M-e-e P-e-d

บทอาขยานกล่อมลูก :
ภาคประชาธิปไตยในมือเรา

ก่อนจะนอน...บุญปลูกเจ้าลูกรัก ฟังพ่อเล่าเรื่องหลักหลักดูสักเรื่อง ใช่! นิทานเรื่องเล่าที่เปล่าเปลือง แต่เป็นความขัดเคืองของเมืองคน

กาลครั้งหนึ่ง ณ กรอบระบอบใหม่ ตั้งนามว่า “ประชาธิปไตย” มาแต่ต้น ต้องล้มลุกคลุกคลานพิการพิกล บางครั้งครา “ประชาชนต้องชิงชัย”

เจ้ารู้ไหม? กว่าจะมีเสรีภาพ ดินเคยอาบเลือดนอง – ฟ้าร้องไห้ ใจที่เคยชุ่มเย็นกลับเป็นไฟ มือเปลี่ยนจับคราดไถไปเป็นปืน

โอ้! อกแม่พระธรณี เหนือเสางามธงสามสีโอดอะอื้น เกิดตำนานวีรกรรมชั่วข้ามคืน และตำนานจะหยัดยืนนับหมื่นปี

คนที่เคยเฉยชากลับกล้าสู้ มาร่วมกู้อิสรธรรมนำวิถี เมื่อล่วงถึงที่สุดยุทธวิธี ย่อมต้องพ่ายร่างพลี...เลือดวีรชน

เนื้อแท้นั้น...เจ้าบุญปลูก ลูกรู้ไหม? ว่าประชาธิปไตยในเบื้องต้น คือ ประชา + อธิปไตย อยู่ในตน เพื่อรอคนรู้ค่านำพาไป

เพราะประชา คือผู้นำ คืออำนาจ เป็นผู้ครองบทบาทอันยิ่งใหญ่ ผ่านกระบวนอารยะ “อธิปไตย” โดยเลือกคนเข้ามาใช้ในสภา

พ่อจึงยึดนามนี้ไว้ในมือ เพราะนั่นคืออำนาจอันทรงค่า ที่แลกด้วยหยาดเลือด...หยดน้ำตา จึงงดงามสง่ากว่าสิ่งใด

เมื่อวันที่พ่อต้องไปเลือกตั้ง คิดถึงเจ้าจึงปลูกฝังให้เจ้าใฝ่ ระหว่างแก่นและเปลือก เจ้าเลือกอะไร ลูกจงใช้ใจตรองสมองคิด

จากวันนี้ไม่กี่ปีแล้วลูกรัก เจ้าก็จักมีมืออันถือสิทธิ์ มือที่พร้อมชี้ชะตาเนรมิต ไปสู่ทิศแห่งศรัทธา “ประชาธิปไตย”