M-e-e P-e-d

“ หินหนุ่มก้อนเล็ก ๆ ก้อนนั้น กรีดตัวผ่านอากาศเป็นวงโค้งดุจเดือนเสี้ยว ก่อนจะทิ้งตัวลงจุมพิตผิวแก้มนวลของน้ำใสอย่างหนักหน่วง หญิงสาวสะดุ้งเฮือกอย่างมิทันตั้งตัว ผิวแก้มใสร้อนวาบสะท้านไปถึงใจจนเกิดเป็นวงกระเพื่อม ระลอกคลื่นความคิดถึงวิ่งจากจุดกลางฝันไปจรดขอบใจอย่างแผ่วเบา ... “

เขานั่งมองวงกระเพื่อมเล็ก ๆ ในแอ่งน้ำตรงหน้า วาบหนึ่งของความคิดกลับมองเห็นตัวเองเป็นหินก้อนนั้น และผิวน้ำเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง คนที่ปรากฏกายขึ้นในชีวิตของเขาผ่านโลกไซเบอร์สเปซ สร้างพันธะทางความสัมพันธ์ในโลกของความเป็นจริง และจางหายไปเหมือนไอหมอกในโลกแห่งความฝัน

มองย้อนกลับไปในใจของตัวเอง เขาถามตัวเขาเองหลายรอบ หลายหน ว่าที่จริงแล้วเขาวางเธอไว้ในตำแหน่งไหนบนระดับความสัมพันธ์ ความเป็นจริงก็คือเธอเป็นแค่คนที่รู้จักกันทางตัวหนังสือ ตอบโต้กันทางเวปบอร์ด อ่านความคิดและมุมมองของกันและกัน ชื่นชมในบ้างครั้ง ติติงในบางคราว แม้กระนั้นเขาก็ไม่ปฏิเสธตัวเองว่าชอบความคิดความอ่านของหญิงสาวคนนี้อยู่บ้าง .. ไม่สิบางจังหวะเว้นวรรคชอบมากเลยทีเดียวแหละ จนมาวันหนึ่งปรากฏเบอร์โทรศัพท์มือถือขึ้นในแถวบรรทัดของโปรแกรม MSN Messenger 7.5 ที่ทำให้เขาผวาเข้าหาโทรศัพท์มือถือของตนเองอย่างลนลานก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์นั้นด้วยนิ้วที่สั่นระริก และแนบหูฟังเสียงรอสายอย่างจดจ่อ

“ จ่า .. “

เสียงใส ๆ ลอดผ่านลำโพง NOKIA วิ่งทะลวงผ่านเยื่อแก้วหู เข้าไปสั่นสะเทือนในช่องอกของเขาอย่างจัง สมองมึนงง จนแม้จะนึกย้อนกลับไปกี่หนก็นึกไม่ออกว่าวันนั้นเขาพูดจาอะไรกับเธอไปบ้าง เสียงน้อย ๆ ของเธอยังก้องสะท้อนไปมาอย่างแผ่วเบาในความรู้สึกตลอดเวลาเหมือนวงกระเพื่อมเล็ก ๆ บนผิวน้ำ

. . . . .

ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กันและกันมีแต่จะเพิ่มมากขึ้นทุกวันเหมือนกิ่งก้านของต้นโมกข์ในกระถางหน้าบ้าน เขารู้สึกได้ถึงความไว้วางใจของเธอที่มีให้ยามที่เธอบอกเล่าเรื่องราวบางประการในชีวิตให้เขาได้รับรู้ มันไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ของคนที่แค่รู้จักกันผ่านทางอินเตอร์เน็ตอีกต่อไป เมื่อวันหนึ่งที่เธอนั่งร้องไห้กับโทรศัพท์มือถืออยู่ที่ฝั่งหนึ่ง และเขานั่งกอดเธอกับโทรศัพท์มือถืออยู่ที่อีกฝั่งหนึ่ง เรื่องสั้นหลายเรื่องที่เขาเขียนมีเธอเป็นตัวแสดงหลักให้เขานั่งมองที่กลางใจ ก่อนจะถ่ายทอดออกมาเป็นตัวอักษร พร้อม ๆ กับสัมผัสอันอบอุ่น และอยู่เคียงข้างเธอเสมอผ่านโทรศัพท์ NOKIA<br />

