M-e-e P-e-d

เขียนบันทึกประสบการณ์ครับ!!~ ส่งคาบถัดไป..

ถึงกับโอ๊ะโอไปเลยเรา เที่ยวก้อไม่เคยไป

ทำไงดีตรู!!

แต่ยังไงก้อต้องส่ง ติด 0 เลข ยังดีกว่าติด ร. วิชาลืม เอ้ย วิชาไทยอ่ะ

..............................................................

[ เพราะรักในสิ่งที่ทำ..จึงเลือกทำในสิ่งที่รัก ]

      ย้อนไปราวๆ ครึ่งปีให้หลัง ฉันต้องรอนแรมไปค้างคืนที่ในตัวเมืองสงขลา  ณ มุมหนึ่ง ภายใต้ชื่อ “ โรงพยาบาลจิตเวชราชนครินทร์ ” แต่ก็ติดปากกับชื่อเก๋ๆ ว่า  “ โรง-บาน-ประสาท ” (ความเคยชิน + การเล่นลิ้นของชาวใต้) นั่นแหละ! ฉันไปที่นั่น..?! เป็นผู้เฝ้าไข้ตามคำบัญชาจากเบื้องบน

      จนกระทั่ง..ฉันเต็มที่..เต็มทนกับความเบื่อหน่ายที่ต้องทนนั่ง..นอนอยู่ในกรอบมีมิติ ..ดีดตัวจากเสื่อข้างเตียงผู้ป่วย พลันหัวก็กระแทก ..โป๊กก..ก เข้าอย่างจังกับขาเตียง และค่อยๆเปิดประตู ลงบันไดไปยังที่ที่หนึ่ง ด้วยความครึ้มใจ แน่ล่ะ! ยังไม่มีใครรู้..

      ฉันค่อยๆเอี้ยวตัวเปิดประตูรถ หยิบกระดานไม้อัด พร้อมด้วยกระดาษปอนด์ 2 แผ่น ( เปล่าๆๆ ไม่ได้เอาไปสเกตรูปหรอก แต่จะเอาไป “เขียน” ) เปิดท้ายรถ ใช้พลังช้างยกจักรยานเสือภูเขา สีเหลืองแปร๋น .. สายตามุ่งมั่น มองลอดรั้ว .. นู่น!ลิบๆเลย

        .........“กายพร้อม-ใจพร้อม”

“สองล้อเลื่อนเคลื่อนไปในทางหน้า เห็นแผ่นฟ้าทิวสนโอนลู่ไหว ยินเสียงคลื่นระลอกน้ำครืนครืนไป มือจับแฮนด์รถไว้..ใจเบิกบาน”

      ฉันควบเสือ..ตะบึงมาเรื่อยๆผ่านย่านตลาดเก้าเส้ง ลดเลี้ยวไปละแวกถนนสายต้นสน ปั่นไปบนเส้นทางพิเศษสำหรับจักรยาน ตอนเช้าๆ อากาศกำลังดี ลมพัดอ่อนๆ เย็นสบาย แหงนหน้าคอตั้งบ่า ฟ้าใสมีเมฆสีขาวปกคลุมบางๆ ปั่นไปเรื่อยๆ เริ่มปวดน่องตุบๆ แวะพักข้างทางหยิบกระดานมาหนีบกระดาษ นั่งแหมะบนที่เหมาะริมทางเท้านั่นแหละ เริ่มต้นงานเขียนชิ้นเล็กๆอย่างสุขใจ “อาจจะไร้ซึ่งราคา..แต่เปี่ยมด้วยคุณค่าด้านกมลาใจ” มันดีนะ! ที่ได้ขีดได้เขียนท่ามกลาง ฟ้าสวย – น้ำใส – ใต้เงาสน – ผืนทรายขาวละเอียด นี่แหละ.. โลกส่วนตัว ..ที่ฉันโปรดปรานที่สุด เหมือนดั่งฉันได้ปลีกวิเวกออกจากความวุ่นวายรอบตัว เหมือนบนโลกใบนี้ ที่ตรงนี้มีเพียงฉันคนเดียว ฉันบรรจงบรรทัดแรก ด้วยความตั้งใจยิ่ง


