M-e-e P-e-d

• วายุโหยโรยแรงแข่งรัศมี ดวงเดือนชี้ฉายทางสว่างไสว กระเซ็นสาดกราดวางว้างหัวใจ แสงเท่าใดจึ่งจะพอก่อความงาม • ในเมื่อหวังเรียนรู้อยู่สูงนัก พื้นดินจักอุ่นโอบใจยังถาม ว่าสุขนี้แน่หรืออยู่ชั่วยาม ยังครั่นคร้ามหวามให้ต้องพรั่นกลัว • คำว่าพอสะกดยากกว่าใจคิด จึงเบือนบิดแสงฉายว่าสลัว เอ่ยคำเดิมว่าใช่..ข้าฯเกรงกลัว ทั้งที่มัวแต่พร่ำเพ้อสิ่งปลอมปลอม • ใต้แสงจันทร์ข้าฯรู้ว่าสว่างนัก ตะวันผลักแสงฉายอย่างถนอม นวลเจ้าเอยเอ่ยนิทานอย่างยินยอม คำอ่อนน้อมให้หลับพริ้มข้าฯอิ่มใจ • เสียงหรีดหริ่งแสงหิ่งห้อยร้อยภาษา เอ่ยวาจาสัจธรรมดวงแขไข ดับและเด่นเร้นและแฝงแจงความนัย จะมีใครเล่าอ้างว่าทานทน • สายเมฆนิ่มชิมฟ้ากว้างอยู่เช้าค่ำ ก่อรูปนำก้อนกอดพรำสายฝน สอนหัวใจคนเช่นข้าฯปุถุชน อย่าร้อนรนก่นเกรี้ยวเลี้ยวชะตา


-------------------------------------- แด่คืนพระจันทร์เต็มดวง และคำสอน...ของความจริงที่ว่า
เดือนเด่นแล้วเดือนดับ ไขความลับของชะตา อ้างอิงแห่งธรรมา สอนใจข้าฯบนฟ้าไกล.....