M-e-e P-e-d

เรื่องสั้นวันนี้ โดยไอซ์

ลมเย็นโชยผ่านพัดเอาควันบุหรี่ลอยหายไปในความมืดแห่งห้วงราตรี  ผมสูบควันอีกอึกจากมวนบุหรี่หลังมื้อเย็น  ก่อนจะดีดมันลอยคว้างไปตกใต้พุ่มเฟื่องฟ้า  บนท้องฟ้ามีดาวประดับกระพริบระยิบระยับพร่างพราย  ลมเย็นพัดผ่านผิวอีกระลอกผมจุดบุหรี่ขึ้นสูบอีกมวน  สายตายังคงจับอยู่ที่จุดแสงกระพริบวิบวับบนฟากฟ้า  แล้วระบายควันออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายทอดอารมณ์ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ขอบโค้งจักรวาลจะกางกั้น

เนิ่นนานเท่าใดกันที่ผมไม่ได้เขียนเรื่องสั้น? อะไรกันที่ทำให้ผมกลั่นเรื่องจากความคิดให้กลายเป็นเรื่องเล่าผ่านตัวอักษรไม่ได้  ผมหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้  หลายครั้งที่จินตนาการของผมโลดแล่นอยู่ในสมอง  ผมเห็นฉากเห็นตัวละคร  เห็นพล็อตเรื่อง  เห็นการเล่าเรื่อง  แต่พอผมมานั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อจะพิมพ์  ภาพและเหตุการณ์ต่างๆเหล่านั้นให้เป็นเรื่องสั้นสักเรื่อง  มันกลับตีบตันขึ้นมาเสียเฉยๆ  บางครั้งผมนั่งจ่อมอยู่หน้าคอมพิวเตอร์  พยายามนึกทบทวนภาพจินตนาการที่เพิ่งเกิดแต่กลับกลายเป็นว่าผมได้เข้าไปอยู่ในอุโมงค์มืดที่ไร้ทางออก  มองอะไรไม่เห็นขึ้นมาเสียอย่างนั้น  จนต้องล้มเลิกปิดคอมพิวเตอร์แล้วไปหาอะไรอย่างอื่นทำ-

ผมสูบบุหรี่อึกสุดท้ายแล้วโยนมันทิ้งไว้ที่ใต้พุ่มเฟื่องฟ้า  เมื่อได้ยินเสียงแฟนเรียกให้ไปอาบน้ำนอน
ผมปลายตามองดวงดาราบนฟากฟ้าเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจึงเอ่ยคำอำลาความงามยามค่ำคืนนี้  หวังว่าพรุ่งนี้ผมจะมีสมาธิและจินตนาการของผมจะรั่วไหลออกจากสมองที่ปิดทึบของผมได้บ้าง- -

หลังอาบน้ำเสร็จผมก็นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงนุ่ม  ซุกกายอยู่ในผ้านวมผืนใหญ่  มีเสียงเครื่องปรับอากาศพ่นไอเย็นออกมาเป็นระยะ  แฟนกำลังให้นมและกล่อมลูกสาวให้หลับนอน  ได้ยินเสียงลูกสาวอิดออดยังไม่ยอมนอนเพราะยังห่วงเล่น  ผมจึงปิดโคมไฟหัวเตียงให้ทั้งห้องมืดสนิท

เสียงของลูกสาวเงียบไปแล้ว  ผมปล่อยเวลาไปอีกระยะเพื่อให้แน่ใจว่าเธอหลับสนิทแล้ว  ผมจึงเปิดโคมไฟหัวเตียวอีกครั้ง  ลังเลว่าจะหยิบหนังสือมาอ่านดีหรือเปิดโทรทัศน์เพื่อรับฟังข่าวสารดี  ผมเหลือบมองนาฬิกาทรงกลมเส้นผ่าศูนย์กลางขนาดหนึ่งฟุตที่แขวนไว้บนผนัง  ขณะนี้เวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว  ผมตัดสินใจเปิดโทรทัศน์เพื่อดูข่าว