“ ..ครั้งหนึ่งนั้นฉันเดินบนปุยฟ้า ..เดินท่ามกลางเวหาอันกว้างใหญ่ เกิดเป็นเทวดาแสนสุขใจ.. ทำอะไรอำเภอใจในทางดี.. ..โลกเรานี้บางคนว่านรก ..สกปรกหมกไหม้ไร้ราศี เพราะคนเรานั้นขาดกระทำดี.. จึงไม่มีความสุขสำราญใจ.. ..ถ้าคนเราลองทำกรรมดีบ้าง ..ช่วยกันสร้างโลกนี้ให้สดใส เหมือนฉันเดินท่ามกลางปุยฟ้าไกล.. แสนสุขใจศานตรสเพราะทำดี..” ‘ตุลา  46

    แม้เนื้อหามันจะไม่ค่อยเกี่ยวกับบรรยากาศสักเท่าใดนัก แต่สุนทรียภาพทางอารมณ์และความคิดในเวลานั้น มันบ่งบอก ให้กระเสือกระสนด้นมือไปตามใจฝัน ร้อยรำพันรจนาประสาเขียน ใช้ดินสอร่างภาพด้วยความเพียร รูปสำเร็จไม่แนบเนียนแต่เนิบใจ ...

      ..ฉันปั่นจักรยานไปสักพักก็ถึง “ท่าแพขนานยนต์” ลังเลรีรออยู่พักหนึ่ง ตัดสินใจจอดรถไว้ เดินไปตามลู่จ่ายเงินเพื่อลงแพ ค่าโดยสารครานั้น ได้ยินแล้วทำให้ฉันตกตะลึง  “..100 สตางค์”  คำถามแรกที่เกิดขึ้นและล้วนเฟ้นหาคำตอบของตัวมันเอง “..ไม่ขาดทุนเหรอเนี่ย..”

      ตอนที่ก้าวลงแพก็ไม่มีจุดมุ่งหมาย คิดแค่ว่า “ยืนไป-ยืนกลับ” อยากสัมผัสวิถีชีวิตชาวเลดูบ้าง .. สุดแสนจะมีเสน่ห์ เย้ายวน ดึงดูด และกลายเป็นตราตรึงในที่สุด ยืนไปเรื่อยๆ สายตาทั้งสองข้าง ก็มองเชิดไปข้างหน้า ราวกับว่า ผืนฟ้าแห่งนี้ มีเพียงฉันเป็นเจ้าของ ... และเพียงครู่หนึ่ง ฉันก็ได้ยินเสียงพ่อลูก คู่หนึ่งคุยกัน ไม่ได้มีสาระอะไรที่จะจับความได้ แต่มันจับใจ ((ความรู้สึก))

ลูก: พ่อๆ เรือมันอิจมหม่ายนิ ? พ่อ: อิ๊!ม่ายจมหรอก เรือมันเติบ ระหว่างนั้น คุณลูกก็ชะโงกหน้า คาดว่าคงจะตื่นเต้นกับกระแสน้ำที่กระเพื่อมไปมา พ่อ: เห่ๆ!ระวังแว่นอิเหลิ่นนะลูก ลูก: ม่ายเหลิ่นหรอกพ่อเหอ “..ครุบทัน..” แล้วเสียงหัวเราะต่างทำนองก็ดังขึ้นพร้อมกัน..

ฉันยืนไป..สายตาก็มองลงน้ำ..ดูวิถีชลที่กระเพื่อม..ดูไปดูมา  ฉันเริ่มเกิดอาการลมใส่ เวียนหัว คลื่นไส้ หน้ามืด ... ((ยังดีที่ยังรอด)) พอขึ้นจากแพแล้วฉันเริ่มทนไม่ไหวกับสังขารที่ร่อแร่ในขณะนั้น โทร.หาพ่อให้มารับที่ท่าเทียบแพ เมื่อพ่อรู้ว่าฉันปั่นมาไกลถึงนี่ .. เต็มๆเลย กับเทศนากัณฐ์ใหญ่ เป็นต้นว่า “อันตราย” “เดี๋ยวไม่สบาย” บ้างล่ะ.. แต่..มันก็คุ้มนะ กับเส้นทางริมวิถี หนึ่งประสบการณ์ที่น่าจดจำ แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ พร้อมด้วยบทกวีสั้นที่เกิดขึ้นจากสุนทรียภาพทางอารมณ์ในขณะนั้น ..ได้ทราบถึงสมรรถภาพทางกายของตัวเอง (ไม่เอาไหนเลย) แต่ก็ยอม เพราะฉันคนนี้

“ รักในสิ่งที่ทำ...จึงเลือกทำในสิ่งที่รัก ”