“ คือกำลังใจ ... ที่เธอไม่รู้
แอบรักเธออยู่ กับคำที่เขาอยากถาม
เธออยากมีใคร บ้างไหมเมื่อใดก็ตาม
ที่หัวใจไถ่ถาม ถึงคำหนึ่งคำว่ารัก.... “

. . . . .

 เขานั่งมองวงกระเพื่อมเล็ก ๆ ที่ค่อย ๆ จางหายจนผิวน้ำนิ่งสนิท เธอจากไปเหมือนไอหมอกในความฝัน เมื่อเธอบอกว่าจะต้องไปทำภารกิจที่จังหวัดหนึ่งทางอีสานใต้ ในความรู้สึกของเขามันช่างไกลสุดขอบฟ้า ทั้งที่ในความเป็นจริงเธอก็อยู่ไกลสุดขอบฝันของเขาอยู่แล้ว คนที่รู้จักกันผ่านอินเตอร์เน็ต คนที่แค่เคยคุยกันผ่านโทรศัพท์มือถือ เธอแค่เข้ามาแชร์ความรัก ความอบอุ่น และความฝันจากชีวิตเขาไปบางส่วน และจากไปยามเธอที่เข้มแข็งพอที่จะเดินไปบนถนนของความเป็นจริง หลงเหลือไว้เพียงความคิดถึงที่อัดแน่น และเบอร์โทรศัพท์ที่เขาไม่ยอมลบไปจากเมมโมรี่ของโทรศัพท์มือถือ แม้กระนั้นเขาก็ยังเชื่อว่าความสัมพันธ์ที่เขามีให้กับเธอนั้น ไม่ใช่แค่คนที่บังเอิญมารู้จักกัน

มันมากกว่านั้น ..

. . . . .

“ หินหนุ่มก้อนเล็ก ๆ อีกก้อนหนึ่ง กรีดตัวผ่านอากาศเป็นวงโค้งดุจเดือนเสี้ยว ก่อนจะทิ้งตัวลงจุมพิตผิวแก้มนวลของน้ำใสอย่างหนักหน่วง หญิงสาวสะดุ้งเฮือกอย่างมิทันตั้งตัว ผิวแก้มใสร้อนวาบสะท้านไปถึงใจจนเกิดเป็นวงกระเพื่อม ระลอกคลื่นความคิดถึงวิ่งจากจุดกลางฝันไปจรดขอบใจอย่างแผ่วเบา ... “

เขาจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์มือถืออย่างเงียบงัน แรงกระเพื่อมน้อย ๆ บนผิวน้ำจางหายไปแล้ว แต่แรงกระเพื่อมที่กลางใจของเขายังคงอยู่ มันยังคงสะท้อนเสียงใส ๆ ของเธอที่เรียกขานเขาในวั้นนั้น

“ จ่า .. “

“ หินหนุ่มก้อนเล็ก ๆ อีกก้อนหนึ่ง กรีดตัวผ่านอากาศเป็นวงโค้งดุจเดือนเสี้ยว ก่อนจะทิ้งตัวลงจุมพิตผิวแก้มนวลของน้ำใสอย่างหนักหน่วง เขากดปุ่มโทรออกก่อนจะจรดโทรศัพท์มือถือขึ้นแนบหู รอฟังเสียงเรียกที่ดังสะท้านใจเขาอีกครั้ง “

. . .

. .

.

.

.


.


.


.

“ ขออภัยค่ะ โทรศัพท์ของท่านไม่อาจใช้งานได้ในขณะนี้ กรุณาเติมเงินด้วยค่ะ “