M-e-e P-e-d

๑. แล้วแม่ก็เดินออกมาจากบ้านหลังนั้นด้วยรอยยิ้มสดใส  ฉันเห็นรอยยิ้มนั้นของแม่เคลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  จังหวะการย่างก้าวของแม่สม่ำเสมอและผ่อนคลาย  มันเนิ่นนานเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันไม่ได้เห็นรอยยิ้มและดวงหน้าอันสดใสเช่นนี้ของแม่  ฉันยิ้มรับเมื่อมือนิ่มนุ่มและอบอุ่นสัมผัสลงบนศีรษะของฉันอย่างอ่อนโยน  มันเนิ่นนานเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันไม่ได้รับสัมผัสอันอ่อนโยนและอบอุ่นเช่นนี้จากแม่

๒. ฉันจำได้เมื่อราวครึ่งปีที่ผ่านมาครอบครัวของเราเหมือนถูกสาปให้หาความสุขไม่ได้  พ่อและแม่มีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกันไม่เว้นแต่ละวัน  แม่หน้าหมองคล้ำ  ส่วนพ่อเองก็ดูไม่มีความสุขเอาเสียเลย  สำหรับฉันการได้เห็นพ่อและแม่ทะเลาะกันเป็นเรื่องที่บั้นทอนความรู้สึกอย่างหาที่เปรียบไม่ได้  ฉันยังเด็ก  และฉันเองก็ไม่สามารถรู้และเข้าใจได้เลยว่าเพราะเหตุใดพ่อและแม่จึงต้องทะเลาะกันด้วย  และยิ่งนับวันเหตุการณ์ทำนองนี้ก็ไม่มีท่าทีว่าจะผ่อนคลายลงเลย  มีแต่จะทวีความรุนแรงขึ้นเสียด้วยซ้ำ  ตั้งแต่เกิดมาจนอายุครบแปดขวบได้ไม่นาน  ฉันไม่เคยเห็นพ่อทำร้ายร่างกายแม่  แต่แล้วฉันก็ต้องได้ตอนที่เห็นพ่อนั่งคร่อมอยู่บนตัวแม่ที่นอนดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากอำนาจของพ่อ  แล้วพ่อก็เริ่มฟาดฝ่ามือหยาบกร้านลงบนพวงแก้มของแม่  ทีแล้วทีเล่า  ข้างซ้ายที  ข้างขวาที  จนฉันต้องเบือนหน้าหนีพยายามซ่อนน้ำตาที่เอ่อท้นขึ้นมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว  น้องชายตัวเล็กของฉันนั่งกอดเข่าร้องไห้จ้าอยู่ตรงมุมหนึ่งของบ้าน  ผสานกับเสียงร้องไห้ครวญครางด้วยความเจ็บปวดของแม่  พ่อผละออกจากตัวแม่คล้ายได้สติ แล้วเดินเข้ามาหาน้องชายของฉัน  พยายามจะเข้าไปอุ้มและปลอบประโลมให้คลายอาการตกใจ  น้องชายของฉันถดหนีทั้งที่รู้ว่าไม่มีที่จะให้หนีอีกแล้ว ฉันเข้าใจความรู้สึกนั้นของน้องชายดีเพราะมันคงไม่ต่างจากความรู้สึกของฉันมากนัก  ฉันเห็นพ่อได้กลายร่างเป็นปีศาจไปแล้ว  ฉันรู้ว่าพ่อเองก็เสียใจกับสิ่งที่พ่อได้กระทำลงไปต่อหน้าพวกเรา  พ่อถอยห่างออกจากน้อง  แล้วหันมาบอกให้ฉันช่วยปลอบน้องแทน  พ่อคว้ากุญแจรถยนต์จากหลังตู้เย็นก้าวเดินออกไปแล้วชะงักหยุดอยู่ตรงประตูหน้าบ้าน  ก่อนจะหันกลับมามองภาพภายในบ้านอีกครั้ง  แล้วพ่อจึงหันมาบอกฉันอีกครั้งว่า  เดี๋ยวพ่อจะกลับมา  ดูแม่ดูน้องให้ดีด้วย  เสียงเครื่องยนต์ของรถพ่อดังไกลออกไปจนเงียบหาย  แม่จึงเข้ามากอดฉันและน้อง  แม่ร้องไห้อย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต  แม่พร่ำบอกกับฉันและน้องว่า  แม่ขอโทษ  แม่ไม่น่าไปเอาเงินเขามาเลย  หนูอย่าไปโกรธพ่อเขานะลูก  แม่คลายก้อนสะอื้นออกมาเป็นห้วงๆ  และกอดพวกเราแน่นขึ้น

