'กระเบนแดง'
เปิดหีบเก่าคร่ำคล้ำร่ำกลิ่นแป้ง
หยิบผ้าแดงผืนเก่าเคล้ากลิ่นร่ำ
คลี่ผืนราบทาบวางอย่างครูทำ
นุ่งผ้ารำ คล่องทางอย่างครูสอน
ยืนตัวตั้งหลังตรงระหงมาด
เยี่ยงศิษย์นาฏศิลป์แท้แต่เก่าก่อน
เยี่ยงสวมรูปสีดาเป็นอาภรณ์
ผ้าแดงซ้อนพันบั้นสะเอวเพรียว
จับปมปลายชายพกขมวดขัด
กระชับมัดรัดผูกกระหวัดเกี่ยว
ม้วนชายดิ่งทิ้งล่างเป็นหางเดียว
เหนี่ยวตลบทบตะเข็บเหน็บข้างหลัง
ผืนผ้าดิบพันคาดต่างเข็มขัด
กระชับโจงโยงจัดพอลุกนั่ง
เก็บชายเสื้อสอดเรียบระไววัง
สำรวมนั่งเคร่งครัดเตรียมดัดตน
ซ้อมท่าดิบ ตนดัด หัดเป็นนิจ
ทุกเหล่าศิษย์มีครูรู้ฝึกฝน
กระเบนแดง โจงรากจากบรรพชน
ขลังคู่คนคู่ศาสตร์นาฏการ
--- บทกวีนี้เขียนขึ้น เพื่อน้อมรำลึก และบูชาครูรำผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชา แห่งสุนทรียนาฏศิลป์ไทยทุกท่าน ที่ผู้เขียนมิอาจลืมเลือนได้ชั่วชีวิต ---
กิรณี 4 ธันวาคม 2546