M-e-e P-e-d

๏ริมตลิ่งสูงตะวันซ่อน ลมเฉื่อยเอื่อยย้อนตะกอนถม กลางแควใหญ่น้อยค่อยค่อยจม ตะกอนดินชินตมสู่สมดิน ๏สู่สมพอสมเป็นสสาร ร้อนหนาวยาวนานชั้นดานหิน รองรับซับชื้นจนชาชิน ถมตะกอนนอนถิ่นในรายทาง ๏ลายเลือนเคลื่อนคล้อยแควน้อยใหญ่ ขุ่นในใสนอกออกสองข้าง ใสน้ำตามสายกลายจางจาง ตะกอนจมถมล่างกลางลำแคว ๏และเมื่อหนาวลมหนาวถึงคราวเยือน น้ำหลากก็หลากเลื่อนเคลื่อนกระแส น้ำปริ่มตลิ่งเปลี่ยนปรับและแปร อวดตะกอนแท้แท้ตกตะกอน ๏กลางตะกอนบอกกล่าวประสบการณ์ รอยเท้าบันทึกผ่านเพียงบางท่อน ตัวตนผ่านตาผ่านบทตอน จวบตะวันซ่อนย้อนกลืนกัน ๏ริมตลิ่งสูงตะวันซ่อน ระหว่างแควเลือนตะกอนย้อนรอยฝัน ตะกอนดินถมดานเปลี่ยนวารวัน เห็นไม่เห็นเช่นนั้นเช่นนั้นเอง เฉกตะกอนถมใจของใครของมัน เห็นไม่เห็นเช่นนั้นก็เช่นนั้นเองฯ

นายทิวา ***ไร่ประคองกูล-ลำตะเพิน-ลาดหญ้า-กาญจนบุรี*** ******ฤดูหนาว ๒๓-๒๔ ธันวาคม ๒๕๔๙*******