แม่ไม่น่าไปเอาเงินเขามาเลย  แม่ไม่น่าไปเอาเงินมาเลย  ฮือ..ฮือ.. ฉันได้ยินประโยคนี้เนิ่นนานก่อนที่จะเงียบหายไปพร้อมกับเปลือกตาของแม่ที่ปิดสนิท  แม่หลับไปแล้วอย่างยากเย็น  ทิ้งฉันและน้องให้นั่งกอดกันท่ามกลางแสงสีส้มจัดของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับฟ้า-

๓. วันนี้อยากกินอะไรดี  แม่ถามฉันหลังจากที่ปีนขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ของแม่
ก๋วยเตี๋ยว  ฉันบอกแม่  ก๋วยเตี๋ยวเนื้อเปื่อยร้านตรงปากทางนะแม่อร่อยดี

แม่พยักหน้าและสตาร์ทเครื่อง  มอเตอร์ไซค์เคลื่อนไกลออกไปจากบ้านหลังนั้นทุกวินาที  บ้านหลังนั้นดูเล็กลงและคลายความเคร่งขรึม ดุดันลงจนฉันกล้าที่จะหันกลับไปมอง  รถมอเตอร์ไซค์ของแม่ยังคงวิ่งไปข้างหน้าด้วยความเชื่องช้า  ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่หวาดกลัวบ้านหลังนั้นอีกต่อไปแล้ว  บ้านที่ทั้งฉันและน้องต่างเกลียดและกลัวเกรง  บ้านที่เมื่อแม่พาฉันมาครั้งใด  ขากลับแม่จะมีฟ่อนธนบัตรอยู่ในกระเป๋า  บ้านที่เมื่อแม่มาครั้งใดหากกลับถึงบ้าน  พ่อและแม่จะมีปากเสียงกันเป็นประจำ  ฉันแอบได้ยินมาว่าบ้านหลังนั้นมีฐานะเข้าขั้นเศรษฐีร่ำรวยจากการปล่อยเงินกู้  และมีงานอดิเรกเป็นท้าวแชร์ลูกโซ่เจ้าใหญ่  แม่ชอบพาทั้งฉันและน้องมาที่บ้านหลังนี้บ่อยๆ  เมื่อแม่กลับถึงบ้านไม่นานก็จะมีคนมากหน้าหลายตาเดินทางมาหาแม่  แล้วฟ่อนธนบัตรที่อยู่ในกระเป๋าของแม่ก็จะถูกจัดสรรและโยกย้ายไปสู่กระเป๋าของผู้คนที่เดินทางมาหาแม่อีกที  บางคนเมื่อได้เงินจากแม่แล้วก็หายหน้าหายตาไปเลย  ส่วนบางคนนั้นจะเดินทางกลับมาหาแม่ทุกครั้งเป็นประจำทุกเดือน  ฉันเคยถามว่าคนพวกนี้เป็นใคร  แม่บอกฉันว่าคนพวกนี้เป็นลูกหนี้แม่  แล้วคนที่แม่ไปหาที่บ้านหลังนั้นล่ะ  ฉันถามแม่  แม่บอกกับว่าคนที่บ้านหลังนั้นเป็นเจ้าหนี้ของแม่อีกทีหนึ่ง  ฉันถามแม่ว่าแล้วทำไมเราต้องไปเป็นลูกหนี้เขาด้วยในเมื่อเราเองก็เป็นเจ้าหนี้คนอื่นเหมือนกัน  แม่บอกกับฉันว่าก็แม่ไปเอาเงินของเขามาออกดอกอีกที  ฉันไม่เข้าใจธุรกรรมที่แม่กำลังดำเนินอยู่  แต่ฉันสามารถมีของเล่นที่ฉันอยากได้  น้องชายของฉันก็สามารถมีของเล่นที่เขาอยากได้  แม่สามารถจับจ่ายใช้สอยได้คล่องมือกว่าแต่ก่อน  แม่เคยบอกว่าลำพังแค่เงินเดือนข้าราชการชั้นผู้น้อยจะไปพอใช้อะไร  จำเป็นที่แม่จะต้องไปที่บ้านหลังนั้นเพื่อหารายได้เสริมเพื่อให้ครอบครัวของเราแข็งแรงขึ้นและมีความสุขมากยิ่งขึ้น  ฉันอยากบอกแม่ว่าถึงแม้ว่าทั้งฉันและน้องจะไม่มีของเล่นอย่างที่อยากได้ฉันและน้องก็มีความสุข  ฉันอยากเอาของเล่นทั้งของฉันและน้องไปคืนแม่แล้วบอกว่าถ้ามันทำให้พ่อและแม่ทะเลาะกัน  ทั้งฉันและน้องก็ไม่อยากได้มันไว้อีกแล้ว  ฉันไม่อยากให้แม่ไปที่บ้านหลังนั้นอีกต่อไป  ฉันไม่อยากเห็นพ่อและแม่ทะเลาะกันอีกแล้ว  ฉันเคยบอกแม่หลายครั้งว่าแม่อย่าไปที่บ้านหลังนั้นอีกเลย  แต่แม่ก็ปฏิเสธคำขอร้องของฉัน  แม่บอกว่าแม่จำเป็นจะต้องไปที่บ้านหลังนั้น  แม่ต้องไปรับผิดชอบต่อเงินของเขาที่มันสูญสลายไปพร้อมกับผู้คนที่เคยเดินทางมาหาแม่  บ้านของเราเงียบกริบและร้างไร้วิญญาณตั้งแต่ผู้คนพวกนั้นพากันหายหน้าไป  พ่อและแม่ทะเลาะกันบ่อยขึ้นและนั่นน่าจะเป็นเสียงเดียวที่เกิดขึ้นในบ้าน  เสียงหัวร่อต่อกระซิบที่เคยมี  มันได้หายสาปสูญไปแล้วจากบ้านของเรา