ผมเป็นคนขี้เกียจอ่านหนังสือพิมพ์แต่ก็ยังอยากรู้ข่าวสารบ้านเมือง  จึงเห็นประโยชน์ของรายการข่าวแบบหยิบหนังสือพิมพ์มาเล่าข่าวให้ฟัง  แม้จะต้องใช้วิจารณญาณอย่างหนักในการรับสื่อชนิดนี้  แต่มันก็ยังทำให้ผมสบายโดยที่ไม่ต้องก้มๆเงยๆอ่านข่าวจากหน้าหนังสือพิมพ์เอาเอง

หลายครั้งผมเห็นพิธีกรเล่าข่าวอาชญากรรมอย่างมีอารมณ์ร่วม  หลายครั้งผมเห็นพิธีกรเล่าข่าวปล่อยคำบริภาษผู้ถูกกล่าวหาออกอากาศทางโทรทัศน์โดยปักใจเชื่อว่าข่าวที่ตนเองเล่ามานั้นมีมูลความจริง  และหลายครั้งเหตุการณ์กลับตาลปัตร  กลายเป็นเรื่องโอละพ่อ  คนผิดกลายเป็นคนถูก  คนถูกกลับกลายเป็นผู้กระทำความผิด  หรือไม่ก็เป็นกล่าวหาให้ร้ายกัน  แต่ผมก็ไม่เห็นพิธีกรเล่าข่าวคนนั้นในโทรทัศน์จะจัดการแก้ไข  และมีเหตุผลในการเชื่อข่าวของตนเองแต่อย่างใด  เหตุการณ์หน้าแตกทำนองนี้จึงเกิดขึ้นกับเขาหลายต่อหลายครั้ง  ซ้ำแล้วซ้ำอีก - -

แสงสว่างจากจอโทรทัศน์ยังคงสว่างไหวตามภาพเคลื่อนไหว- ภาพนั้นเป็นภาพ  ตำรวจหลายนายกำลังคุมตัวผู้ต้องหาคดีฆ่าคนตายไปทำแผนประกอบคำรับสารภาพ  ท่ามกลางเสียงก่นด่า  สาปแช่ง  ของบรรดาไทยมุง  และญาติมิตรของผู้ตาย

ท่ามกลางกำลังตำรวจที่แห่มาคุ้มกันภัยจากการถูกรุมประชาทัณฑ์  ผู้ต้องหามีใบหน้าที่เรียบเฉย  ไม่สะทกสะท้านต่อคำสาปแช่งของผู้คนที่รายล้อมหมายมาดจะเข้ามาทำร้าย  ผมไม่เห็นแววตาสำนึกผิดปรากฏบนใบหน้าผู้ต้องหารายนั้นแม้แต่น้อย  เสียงพิธีกรบริภาษคำด่าที่แสนสุภาพพอจะผ่านเซ็นเซอร์ออกโทรทัศน์ได้ดังชัดเจน  และผมก็เห็นคล้อยตามและนึกด่าอาการไม่รู้สึกรู้สานั้นของผู้ตกเป็นผู้ต้องหา

ผมหันไปถามแฟนว่า  ไอ้ผู้ชายคนนี้มันไปก่อคดีได้อย่างไร? แฟนบอกว่า  มันและพวกไปแทงคนตายตรงป้ายรถเมล์แถวอนุสาวรีย์  ตอนนี้ตำรวจจับมันได้เพียงคนเดียวและมันก็รับสารภาพว่ามันเป็นคนลงมือใช้มีดปอกผลไม้จ้วงแทงผู้ตายไปไม่ต่ำกว่าสามสี่แผล  โดยมีพรรคพวกของมันเป็นคนจับแขนจับขาผู้ตายไม่ให้ขัดขืน

ผมถามแฟนอีกว่าแล้วมันไปแทงเขาทำไม? แฟนบอกว่า  ตามข่าวมันสนใจผู้หญิงที่มายืนรอรถเมล์พร้อมกับผู้ตาย  มันเลยไปขอเบอร์  แต่ผู้ตายกลับขัดขวางและต่อว่ามัน  พวกมันโกรธแค้นจึงลงมือฆ่าอย่างทารุณ

