M-e-e P-e-d

แดดยามสายร้อยแรงแผดเผา ลมวูบใหญ่เคลื่อนผ่านไป กระดาษนับร้อยปลิวว่อนดารดาษเหนือศีรษะของผู้อยู่เบื้องล่าง
เสียงผรุสวาทดังก้องกระทบโสตประสาทของผู้คนหมู่มากที่ยังคงทรงร่าง ณ ผืนดินร้อนระอุแห่งนั้น


“พวกเธอ มีสมองไว้เพื่ออะไร?..กั้นรูหูทั้งสองข้างเรอะ? บอกให้เงียบ..ให้ตั้งใจฟัง ปิดปากแป้บเดียว มันจะตายกันรึไง? เอาซิ อยากลองดีกันนักใช่มั้ย? ..นั่งกันอยู่อย่างนี้แหละ ห้ามกระดุกกระดิก แล้วอย่าให้รู้นะว่าเสียงเล็ดลอดมาจากปากใคร”

เข็มนาฬิกาผ่านไปอย่างช้าๆ ราวกับต้องการสงวนทีท่าและลีลาการก้าวเดิน ..ติ๊ก..ต๊อก..ๆ
แต่ทว่าจังหวะลมหายใจกลับเชื่องช้า .. รอคอยซึ่งการปลดแอก หลากเสียงกระซิบกระซาบซ่านระหว่างใจถึงใจ ทุกแววตาเปี่ยมมั่นด้วยอุดมคติเดียวกัน
และพร้อมจะแสดงคตินิยมอันนุ่มลึก ให้ประจักษ์ต่อหน้าประชาชีโดยพร้อมเพรียง


.................................... .........................................


“ เอ้า! สามทับเก้าผู้หญิงไปได้ ”

...,

“ เอ๊ะ! ยังไงกันเธอนี่ ชั้นเปิดโอกาสให้แล้วก็ไปสิ.. “

เสียงแกร่งเปี่ยมด้วยความมั่นใจดังขึ้นท่ามกลางสายตาฉงนปนหมั่นไส้

“ ขอบคุณค่ะ ! แต่พวกหนูไม่ไปค่ะ รอไปพร้อมเพื่อนผู้ชาย ”

แล้วหล่อนก็นั่งลงเช่นเดิมด้วยความปลอดโปร่งโล่งใจที่ได้ประกาศอุดมคติของพวกตน..และได้ทำในวินาทีก่อนหน้า

“ เรื่องของเธอ,เธอไม่ไปแล้วเธอจะหาว่าชั้นไม่เตือน..อ้าว! งั้นผู้ชายทับเก้าไปได้ “

ใบหน้าชาเพียงชั่วครู่ ขอบตาร้อนผ่าว ริมฝีปากสั่นระริก ความรู้สึกเปล่าเปลี่ยประเดประดังอื้ออึงท่วมท้นทั้งจิตใจ ขณะที่สายตายังคงมองตามทิวแถวเบื้องหน้า.อดกลั้นความคับแค้นในใจ พยุงตัวให้ย่างก้าวต่อไปข้างหน้า..ปราศจากอุดมคติ..อุดมคติ..ซึ่งเป็นเพียงนามธรรม เกิดขึ้นจากความคิด..คิดไปเองทั้งสิ้น..จับต้องไม่ได้ ตั้งกฎเกณฑ์สำหรับตนเอง ปิดกั้นกิเลสที่ดิ้นพล่าน หรืออุดมคติ เกิดขึ้นเพื่อ “สร้างภาพ” สำหรับเราไม่ใช่ มันไม่ใช่!! เราเพียงรักที่จะทำตามกฎเกณฑ์บ้าบอในสายตาคนอื่นอย่างเต็มใจ

................... ..บ้าสิ้นดี.. ..ทำไม ๆ ๆ ๆ .. ..เราพยายามจะให้เป็นเสือ .. ทุเรศ .. กลายเป็นหมา..หมาหัวเน่าซะด้วยสิ...

.................

คาบเรียนวิชาคณิตศาสตร์ผ่านไปอย่างไร้คุณค่า จิตใจจดจ่อคิดวนเวียนกับความวิปลาสที่เกืดขึ้น ห้วงคำนึงมีเพียงคำถามถึงความแตกต่างทางความคิดระหว่างชายและหญิง..จริงอยู่..หญิงละเอียดอ่อน ชายสะระตะ ....................................................

“ ไอเนแก ทำไมแกไม่รอเราก่อน พวกเราอุตส่าห์รอแกนะเว้ย “

“ ก็เราไม่รู้ล่ะ “

“ พวกเราไม่รู้เหมือนกันว่าแกไม่รอเรา..แต่เราก็รอแก ”

“ แกไม่เข้าใจนี่ปราง พวกเราไม่รู้จริงๆว่าแกไม่ยอมไป ถ้าเรารู้นะ เราก็ไม่ไปเหมือนกัน “

“ แกไม่จำเป็นต้องรู้ แต่แกแค่คิด มันยากนักเหรอ เราว่าพวกผู้ชายมันไม่มีจิตสำนึกเองมากกว่า แล้วมาอ้างว่าไม่รู้เนี่ย .. มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอวะ “

“ เออ กูผิด “ ............... .....................................................

แล้วมันก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ร้องไห้เอาเป็นเอาตาย

ขณะที่เรียนภาษาอังกฤษอยู่นั้น,
บรรยากาศในห้องเรียนเป็นไปอย่างตึงเครียด ปฏิปักษ์ 2 ฝ่าย ระหว่างชายและหญิง มันคนนั้นลุกขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ เออ .. ผมขอโทษทุกคนนะครับ ผมผิดเอง แต่ผมยังรักมั่น ในความเป็นสามเก้าสี่หก..ผมจะคิดให้มากขึ้น ให้ลึกซึ้ง.. ”

แล้วมันก็ร้องไห้อย่างลูกผู้ชายอีกนาน..แสนนาน !!

                                                                                                  เสือยิ้มมุมปาก                                                                                               (16  สิงหาคม  2546)