๔. ร้านก๋วยเตี๋ยวปากทางเป็นร้านเล็กๆ  โครงสร้างทำจากไม้ยูคาลิปตัด  เสาทั้งสี่ต้นยืนเป็นหลักให้กับหลังคาสังกะสีทรงเพิงหมาแหงน  กลิ่นหม้อตุ๋นเนื้อเปื่อยโชยแตะจมูกมาแต่ไกล  ที่นี่เป็นร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำของใครหลายคนในละแวกนี้  รวมทั้งฉันและแม่ผู้มาจากถิ่นอื่น  เจ้าของร้านเป็นหญิงวัยกลางคนรูปร่างค่อนข้างท้วมกำลังหยิบเส้นก๋วยเตี๋ยวใส่ตะแกรงรูปทรงกระบอกทำด้วยโลหะเพื่อนำไปลวกในหม้อต้มน้ำร้อน

เจ้าของร้านยิ้มทักทายแม่  แม่ยิ้มตอบกลับ  ฉันไม่แน่ใจว่าวันนี้เจ้าของร้านจะผิดสังเกตกับรอยยิ้มของแม่ฉันในวันนี้หรือไม่  รอยยิ้มที่สดใสไม่มีแวววิตกกังวลเจืออยู่  ฉันอยากให้หล่อนถามแม่ของฉันเหลือเกินว่าทำไมวันนี้แม่ของฉันดูมีความสุขเหลือเกิน  เพราะฉันจะเป็นคนตอบกับหล่อนด้วยตัวเองแทนแม่เลยว่า  วันนี้เราจะมากินก๋วยเตี๋ยวฝีมือหล่อนเป็นวันสุดท้าย  เพราะต่อจากนี้ไปแม่จะไม่มาที่นี่  แม่จะไม่มีวันกลับไปที่บ้านหลังนี้อีกเป็นอันขาด  และหล่อนก็คงจะคาดเดาสถานการณ์ได้เองว่าเพราะเหตุใด  และทำไมเราถึงไม่จำเป็นต้องไปที่บ้านหลังนั้นอีก  แม่เคยบอกกับฉันว่าคนในละแวกส่วนมากต่างตกเป็นลูกหนี้  ต่างยอมก้มหัวให้บ้านหลังนั้นใช้แผ่นหลังของตัวเองเป็นที่ปลูกข้าว  ให้บ้านหลังนั้นเก็บเกี่ยวผลประโยชน์  หล่อนเองก็คงไม่ผิดไปกับคนอื่นในละแวกนี้