'ไอ้เหี้ย'  ผมออกปากด่าไอ้ผู้ต้องหาในทีวีโดยไม่ต้องเกรงกองเซ็นเซอร์แห่งประเทศไทย

บนใบหน้าที่เรียบเฉยไม่รู้สึกรู้สาของไอ้ฆาตกรต่อคำด่าของผม  ทำให้ผมยิ่งคลั่งแค้น

ในอารมณ์นั้นทำให้ผมเกิดความคิดที่จะเขียนเรื่องสั้นเรื่องใหม่  ผมจะให้ตัวเองเป็นนายตำรวจเจ้าของคดี  หลังได้รับแจ้งเหตุฆ่ากันตาย  ผมก็ไปดูที่เกิดเหตุและเริ่มสอบปากคำพยานในที่เกิดเหตุและชันสูตรพลิกศพ  ผู้ตายเป็นเพียงเด็กวัยรุ่นอายุราวสิบเจ็ดปี  ถูกแทงเข้าที่ท้องและหน้าอกหลายแผล  เสียชีวิตตรงบิรเวณป้ายรถเมล์
ผมเข้าไปปลอบโยนผู้หญิงเพื่อนของผู้ตายซึ่งอยู่ในอาการตื่นตรกหนก  ขวัญเสีย  เธอจะเป็นพยานปากสำคัญที่จะชี้ตัวผู้ต้องหาทุกคน  คดีนี้อุกอาจและป่าเถื่อนทำให้สื่อมวลชนให้ความสนใจและเกาะติดการทำงานของผม  ผมถูกผู้ใหญ่เร่งให้ปิดคดีนี้ให้เร็วที่สุด  และจับคนร้ายมาดำเนินคดีให้ได้  เพราะคดีนี้อยู่ในความสนใจในวงกว้าง  ผู้ใหญ่สั่งให้ผมทำงานให้ได้ผลอย่างรวดเร็ว  โดยคดีค้างเก่าในมือที่ยังไม่สามารถสะสางได้  ผู้ใหญ่ได้โยกย้ายมอบหมายให้ตำรวจนายอื่นรับไปทำแทน  ผมจึงมีเวลาสืบสวนสอบสวนและควานหาผู้กระทำได้อย่างเต็มที่  ไม่นานผมก็ทราบชื่อและแหล่งกบดานของพวกมันทั้งหมด  และหนึ่งในนั้นเป็นหัวโจกที่ผมกำลังเฝ้าคอยการกลับมาของมันอยู่

มันเป็นลูกของผู้มีอำนาจคนหนึ่ง  พ่อมันเป็นอดีตนายตำรวจแต่กลับไปเอาดีทางสายการเมือง  จนรุ่งโรจน์สร้างความฉิบหายให้บ้านเมืองมาหลายสมัย  ไม่ว่าลูกมันจะผิดข้อหาอะไรพ่อมันจะออกหน้าจนลูกมันพ้นผิดได้เสมอ
แต่ครั้งหลังสุดลูกมันไปก่อคดีฆ่านายตำรวจตายในขณะปฏิบัติหน้าที่ในสถานบันเทิงแห่งหนึ่ง  แม้สถานที่นั้นจะสลัวแสงแค่ไหนแต่ทุกคนในที่เกิดเหตุต่างยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่าลูกชายสุดที่รักของมันเป็นคนเหนี่ยวไกปืนสังหารนายตำรวจคนนั้น  โชคร้ายในท้องที่  ที่มันก่อเหตุไม่ใช่เขตความรับผิดชอบของ สน. ที่ผมปฏิบัติหน้าที่  ไม่อย่างนั้นผมจะอาสาเป็นคนทำคดีนี้ด้วยตัวเอง  แต่ผมก็ยังติดตามข่าวเกี่ยวกับคดีนี้อย่างใกล้ชิด  และเท่าที่ทราบล่าสุดมันพาลูกหลบหนีออกนอกประเทศไปแล้วโดยทางเรือ  จากนั้นข่าวคราวเกี่ยวกับคดีนี้ก็ค่อยๆจางลง  จนไม่มีใครสนใจ

และในที่สุดมันก็ปรากฏตัวอีกครั้ง  ฟ้าคงโยนโชคเข้ามือผม  มันลงมือฆ่าคนอีกครั้ง  และครั้งนี้มันทำในเขตท้องที่รับผิดชอบของผม

