M-e-e P-e-d

๑......นมนานกาลก่อนเก่า............มีเรื่องเล่าสืบกันมา มคธนัครา................................ที่ชายป่าบนยอดเขา

๒......ป่างิ้วที่กล่าวนี้..................ยังคงมีนกแขกเต้า       
พักพิงใต้ร่มเงา.........................ไม่เคยเหงาห้าร้อยตัว

๓......รุ่งเช้าออกหากิน...............พากันบินไม่หวั่นกลัว ตั้งแต่ฟ้าสลัว...........................มุ่งหน้านาข้าวสาลี

๔......พากันลงจิกกิน.................แล้วร่อนบินหลังอิ่มพี ย้อนกลับรังถิ่นที่.......................เป็นเช่นนี้ทุกวันไป

๕......แต่เหตุดูแปลกแยก............เจ้านกแขก(เต้า)ตัวโตใหญ่ พญานกนี้ไซร้............................ทำแปลกใจไม่เคยเจอ

๖......ชาวนาคิดแผนจับ...............วางกับดักยามนกเผลอ จับได้แล้วถามเธอ.......................ว่า "นี่เออ…เจ้านกไพร"

๗......นกอื่นหลังอิ่มแล้ว..............รีบบินแจวกลับป่าใหญ่ ปากว่างไม่มีอะไร........................แต่เจ้าไม่เคยเพียงพอ

๘......คาบอีกสามรวงข้าว............เป็นเพราะเจ้ามียุ้งรอ หรือต้องไปกินต่อ......................เราอยากขอให้ตอบที

๙......หรือเรามีเวรกรรม...............เคยกระทำกับเจ้านี้ หรือเจ้าไปใช้หนี้........................หรือเจ้ามีที่ฝังไว้

๑๐.....พญานกแขกเต้า................ว่ารวงข้าวที่เอาไป รวงหนึ่งเอาไปใช้........................หนี้เก่าไงต้องชี้แจง

๑๑.....หนี้เก่าคือพ่อแม่.................ยามท่านแก่ไร้เรี่ยวแรง ตัวเราต้องแสดง..........................กตัญญูด้วยรู้คุณ

๑๒.....รวงสองเอาให้เขา..............ที่นอนเนาในรังอุ่น คือลูกต้องเจือจุน........................หวังผลบุญในบั้นปลาย

๑๓.....ลูกจะคอยดูแล...................ยามเราแก่จนชีพวาย ให้เขาเราสบาย............................จนสุดท้ายของชีวี

๑๔.....รวงสามเอาไปฝัง.................อยากให้ฟังเป็นเช่นนี้ เป็นการทำความดี.........................กับนกที่ป่วยชรา

๑๕.....บัณฑิตท่านกล่าวไว้.............ทำบุญไปเหมือนกับว่า เราฝังทรัพย์เงินตรา.......................ใช้ภายหน้าคราจำเป็น

๑๖.....ชาวนาจิตเลื่อมใส................เริ่มเข้าใจในประเด็น พญานกชี้ให้เห็น...........................คุณธรรมย้ำจิตใจ

๑๗.....จึงปล่อยพญานก................พร้อมกับยกนาข้าวให้ พญานกให้อภัย............................แล้วจึงให้โอวาทมา

๑๘.....ขอท่านสั่งสมบุญ................ไปเป็นทุนในภายหน้า พ่อแม่แก่ชรา...............................ขอชาวนาจงดูแล

๑๙.....ชาวนาได้คติ......................คิดตรองตริตั้งใจแน่ สร้างกุศลไม่ผันแปร.......................จวบจนแก่ตลอดไป

๒๐.....แขกเต้าผู้ปัญญา..................นั้นรู้ว่าทำอย่างไร กับทรัพย์ที่หาได้...........................สุขกายใจตลอดกาล

๒๑.....คนเราทุกวันนี้.....................นกแขกชี้ให้ชื่นบาน เก็บทรัพย์มาเนิ่นนาน......................ควรรู้การใช้ทรัพย์สิน

๒๒.....ใช้ทรัพย์ทำกุศล..................สร้างบุญผลชนยลยิน เกิดคุณค่าชีวิน.............................จวบจนสิ้นอายุขัย........