คำถามของแม่เรียกให้ฉันกลับคืนสู่โลกแห่งความจริง  แม่ถามฉันว่าจะกินอะไร  ฉันเลือกก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กลูกชิ้นเนื้อเปื่อย  ฉันอยากจะจดจำรสชาติเนื้อเปื่อยของร้านนี้ให้ขึ้นใจที่สุด  เพราะครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้กินเนื้อเปื่อยจากร้านแห่งนี้

เสียงของแม่สั่งก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กลูกชิ้นเนื้อเปื่อยสองชาม  เราจึงเดินเข้าไปเลือกหาที่นั่งด้านในร้าน  แม่ยิ้มอย่างมีความสุขและเผลอฮัมเพลงที่ฉันคุ้นหูมาตั้งแต่จำความได้  เพลงนี้เป็นเพลงโปรดของทั้งพ่อและแม่  แม่เคยเล่าว่าพ่อเคยใช้เพลงนี้ร้องจีบแม่สมัยยังสาวๆ  พวกเราได้แต่หัวเราะอย่างขบขัน  ผู้ชายเข้มแข็งและออกจะแข็งกระด้างจนเกินไปเสียด้วยซ้ำอย่างพ่อมาร้องเพลงจีบแม่  แม่ยังเล่าแถมมาด้วยว่าถ้าไม่ได้เพลงนี้ในวันนั้นทั้งฉันและน้องก็คงได้ไปเกิดในท้องของใครที่ไม่ใช่แม่เป็นแน่

แล้วภาพบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความสุขแบบเก่าๆก็ล่องลอยเข้ามาในกระแสสำนึกของฉันอีกครั้ง  ฉันยังจำได้ดีว่าครอบครัวของเรานั้นเคยมีความสุขกันมากมายแค่ไหน  พ่อ น้อง และฉัน แต่งตัวเดินลงสนามหญ้าที่กำลังจะกลายสภาพเป็นสนามฟุตบอลในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า  น้องชายของฉันอุ้มลูกฟุตบอลลายขาว-ดำ อยู่กับอกไม่ยอมให้ใคร  เพราะหมายใจว่าตัวเองจะเป็นคนแรกที่เขียบอลเปิดสนาม  โดยมีแม่ปูเสื่อนั่งเตรียมน้ำหวานและขนม  อยู่ข้างๆสนามหญ้าตรงข้ามบ้านเช่าของเรา  เสียงหัวเราะยังคงดังกังวาลอยู่ในหัวของฉันเสมอมา  แต่แล้วบ้านหลังนั้นก็ทำให้ครอบครัวของเราไม่มีความสุข  ไม่มีเสียงอีกเกิดขึ้นอีกเลย  นับจากที่แม่ตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น  แม่ไม่ค่อยมีเวลาให้กับพวกเราอย่างที่เคยมี  แม่บอกว่าแม่ต้องไปตามหาผู้คนที่เคยเดินทางมาหาที่บ้าน  เพราะผู้คนเหล่านั้นหายหน้าไป  และหากแม่ไม่ไปตามหาผู้คนเหล่านั้น  คนที่บ้านหลังนั้นก็จะเดินทางมาหาแม่ถึงที่บ้าน  ส่วนพ่อเองที่เป็นคนคัดค้านการเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้นของแม่ตั้งแต่แรก  ก็ดูจะไม่มีความสุขเลย  พ่อไม่อยากให้แม่เดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น  พ่อให้เหตุผลกับแม่ว่าบ้านหลังนั้นจะกลืนวิญญาณของแม่ไปจนหมด  แม่จะไม่มีความสุข  ทุกคนในครอบครัวจะไม่มีความสุข  แต่แม่เองก็มีเหตุผลมาโต้แย้งว่าที่แม่จำเป็นจะต้องเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น  ก็เพียงเพื่อจะมีรายได้มาช่วยส่งเสริมให้ครอบครัวของเราดีขึ้นและยิ่งใหญ่ขึ้น  เทียมหน้าเทียมตาผู้คนในละแวกนี้ได้บ้าง  ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเราจึงต้องไปทัดเทียมกับคนอื่น  อะไรเป็นมาตรวัดความเท่าเทียมกันของคนในละแวกบ้านเช่าของเรา  เมื่อแม่ยืนยันความคิดที่ตัดสินใจแล้วพ่อก็คงไม่รู้จะเอาเหตุผลอะไรมาทัดทานแรงปรารถนาของแม่  ทั้งพ่อและแม่ต่างพูดกันน้อยคำลงเรื่อยๆจนถึงขั้นไม่พูดกันเลย  หากมีเรื่องจะต้องพูดจากันก็ต้องไหว้วานให้ฉันเป็นสื่อกลางในการสนทนา  เพราะห่กพ่อและแม่เอ่ยปากจะพูดกันเมื่อไหร่  การสนทนาครั้งนั้นก็จะกลายเป็นการโต้เถียงและทะเลาะวิวาทขึ้นมาทันที

๕. ก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กลูกชิ้นเนื้อเปื่อยสองชามถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะของเรา  ฉันเลื่อนชามของฉันไปตรงหน้าแม่แล้วบอกให้แม่ช่วยเติมเครื่องให้ฉันหน่อย  แม่ยิ้มแล้วตักเครื่องปรุงต่างลงในชามก๋วยเตี๋ยวของฉัน  ฉันรู้ว่าแม่ไม่เคยรสชาติที่ฉันโปรดปราน  แม่ใช้ตะเกียบและช้อนคลุกเคล้าให้เครื่องปรุงผสมผสานเข้าเนื้อน้ำซุป  แล้วจึงเลื่อนชามก๋วยเตี๋ยวส่งให้ฉัน  ฉันก้มลงสูดกลิ่นหอมจากชามก๋วยเตี๋ยว  และโดยที่ฉันไม่ต้องชิมรสฉันก็รู้เลยทันทีว่าสิ่งที่ฉันมั่นใจนั้น  ฉันไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง

ก๋วยเตี๋ยวในชามของฉันหมดลงไปก่อนที่แม่จะกินเสร็จ  ฉันถามแม่ว่าขอต่ออีกชามได้ไหม  แม่ยิ้มแล้วบอกกับฉันให้เดินไปสั่งกับเจ้าของร้านเอาเอง  ฉันถามแม่ว่าแม่จะต่ออีกชามด้วยไหม  แม่พยักหน้าและบอกกับฉันว่าให้สั่งก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กเนื้อเปื่อยใส่ถุงอีกสี่ถุง  แม่บอกว่าซื้อไปเผื่อทั้งพ่อและน้องที่กำลังรออยู่ที่บ้านเช่าของเรา