ในวันที่ผมพากำลังตำรวจราวสี่สิบนายปิดล้อมพื้นที่กบดานของมัน  ผมหวังให้ในมือมันถือปืนในตอนที่เข้าบุกเข้าไปจับกุม  และผมจะเป็นคนยิงมันด้วยมือของผมเอง  แต่เปล่าเลยมันกลับไม่ต่อสู้ขัดขืน  และยอมให้ผมจับมันได้แต่โดยดี  เมื่อจับมัดยัดเข้าตะรางผมรู้สึกว่าจากนี้กฏหมายคงจะเอาผิดมันได้ยาก  เพราะพ่อมันเป็นทั้งนักการเมืองและนักกฏหมาย  มันคงให้พ่อมันปลิ้นปล้อนต่อหน้าศาล  ยื่นพยานและหลักฐานลวงโลก  ต่อศาลสถิตยุติธรรม  และมันคงจะหลุดคดีออกมาสร้างเวรสร้างกรรมอีกไม่หยุดหย่อน  ผมจะต้องหยุดมัน  ไม่ว่าจะต้องทำด้วยวิธีการใดก็ตาม

โชคดีเหลือเกินที่ในเวลาต่อมาผมสามารถจับกุมตัวพรรคพวกของมันที่ร่วมกันก่อคดีแทงคนตายได้จนครบทุกคน  และพวกมันทุกคนซัดทอดคนลงมือฆ่าคือไอ้ลูกชายนักชายที่ผมเกลียดขี้หน้ามันเข้ากระดูกดำ  ผมเกลี้ยกล่อมให้มันสารภาพความผิดเพื่อให้ศาลได้ลดหย่อนโทษ  แต่มันยังปากแข็งเพราะได้รับคำแนะนำจากพ่อนักการเมืองของมันให้ปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา  และมันก็ปฏิเสธที่จะให้การใดต่อเจ้าพนักงานสืบสวน  มันจะขอให้การในชั้นศาลแต่เพียงอย่างเดียว  หมากเกมนี้เห็นทีเมื่อหลุดขึ้นสู่ศาลผมคงเอาผิดมันไม่ได้  ถึงแม้พยานและหลักฐานจะชี้เป้าไปที่มัน  แต่ใครจะรู้ว่าพ่อของมันจะปลิ้นปล้อนตอแหล  ได้เชี่ยวชาญขนาดไหน  ผมไม่แน่ใจว่ากฏหมายจะสนองกรรมของมันได้ครบทุกบาททุกสตางค์หรือไม่

แต่แล้วจู่ๆมันก็พลิกลิ้น  มันยอมรับสารภาพ  เหมือนฟ้ายัดโชคใส่มือผมอีกครั้ง
ในวันที่ผมและกำลังตำรวจพามันและพวกไปทำแผนประกอบคำรับสารภาพในที่เกิดเหตุ  ผู้คนมากมายยืนมุงดูหน้ามันและพรรคพวก  และตะโกนด่าทอ  สาปแช่ง  หลายคนก่นโคตรเหง้าศักราชมันออกมาชำเราไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด  และยิ่งมันทำหน้าเป็นทองไม่รู้ร้อน  ก็ยิ่งสร้างความคลั่งแค้นให้กับบรรดาไทยมุงและญาติมิตรของคนตาย  ผมสั่งให้ตำรวจคุ้มกำลังเอาไว้แต่เพียงหลวมๆ    และเมื่อสถานการณ์ระอุจนได้ที่  ผมก็สั่งให้ตำรวจถอนกำลังคุ้มครองผู้ต้องหา  พวกมันตื่นตระหนกและตะโกนขอควาามช่วยเหลือ  แต่ช้าเกินไปเสียแล้ว  ฝูงชนนับน้อยกลุ้มรุมทำร้ายพวกมันจากทุกทิศทาง  สภาพมันตอนนั้นเหมือนตอนที่เครื่องบินเฮลิคอปเตอร์  แบล็ค ฮอร์ค ล่วงลงใจกลางเมืองโมกาดิชู  สภาพศพของพวกมันแต่ละคนแทบจะโดนแห่ประจานทั่วเมือง  ภาพทั้งสองเหตุการณ์แทบจะไม่แตกต่างกันเลย

