล้เกลือกินด่าง

เธอว่า..  เธอเก่งไปครับ เลยไม่มีผู้ชายแหยมมาในชีวิต ก็ส่วนหนึ่งครับ..  ผู้ชายอย่างผมมักจะอยากปกป้องคนที่น่าปกป้องเสมอ

แต่เธอ “ ปกป้อง ” ตัวเองไดครับ!


.