เมื่อฉันสั่งรายการก๋วยเตี๋ยวเรียบร้อยแล้วฉันจึงเดินกลับมานั่งรอที่โต๊ะตามเดิม  เป็นจังหวะเดียวกับที่แม่กินเสร็จพอดี  แม่ยกน้ำเย็นขึ้นดื่มแล้วซับปากด้วยกระดาษชำระ  แม่เหม่อมองออกร้าน  ฉันไม่รู้ว่าแม่กำลังคิดเรื่องอะไรอยู่  แต่สายตาของแม่กำลังจับจ้องอยู่ที่เด็กชายอายุใกล้เคียงกับฉัน  หน้าตาของเขามีลักษณะผิดปกติ  ตรงหน้าผากมีก้อนเนื้อปูดโปนขนาดใหญ่  ทำให้สัดส่วนของกระโหลกผิดเพี้ยนไป  ดวงตาหลุบลึกเข้าไปในเบ้าตา  เรียวปากของเขาแหว่งหายไปคล้ายถูกฟันด้วยของมีคมจนเป็นแผลแกรรจ์  เขายืนจ้องมาที่ฉัน  ด้วยแววตาที่แม้แต่คนที่ใจบาปหยาบช้าที่สุดก็คงจะต้องเวทนาสงสารเขา  แต่แววตาของเขาไม่สามารถเรียกความเวทนาสงสารได้จากเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยว  หล่อนตะเพิดไล่เขาด้วยวาจาจาบจ้วงและป่าเถื่อนที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยิน  แต่ละถ้อยคำล้วนนำเอาความพิกลพิการของเขามาทับถม  เขาทำท่าจะเดินจากไปแต่แม่ก็เรียกเขาไว้เสียก่อน  แล้วบอกให้เขาสั่งก๋วยเตี๋ยวตามแต่ที่เขาอยากกินกับเจ้าของร้าน  เขาไม่กล้าและทำท่าว่าจะเดินจากไปอีกครั้ง  แม่จึงสั่งเจ้าของร้านให้หล่อนไปตามเด็กชายคนนั้นว่าจะกินอะไร  หล่อนอิดออดแต่ก็เดินไปถามเขาอย่างไม่เต็มใจ  เขาหันมามองหน้าแม่อีกครั้ง  แม่พยักหน้าให้เขา  เขายิ้มแม้รอยยิ้มนั้นจะอัปลักษณ์แต่มันก็มีความสุขที่สุดเจืออยู่  มันเป็นรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุดเช่นเดียวกับแม่  เป็นรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นเมื่อพ่อกลับมา  พ่อนำธนบัตรฟ่อนใหญ่กลับมาพร้อมกันกับพ่อ  แม่ถามว่าพ่อนำเงินมาจากที่ไหน  พ่อบอกกับแม่ว่าพ่อไปกู้เงินจำนวนนี้มากจากสหกรณ์ออมทรัพย์ของหน่วยงานที่พ่อสังกัด  พ่ออยากให้แม่รีบนำเงินก้อนนี้ไปที่บ้านหลังนั้น  แล้วครอบครัวเราจะกลับมามีความสุขอีกครั้ง  แม่ยิ้มเป็นรอยยิ้มเดียวกับเด็กชายคนนั้น

ต่อไปนี้ครอบครัวของเราก็จะมีแต่ความสุขเพราะแม่ได้ให้สัญญากับพ่อแล้วว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่แม่จะไปที่บ้านหลังนั้น

เด็กชายคนนั้นกำลังเอร็ดอร่อยกับก๋วยเตี๋ยวของเขา
ฉันและแม่ก็กำลังเอร็ดอร่อยกับก๋วยเตี๋ยวในชามของเรา

ต่อจากนี้ชีวิตครอบครัวก็จะมีแต่ความสุข  ความสุขที่ถึงแม้ว่าเราจะไม่อาจไปทัดเทียมใครได้  แต่ฉันเชื่อมั่นว่าครอบครัวของเราจะพบแต่ความสุขจากนี้และตลอดไป

เจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวเดินนำถุงพลาสติกที่ใส่ถุงก๋วยเตี๋ยวที่จะเอาไปฝากพ่อและน้องที่บ้านมาวางบนโต๊ะ  แม่บอกให้หล่อนคิดเงิน  หล่อนชะโงกหน้าไปนับจานของเด็กชายคนนั้นจากอีกโต๊ะแล้วนับรวมก่อนจะคิดคำนวณและบอกราคา  แม่จ่ายเงินไปตามนั้น  ก่อนจะออกจากร้านแม่ยื่นเงินส่งให้เด็กชายคนนั้นอีกจำนวนนึง  เขาพนมมือไหว้แม่ของฉันและยิ้มอย่างปลาบปลื้ม

ฉันปีนขึ้นไปนั่งซ้อนแม่บนรถมอเตอร์ไซค์  แล้วบอกกับแม่ว่า  ต่อไปจะเราจะไม่มาที่นี่  ที่บ้านหลังนั้นอีกแล้วใช่ไหม

แม่บอกฉันว่าถ้าฉันอยากกินก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กลูกชิ้นเปื่อยอีก  แม่จะไปหาร้านที่อร่อยกว่านี้  เพราะนับจากนี้แม่จะไม่มาที่นี่  ที่บ้านหลังนั้นอีกต่อไป.