เทิดไว้ .. เหนือเกล้า ( Version 2 )
.. ความเป็นไปได้ ของความเป็นคน จากสายตาของคนอื่น คงจะห่างไกลจากความเป็นจริง
ทุรกรรมทางกายมันมากเกินกว่าจะอธิบายจากหยาดน้ำตาและหยดน้ำเหงื่อ สิ่งมีชีวิต ที่แถกไถไปกับพื้นคอนกรีตร้อนระอุ ดุจพื้นทะเลทรายอันเว้งว้างด้วยความหวัง และ ความปราถนามีชีวิตอันสุขสมบูรณ์ เหมือนคำพิพากษาที่จำเลยต้องก้มหน้ารับกรรมที่ตน มิได้เป็นผู้ก่ออย่างยอมจำนนกับระบบที่ตนมิได้มีส่วนร่วมบัญญัติ
ชายคนนั้น ยังแถกกายไปตามพื้นทางเท้าอย่างมุ่งมั่น ในทางทิศที่ตนมุ่งหมาย ร่างกาย ที่มีองค์ประกอบของความเป็นคนไม่ครบถ้วนเนื่องด้วยขาที่ขาดหาย มือไม้ที่กุดด้วน เสื้อผ้า หน้า ผม ที่ผสมความเป็นชนชั้นจัญฑาลอันเป็นวรรณะต่ำสุดของชาวฮินดู เมื่อครั้ง สองพันปีล่วงมาแล้วตอนที่พระพุทธองค์ทรงทอดพระเนตรเทวทูตทั้งสี่ ยังคงสำแดง ความเป็นวรรณะ แม้จะห่างจากดินแดนชมพูทวีป แต่กลับยังคงปารกฏชัดเป็นรูปธรรมใน คราบร่างของเขาที่แถแถือกกาย ภายใต้สังคมที่เคยถูกขนานนามว่าเป็นแผ่นดินที่มีรอยยิ้ม เปื้อนใบหน้า
ดั่งจะประกาศความเป็นไปของมนุษยชาติ ... ว่าพวกมึงย่ำเท้ากันอยู่กับที่
กลิ่นอวลอบของความยากจนข้นแค้น และอับแสงความหวัง คลี่กระจายครอบคลุมร่าง สิ่งเดียวที่ขัดแย้งกับความเป็นจริงที่ผู้คนทั้งมวลมองเห็น กลับลอยเด่นในแววตาที่มุ่งมั่น
แววตา ที่ไม่มีใครปรายตามอง
แววตา ที่ทอดมองไปเบื้องหน้า
แวววับ ที่ยังยิ้ม .. ในแววตา
แววไว ที่คุณค่า ความเป็นคน
...
เสียงแตรบีบดังสนั่นลากยาว กึกก้องสองถนน คนในรถอดสังเวชใจมิได้ แต่ความสมเพชในความ เป็นไปของร่างกายที่คืบคลานกระดื๊บ ๆ เบื้องหน้าดูจะมีมากกว่า ถนนมีให้รถวิ่ง ไม่ได้มีให้สิ่งมีชีวิต ที่คล้ายคนเพียง 3 ส่วน เหมือนสัตว์เลื้อคลานซะ 7 ส่วน มาคลานตัดหน้าตอนกูจะรีบไปแบบนี้
" อยากตายห่ารึไงวะ .. มาคลานข้ามถนน "
ไม่มีคำตอบใด หลุดรอดมาจากไรฟันที่เยินหยิก นอกจากการหันมาสบสายตากับท่านเจ้าของรถคันหรู ที่บรรทุกวงศาคณาญาติใส่เสื้อสีเหลืองมาเต็มคันรถ ชายคนนั้นยังมีสายตาที่มุ่งมั่นในสิ่งที่เขาเป็น ในที่ที่เขาจะไป ไม่มีม้แววตาโกรธแค้น ไม่มีแววตาที่ต่อว่า ..
แต่แม้แววตาที่ดั่งนั้น มันก็มิพอลดทอนความไม่พอใจ ที่ต้องเบรครถกระทันหัน อันเป็นเหตุให้อากง หัวทิ่ม เอาฟันทองมาเฉาะที่หมอนรองหัวคนขับ ท่านเจ้าของรถยังบีบแตรไล่สัตว์เลื้อยคลานตาม สายตาที่ท่านมองเห็นตรงหน้าอย่างไม่ลดละ
" พิการแล้วก็ไปอยู่สถานสงเคราะห์สิวะ เดี๋ยวกูทับแม่งขาขาด "
ณ ยามนั้น ที่ชายพิการทราบได้ว่า แวววับที่ยังยิ้มในแววตาของตน มิอาจสื่อให้คนบนรถคันงามนั้นแลเห็น แววไว ที่คุณค่า ความเป็นคน ของตนแล้วก็ได้แต่พยายามชักขาข้างที่ขาดอยู่แล้วของตนมิให้ท่านผู้ทรงเกียรติ ทับให้ขาดซ้ำเข้าไปอีก เสียงออกตัวขอรถปานประหนึ่งงานแข่งขันประลองความเร็วเดย์โทน่า มลรัฐมิชิแกน จึงบดหน้ายางผ่านรอยกุดด้วนไปเพียงครึ่งเซ็นติเมตร
และความเป็นคนที่ทรงเกียรติ ได้แล่นผ่านไปกับสายลมฉะนั้น
...
มือที่กุดหาย ประกบเข้าหากัน ในใจเขาอยากจะพนมมือเหลือเกิน ถ้ามือมันยังคงอยู่ ขาที่ขาดด้วน คุกเข่าเข้าหากัน และร่างที่คงความเป็นคนไม่เต็มคน ก็ทรุดราบลงกับพื้น
เบื้องหน้าพระบรมฉาทิศลักษณ์ บนซุ้มประตูถนนราชดำเนิน
น้ำตาหยาดใส ๆ รินไหลลงอาบแก้ม กลบเกลื่อนความปวดร้าวของการดำรงชีวิต ในสังคมเมืองที่ผู้คนแลเห็น เพียงแต่ความเป็นไปของตน และมองเห็นความเป็นคนน้อยลง
ถึงกระนั้น คนที่ไม่เต็มคนคนหนึ่ง ยังภาคภูมิใจ ที่ได้เกิดมาเป็นเพียงคราบร่างของคน ในแผ่นดินที่พระองค์ ทรงทอดพระเนตรเห็นประชาชนของพระองค์
ไม่ว่าคนคนนั้น จะสูง ต่ำ ดำ ขาว จะยากดีมีจน จะเกิดบนกองสุข หรือความทุกข์ยาก สายพระเนตร ทรงทอดทอถึงหมู่มวลประชาทุกผู้ ทุกนาม
...
ชายพิการคนนั้น ยังคงหมอบกราบแทบเบื้องพระบาท .. บนถนนราชดำเนิน
Relate topics
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก