M-e-e P-e-d

เริ่มต้นประโยคแรกด้วยกระหายไออุ่นแห่งการเดินทางของความคิดถึง ทักทายด้วยถ้อยคำคุ้นเคยที่ธรรมดา
แต่กลับรู้สึกพิเศษทุกครั้งเมื่อได้ร่างรอยอักขระเดิมซ้ำ มุมซ้ายล่างของกระดาษขนาดพอดีมือ ลงรูปหน้ายิ้ม :-) แทนตัว เนื้อความระริกด้วยปรารถนาบอกเล่าเรื่องราวพิลึกพิลั่น หรือความพิเศษจากบางตอนของชีวิตธรรมดา สำหรับบางคน เพียงคำคิดถึงจากเบื้องลึก แต้มยิ้มให้เบิกบาน กลีบหัวใจเจือด้วยรสแห่งสุข .. .. อากาศทางนี้หนาวนัก,,หมอกลงหนา เป็นเพียงคำทักทายบอกเล่าธรรมดา ฉันเชื่อ,,เป็นคำที่มีค่า แหละรู้สึกดี ,,

ทานข้าวหรือยัง ออกกำลังกายบ้างนะ อาบน้ำวันละสามเวลา แดดแรงที่ร้อนฉ่า..จะดีเอง ,,

ปอลอ-ฝากความคิดถึงให้คุณลุงด้วยนะ แล้วอย่านอนดึกเน้อ,,อิอิ บอกน้องด้วย..ตั้งใจเรียนนะจ๊ะ ส่วนคุณป้า,,รักมากเหมือนเดิมจริงๆนะจ๊ะ (จะบอกให้)

.. กี่ครั้งที่หยิบอ่าน แม้จะไม่ใช่เจ้าของชื่อที่จ่าหน้า เสียงหัวเราะบางเบายังคงลอยล่อง

หวังคนปลายทาง..รับโปสการ์ด สูดดื่มอากาศหวานหอม เหมือนคนต้นทาง ผู้กระดาษส่งผ่านกล่องแดง

..... บางความรู้สึกที่จริงเกินไป
ตรึงขนาบกับโปสการ์ดบางใบ ไม่อาจส่งได้ .. ไม่กล้าพอ