M-e-e P-e-d

ผมพยายามจะป้องประคองไม่ให้เปลวระริกของเทียนเล่มน้อยนี้ดับลง ..

มันเป็นเทียนเล่มเล็ก ๆ .. เปลวปลายไฟไหวอ่อนไปตามแรงลมกรรโชก แสงเทียนสว่างวามวับ ทอประกายสีเหลืองทอง ส่องสว่างอย่างอย่างอ่อนระโหย

.. ในความมืดสนิท แสงเทียนระริกเปลวน้อย ๆ จุดนี้ ดูจะเป็นสิ่งเดียวที่ส่องนำทาง

ประกายน้อย ๆ ทาทับให้เห็นวิถีเพียงเลือนราง แต่ก็มากพอให้ผมมองเห็นทิศทางข้างหน้า บนถนนคนเขียนหนังสือที่ดูเหมือนจะทอดทางยาวไกลไปสุดขอบฟ้า กับการเดินทางที่ดูเหมือนจะยาวไกลไปสุดขอบฝัน ผมยังยึดมั่นในหนทางที่เปลวแสงสีทองอ่อนเล็ก ๆ นี้ส่องนำทาง

“ งานเขียน ไม่เพียงตอบคำถามบางประการของผู้เขียน มันควรสร้างคำถามบางประการให้ผู้อ่านด้วย และคำตอบของคำถามนั้นมันไม่ควรจบสิ้นลง เมื่อเรื่องราวในงานเขียนนั้น ๆ สิ้นสุด มันควรมีชีวิตเป็นของมันเอง ซึ่งความจริง มันมีชีวิตเป็นของตัวมันเองอยู่แล้วนับตั้งแต่คำแรกเหยียบย่างเท้าลงไปบนเรื่องราวนั้น ๆ  แต่มันจะเดินทางไปได้ไกลสักเพียงไหน ..

ผู้เขียน .. กำหนดครึ่งหนึ่ง คนอ่าน .. กำหนดครึ่งที่เหลือ

งานเขียนที่ดี .. จึงควรพาคนเขียนไปไกลสุดขอบฟ้า และชักพาผู้อ่าน ไปไกลสุดขอบฝัน .. “

...

ผมเชื่อว่า .. เทียนเล่มเล็ก ๆ ที่ผมปกป้อง จะส่องนำทางผมให้เดินทางไปถึงจุดนั้น

ไม่ว่ามันจะเป็นการเดินทางที่ยาวไกลสักเพียงไหน

...

ปีใหม่ .. เดินทางมาถึงแล้ว

รักษาเทียนเล่มเล็ก ๆ ของคุณไว้ให้ดีครับ

...

ด้วยจิตคาราวะ ..