ผมยิ้มสะใจ  และถึงแม้ว่าผมจะต้องถูกออกจากราชการผมก็ยินดีที่ผมได้แก้แค้นให้เพื่อนร่วมรุ่นนักเรียนนายร้อยตำรวจสามพรานมาด้วยเพื่อน  เพื่อนผู้เป็นทั้งเพื่อนกิน  เพื่อนนอน  เพื่ อนเที่ยว  และเพื่อนตาย  ผมหยิบโปสการ์ดใบหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตสีเลือดหมูตราโล่ห์  ในนั้นจ่าหน้าถึงลูกชายเพื่อนนายตำรวจที่ต้องสูญเสียพ่อไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ  พร้อมกับข้อความสั้นๆเขียนด้วยลายมือของผมเองว่า  'อาแก้แค้นให้แล้วนะ'

ผมหันหลังให้กลับสถานการณ์ตรงหน้า  เดินตรงไปยังตู้ไปรษณีย์ที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วหย่อนโปสการ์ดใบนั้นลงไป  ก่อนจะเดินหายเข้าไปในถนนที่จอแจและวุ่นวายสายหนึ่งของกรุงเทพมหานคร

จบ. - -

ผมรีบลุกขึ้นจากที่นอนเสียบปลั๊กเปิดคอมพิวเตอร์  เร่งรีบจนลนลาน  บนจอโทรทัศน์พิธีกรกำลังเอ่ยคำลาปิดรายการ  ยังไม่ที่เขาจะทันได้กล่าวปิดรายการ  ผมก็ชิงปิดเครื่องรับโทรทัศน์เสียก่อน  ในระหว่างรอให้เครื่องคอมพิวเตอร์เซ็ตระบบจนสามารถใช้งานได้  ผมจึงใช้เวลานั้นทบทวนพล็อตเรื่องสั้นที่เพิ่งผุดขึ้นมาได้  ไฟในการเขียนเหมือนจะโหมกลับมาอีกครั้ง  เมื่อคอมพิวเตอร์พร้อมที่จะทำงาน  ผมก็พร้อมที่แล้วที่จะพิมพ์

ผมเริ่มเรื่องสั้นของผมโดยการใส่ชื่อเรื่องว่า  'เรื่องสั้นวันนี้'  เป็นการตั้งขึ้นมาลอยๆและพร้อมจะถูกเปลี่ยนแปลงได้ทุกเมื่อหากผมคิดชื่อเรื่องที่เหมาะสมกว่านี้-

ผมนั่งจ่อมอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้งเมื่อเรื่องสั้นของผมมาถึงช่วงที่ผมนายตำรวจในเรื่องจับไอ้ลูกนักการเมืองยัดใส่ตะราง  ผมที่หน้าจอคอมพิวเตอร์กลับเห็นสายตาหม่นเศร้าขอความเมตตาข้างหลังลูกกรงเหล็ก  ความคิดของผมกลับหยุดลงอีกครั้งทำให้สองมือที่พรมแป้นอักษรพลันชะงักไปด้วย  ความสงสารก่อเกิดอย่างไม่มีสาเหตุ  ส่งผลให้ผมสับสนว่าจะปล่อยให้ชะตากรรมของไอ้ลูกนักการเมืองวายร้ายเป็นไปตามความคิดดั้งเดิมที่หรือไม่  อย่างน้อยมันก็อยู่ในตะรางแล้ว  และคงไม่สามารถออกไปทำร้ายทำลายชีวิตใครอีกต่อไป  อย่างน้อยก็ในตอนนี้  มันได้รับผลกรรมของมันแล้ว  หรือผมควรจะเปลี่ยนตอนจบของเรื่องดี  คือให้มันจำนนต่อหลักฐานและสำนึกผิดยอมรับโทษทัณฑ์ตามที่มันก่อ  แล้วเรื่องสั้นเรื่องนี้มันจะไปสนุกอะไรหากเลือดไม่ได้ล้างด้วยเลือด

ผมวางมือจากแป้นพิมพ์ละสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง  ดวงดารายังกระพริบระยิบระยับพร่างพรายอยู่ท้องฟ้าหม่นมืด

ผมควรจะทำอย่างไรกับเรื่องสั้นเรื่องนี้ดี? มันเป็นคำถามที่วกวนอยู่ในหัวสมองของผม - -

