M-e-e P-e-d

. . . . . . . . . . . . . . . . . . 23 : 05 น.

๑ บ  น
. . . . .        ชานชาลารถไฟฟ้า . .ฝ . . . . น . . . . . . . .พร่ำตก ในความ      เ      งี      ย      บ ผู้โดยสาร    บ      า    ง    ต        า จนน่าใจหาย  ห      า        ย        ใ        จ เหมือนฉากในหนังอาชญากรรม
ฆาตกรโหดต้องแอบซ่อนตัว ตรงซอกไหนสักแห่ง ที่เหยื่อมองไม่เห็น

๒ มันอาจลงมือตอนที่ เขาหรือเธอเผลอ แล้วแอบดอดขึ้นรถไฟขบวนสุดท้าย

ผู้โดยสารคนสุดท้ายที่ตกรถ กรีดร้องโหยหวนเมื่อเห็นศพ ที่ชุ่มด้วยเลือดสด สายฝนจะคอยชะล้างคราบเลือด ให้ร่างของเหยื่อดูมีชีวิตชีวา

๓ ในวันรุ่งขึ้น ศิลปะชิ้นเยี่ยมของศิลปิน ที่โลกไม่ต้องการ! คือภาพหน้าแรกที่หนังสือพิมพ์ ขายความสดบนหน้ากระดาษเปื้อนหมึก

๔ ปากคำที่รางเลือนของยามรักษาการณ์ ผู้ต้องสงสัยต้องเป็นชายหนุ่มคนนั้น สวมหมวกสีดำ กางเกงและเสื้อสีขาว สะพายเครื่องเป้หลัง ที่สำคัญมีตัวอักษร Z สีขาว บนผืนสีแดงของเข็มกลัด ติดตรงมุมบนด้านซ้าย

๕ มันต้องเกี่ยวกับองค์กรลับอะไรสักอย่าง ตำรวจลับสันนิษฐานไว้อย่างนั้น แต่นักจิตวิทยากลับคิดว่า มันต้องเป็นฆาตกรต่อเนื่อง พวกโรคจิตวิปริต มีความสุขกับการให้ผู้คน แกะรอยอย่างหลงทาง

๖ “ข่าวของแกหนังสือของเรายอดพุ่งกระฉูด ข้าขอภาวนาให้แกหนีรอดตลอดไป” บรรณาธิการอาวุโสพูดกับตนเอง “เราจะทำสกู๊ปพิเศษให้แกได้โด่งดัง เรื่องของแกจะได้กลบข่าวร้อนอื้อฉาว ของเจ้านายเราในยามบ้านเมืองวิกฤตเช่นนี้” เขาแสยะยิ้มแห้งอย่างมีเลศนัย

๗ วันต่อมา มีผู้อ้างว่าเป็นมิสเตอร์ Z 10 รายโทรมาบอกว่า พวกเขาเองคือฆาตกรคนนั้น ครบหนึ่งสัปดาห์มีผู้อ้างครบ 100

๘ ฆาตกรตัวจริงคงนั่งอมยิ้ม ที่ไหนสักแห่งในร้านกาแฟ มือหนึ่งคีบบุหรี่ก้นกรอง อีกหนึ่งพลิกอ่านเรื่องราวของตน ในหนังสือพิมพ์และนิตยสาร ที่เขาซื้อไม่ห่างจากจุด ที่เหยื่อนอนตาย

๙ เอาล่ะ เรื่องมันควรจบเท่านี้ แต่ฆาตกรคนนั้น ไม่อยากให้จบง่ายง่าย เขาอยากให้มาสเตอร์พีชของเขา วิ่งแล่นในความคิดของผู้คน วนในหัวของคนนับล้าน

๑๐ มาถึงตอนนี้ คุณคงอยากรู้ ทำไมเขาใช้ตัวอักษรย่อ Z ผมใจเต้นตุ๊บตุ๊บอยากบอก ให้คุณได้เข้าใจ แต่เสียงของเขาไม่รู้มาจากไหน “ถ้าแกเฉลย แกจะเป็นรายต่อไป!”

ซะการีย์ยา อมตยา ๒๙ เมษายน ๒๕๔๙ หลังกลับจากร่วมงานมอบรางวัลศรีบูรพา