M-e-e P-e-d

๑. ปลายทาง เชียงใหม่ !
เชียงใหม่ !
เชียงใหม่ !

ฉันนึกภาพเมืองที่เป็นจุดหมายปลายทางไม่ออก  แม้จะเป็นเมืองท่องเที่ยวระดับต้น ๆ ของประเทศนี้
ก็ไม่เคยมีโอกาสย่างกรายมาสักครั้ง

ผิดกับครั้งนี้  ครั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะมา  แต่ ‘ ต้องมา ’

๒. ผล “ แกติด มช. ว่ะ ”  เสียงเจื่อน ๆ ของแกแว่วมาทางโทรศัพท์
ในคืนที่มนุษย์ผู้ถึงเกณฑ์เอนทรานซ์รอประกาศผลสอบทางอินเตอร์เน็ตอย่างใจจดใจจ่อ
ทำไมไม่ดูผลเองน่ะหรือ ?
อย่าหวังเลยว่าอินเตอร์เน็ต TOT จะมีกำลังแย่งชิงมนุษย์ ม. หกเกือบทั้งประเทศดาวน์โหลดข้อมูลได้ทัน
นาทีนั้นบ้านไหนมีอินเตอร์เน็ตความเร็วสูง – บ้านนั้นเป็นต่อ

๓. ตัวเปล่า เชียงใหม่..  เมืองที่ไม่เคยมา มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.. จะเหมือน มอ. ที่เคยเข้าออกจนชินมาตั้งแต่ประถมมั้ยนะ ? แต่แกไม่ต้องห่วงหรอก  ที่นี่ก็คงมีส่วนคล้ายกับหาดใหญ่  เพื่อนแกอยู่ได้สบายมาก..
คิดถึงแกจังเลยนะ  ถ้าชวนแกมาด้วยก็ดี
พรุ่งนี้เราจะได้ไปรายงานตัวที่ HB7 , อาคารที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนในชีวิตด้วยกัน

๔. ข้าวไก่ทอด ฉันเดินหลับตาลงบันได
ใครคนหนึ่งเอ่ยถามชื่อถามบ้าน  มือก็หวีก็มัดผมขยุกขยิก
ใครอีกคนแต้มสักสิ่งอย่างให้ตรงแก้มตรงปาก  ยินเสียงกระดาษก๊อบ ๆ แก๊บ ๆ
หลุดออกมาจากทางเดินที่ถูกสมมติว่าเป็นอุโมงค์  ฉันก็กลายเป็น “ นางสาวหาดใหญ่ ” ตามสายสะพายที่พาดอยู่บนตัว

เรานั่งล้อมวงเป็นวงกลมเล็ก ๆ แนะนำข้อมูลเบื้องต้นของตัวเอง
เพื่อน ๆ ถามว่าทำไมชื่ออกเสียงยากจัง
“  มันเป็นภาษาอาหรับ  เรานับถือศาสนาอิสลาม ”  แล้วหัวข้อสนทนาก็เปลี่ยนไป “ ขอน้ำจิ้มข้าวไก่ทอดด้วยค่ะ ”  ฉันกวักมือเรียกคนแจกจ่ายอาหาร
ขณะเพื่อนข้าง ๆ แกะห่อ ข้าวคอหมูย่าง อีกคนแกะ ข้าวขาหมู  แล้วตักหมูแลกกันกิน
ใครคนนั้นถือถุงใบใหญ่เดินตรงมาหา  ยื่นน้ำจิ้มมาให้
แวบหนึ่งฉันเหลือบไปเห็นตัวอักษรโย้เย้ข้างถุงใบนั้น – น้ำจิ้มคอหมูย่าง + น้ำจิ้มไก่ทอด !

๕. ทางออก “ น้องที่เป็นมุสลิม  มีพี่มารับไปละหมาดค่ะ ” สิ้นเสียงนั้น  ฉันลุกขึ้นเดินออกไป

ฉันไม่ได้บอกแกล่ะสิว่าที่นี่มี ‘ชมรมนักศึกษามุสลิม’ ด้วย
ระหว่างที่ยังมีกิจกรรมรับน้อง  ทุกเที่ยงและบ่ายจะมีตัวแทนชมรมฯ มารับฉันไปละหมาดและทานข้าว

ทำไมไม่ทานข้าวที่คณะจัดให้น่ะเหรอ ? เพราะฉันไม่แน่ใจน่ะสิว่าสั่งมาจากร้านอาหารมุสลิมรึเปล่า! พี่เขาน่าจะจัดอาหารให้น้องที่เป็นมุสลิมโดยเฉพาะนะแกว่ามั้ย
และที่แน่ ๆ ข้าวไก่ทอดมื้อนั้นทำให้ฉันเลือกกินอย่างรอบคอบไปอีกนานเลยล่ะ


๖. กล้า วันนี้ถึงคิวพี่ปีสี่ต้อนรับน้องใหม่
เราถูกสั่งให้นำภาชนะมาคนละหนึ่งชิ้น
เที่ยงวันนั้นจึงรู้ว่าให้นำมาเพื่อใส่อาหารที่พี่ ๆ เตรียมมาให้ “ ใครป่วย  ใครเป็นโรคติดต่อ  ใครกินอาหารร่วมกับเพื่อนไม่ได้ ให้ออกมาข้างหน้า !! ”  ว้ากเกอร์ตะโกนปาว ๆ  ฉันเพ่งมองผัดซีอิ้วไก่ตรงหน้าแล้วเหยียดมือขึ้นชิดหู “ คุณ!  เป็นอะไร ? ” “ เป็นมุสลิมค่ะ ” เพื่อนนับร้อยที่เรียงกันเป็นวงกลมมองมาเป็นตาเดียว “ เอ้า! ออกมา ”

“ น้อง  ผัดซีอิ้วไก่นะ  ไม่ใช่หมู ”  รุ่นพี่คนหนึ่งกระซิบบอก “ ไก่ก็กินไม่ได้ค่ะ เพราะสัตว์ทุกอย่างที่ไม่ใช่สัตว์ทะเลจะกินได้ก็ต่อเมื่อเชือดด้วยการกล่าวนามของพระเจ้าโดยมุสลิม ” “ แล้วเที่ยงนี้น้องจะกินอะไร ? ” “ หอหนึ่งหญิงมีร้านอาหารมุสลิมขายค่ะ เอาข้าวมันไก่ก็ได้ ”

๗. แพ้ ฉันไม่ชอบลานนี่ – ลานสังคีต แดดบ่ายแผดลงบนผิว  เรายืนเรียงแถวหน้ากระดาน
บูมแล้วบูมอีก  เสื้อดำที่ใส่และความกดดันตรงหน้าบีบให้เราตะโกนสุดเสียง
ณ ที่นี่  ที่ที่ฉันผู้เป็นมนุษย์ถูกสั่งให้กราบมนุษย์โดยมนุษย์

‘ ห้ามทำความเคารพสิ่งอื่นต่ำกว่าระดับหัวเข่า ’ คำของครูสอนศาสนาเมื่อครั้งประถมแว่วเข้ามาในหัว  เมื่อมนุษย์คนหนึ่งบีบให้ก้มกราบมนุษย์ด้วยกันเอง

ด้วยความอ่อนแอของจิตใจ, ฉันพ่ายแพ้ต่อแรงกดดัน
และไม่ทนต่อการมองอย่างเหยียดหยามของมนุษย์ด้วยกันเอง
ได้แต่นึกปลอบตัวเองอยู่ในใจว่าสิ่งที่ทำนั้นเป็นการทักทายธรรมดา

“ ใครทำไม่ได้บ้าง ? ” เสียงมนุษย์คนนั้นบีบคั้นจิตใจ ฉันเก็บมือไว้ข้างลำตัวเพียงเพราะเกรงว่าเพื่อน ๆ จะกล่าวหาว่าไม่มีสปิริต

๘.  พี่น้อง ฉันอยากพาแกมาที่ชมรมฯ บ้าง
มาดูว่าพวกเราใช้ชีวิตกันยังไงในสังคมปัญญาชนที่เหมือนจะเท่าเทียมกันทุกด้าน

แกคิดว่ามุสลิมมีในภาคใต้อย่างเดียวใช่มั้ยล่ะ ? ที่นี่.. ฉันพบว่ามุสลิมมีอยู่ทั่วประเทศ
เชียงใหม่, เชียงราย, ตาก, กาญจนบุรี, กรุงเทพ, ลำปาง, สตูล, ภูเก็ต, สงขลา, ยะลา,
นราธิวาส, ปัตตานี, นนทบุรี, ปทุมธานี, ตราด, ขอนแก่น ฯลฯ

จำที่เคยเล่าให้ฟังได้มั้ย ? ที่นี่..  พวกเราทำอาหารกินกันบ่อย ๆ ไปจ่ายตลาดด้วยกัน  ทำอาหารด้วยกัน  ล้างจานด้วยกัน
ถึงเวลาละหมาดเราก็ปฏิบัติศาสนกิจด้วยกัน  เดือนรอมฎอนก็ไปละศีลอดที่มัสยิดต่าง ๆ ร่วมกัน
วันดีคืนดีก็จัดกิจกรรมร่วมกับนักศึกษามุสลิมมหาวิทยาลัยอื่น ๆ ในภาคเหนือ  จัดค่ายอบรม  จัดสัมมนา  แข่งกีฬาฮาเฮกัน
ไม่ใช่เฉพาะกิจกรรมทางศาสนาเท่านั้นนะที่เราเข้าร่วม  วันก่อนมีงานถนนคนเดิน  พวกเราไปออกร้านขายของด้วยล่ะ

ในสังคม มช. แม้นักศึกษามุสลิมจะเป็นคนส่วนน้อย  แต่เราก็มีศักดิ์และสิทธิ์เท่าเทียมกับนักศึกษาศาสนิกอื่น
แกพูดเสมอว่าแกไม่กล้าเข้ามาเพราะแกไม่ใช่มุสลิม  ถ้าแกอยากจะเรียนรู้  อยากจะทำกิจกรรมร่วมกันก็มาหาฉันได้นะ
พวกเรายินดีต้อนรับเสมอ

ก็แค่ภาษาและวัฒนธรรมต่างกันเท่านั้นแหละ