สายลมเย็นโชยพัดผ่านผิวกาย  ผมจุดบุหรี่สูบ  ระบายควันออกมาเป็นสาย  ลอยหายไปในความมืด  ผมออกมานอกบ้านพยายามทบทวนถึงเรื่องสั้นที่ยังค้างคาอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์  ไฟลามเลียมวนบุหรี่ไปจนค่อน  ผมสูบควันอีกอึกแล้วโยนมันทิ้งใต้พุ่มเฟื่องฟ้า  ผมตัดสินใจแล้วว่าผมควรจะทำอย่างไรกับเรื่องสั้นเรื่องนี้ของผมดี

ในบ้านผมหย่อนก้นลงบนเก้าอี้หนังสีดำบุนวมนุ่ม  บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏสกรีนเซิร์ฟเวอร์  เป็นข้อความที่ผมตั้งค่าไว้เอง  ลอยเคว้งคว้างอยู่บนพื้นหลังสีดำสนิท  ผมพิมพ์ข้อความนั้นว่า  'ไปไหนมา  มาพิมพ์เรื่องสั้นของมึงให้จบเสียที'  ไม่รู้ผมตั้งค่าสกรีนเซิร์ฟเวอร์ด้วยข้อความนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไร  มันคงเนิ่นนานมาแล้วเพราะที่ผ่านมาผมยังไม่ได้เรื่องสั้นสักเรื่องที่เสร็จสมบูรณ์

ผมเอื้อมมือไปขยับเมาส์เพื่อขับไล่สกรีนเซิร์ฟเวอร์  พลันหน้าต่างเรื่องสั้นในโปรแกรมไมโครซอฟ เวิร์ด  ที่ผมยังพิมพ์ค้างไว้จึงปรากฏขึ้นแทนที่  ผมเลื่อนเมาส์ไปตรงกล่องกากบาทสีแดงด้านมุมขวาบนของหน้าต่าง  แล้วคลิ๊ก  โปรแกรมจึงขึ้นข้อความถามว่า  'คุณต้องการที่จะบันทึกการเปลี่ยนแปลงที่คุณได้ทำกับ  เอกสาร1  หรือไม่'  ผมเลื่อนเมาส์ไปกดกล่องที่มีคำถามว่า  'ไม่ใช่'  อย่างไม่ลังเล  หน้าต่างโปรแกรมไมโครซอฟต์  เวิร์ด  ที่มีเรื่องสั้นของผมอยู่จึงหายวับไปกับตา  โดยที่ผมไม่ได้บันทึกมันเก็บไว้เลย

ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มอีกครั้งอีกครั้ง  และหลับตาพยายามนึกถึงผู้ต้องหาคดีฆาตกรรมในภาพข่าว  ฉับพลันนั้นผมกลับเห็นใบหน้าของพ่อแม่ญาติพี่น้องของผู้ต้องรายนั้นปรากฏขึ้นมาแทนที่  ใบหน้าของพวกเขานั้นอมทุกข์  แววตาหม่นเศร้าอยู่ตลอดเวลา  ในภาพนั้นผมได้ยินเสียงสะอื้นไห้แว่วมาไม่ขาด

ผมว่าผมทำถูกแล้วที่ลบเรื่องสั้นเรื่องนั้นของผมทิ้งไป
ผู้ใดที่ทำผิด  ผู้นั้นย่อมได้รับโทษทัณฑ์ตามที่เขาได้ก่อขึ้นมา
แต่ผมไม่เชื่อว่า  เลือดต้องล้างด้วยเลือดจึงจะเหมาะสม.

และก่อนที่ผมจะเคลิ้มหลับไป  สมองก็ผุดพล็อตเรื่องสั้นเรื่องใหม่สำหรับพรุ่งนี้ไว้ให้ผมแล้ว  และหวังว่าผมจะแปรสภาพมันออกมาเป็นเรื่องเล่าผ่านตัวอักษรได้เหมือนเช่นที่เคย.


ปล. ชื่อไอซ์ครับผม แก่แล้ว(เอิ๊ก) ซุ่มอ่านมานานแว้วว วันนี้เอาเรื่องสั้นมาให้อ่านกัน ไม่ใช่เรื่องใหม่ล่าสุด เขียนไว้เมื่อหลายเดือนก่อน  ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