M-e-e P-e-d

"ถีบเดี่ยว" ??!!

        เกิดขึ้นพร้อมกับ "ลูกบ้า"  ที่มาพร้อม  "ลูกฮึด"  ของหญิงสาวจอมอึด  และจักรยานของเธอ "ถีบเดี่ยว"  คือหนึ่งประสบการณ์ผจญถีบบนอานเสือภูเขา ของหญิงสาวนาม "ก้านยาว"

..ระยะทางพิสูจน์ม้า  กาลเวลาพิสูจน์คน .. ชัยชนะอันยิ่งใหญ่ คือชนะใจตัวเอง

  หล่อนต้องรอนแรมไปบนเส้นทางที่มีชื่อว่า  "แม่แตง - เชียงใหม่" โดยลำพัง ทำไปก็เพราะ "อุดมการณ์" บางครั้งแล้วมันก็แลดูเหมือนจะยากเกินกำลัง  "..น่องปูด-ไข้สูง.."  หล่อนก็ยอมเพียงเพื่ออยากจะสัมผัสกับความงดงามบนผาสูงซึ่งน้อยคนนักที่จะไขว่คว้ามาได้ซึ่งสิ่งเหล่านี้  .. " รอด - ไม่รอด " .. คือ ตัวกำหนดเส้นชีวิตและพลังใจ..มันก็คุ้ม..ไอหมอกจางๆลอยฟุ้งอยู่เหนือ แผ่นฟ้าสีแดงระเรื่อ..ลมเย็นๆ พัดหวิวไหว..ยอดไม้ไกวแกว่งเป็นจังหวะ..เสียงนกนานาชนิดร้องระงมดังเซ็งแซ่ ..น้ำค้างใสเกาะตามปลายยอดหญ้า..น่าดูชมยิ่งนัก..แม้แต่ฉันเองก็อยากจะไปดูให้เห็นเต็มสองตาเช่นกัน

ปล:ความประทับใจมันอยู่ที่ "ความทึ่ง" ในศักยภาพและความมุ่งมั่นของหล่อนผู้นี้..จริงๆ

  บันทึกจากหุบเขาฝนโปรยไพร

..ร่ายลำนำ..จำรัก..สลักจิต... ...ร้อยความคิด..รินหลั่ง..ถะถั่งไหล.. ...ธารน้ำคำ..ล้ำค่า..พาชื่นใจ.. ...มอบแด่ไทย..รักรส..บทนิพนธ์..

บันทึกจากหุบเขาฝนโปรยไพร วิถีชีวิตไทย ส่อให้เห็น ตั้งแต่ เช้า - บ่าย - เที่ยง จรดเย็น ทุกๆสิ่งล้วนเป็นบุพกาล

กนกพงศ์ เล่าให้ฟังเหมือนดังว่า อันชีวานักเขียนน่าสงสาร ดิน ต้องดีจึงจะเกิดซึ่งผลงาน ท่านผู้เฒ่ากล่าวขานเช่นนี้มา

ยอมทิ้งตัวสู่หุบเหวอันไร้ก้น ยอมทิ้งตนจากความสุขอันหรูหรา เปลี่ยนชีวิตเป็นชาวบ้านธรรมดา อยู่กลางป่าชื่อว่า ฝนโปรยไพร

ณ คืนหนึ่งเป็นดั่งคืนจันทร์ฉาย ฟ้าสว่างวางวายแลสดใส ลมเย็นๆพัดเอื่อยๆเรื่อยๆไป ชาวหมู่บ้านสาวเท้าก้าวไปในกลางลาน

เสียงโหวกเหวกตะโกนถามไม่ไปหรือ กนกพงศ์ร้องฮือถามไปไหน ชาวบ้านตอบหน้าซื่อ โนราห์ ไง แล้วแกไซ่ไม่ยอมไปน่าสำราญ

อึกทึกกีกก้องต้องมนต์ขลัง ลองสดับรังฟังเสียงผสาน เสียงฉิ่งฉับกรับกลองก้องกังวาน เป็นลำนำกรองกานท์เรียกผู้ชม

คนเฒ่า-คนแก่ รีบนั่งท่าพับเพียบ ปูเสื่อผืนเรียบดูเหมาะสม เอกเขนกแหงนฟ้าท้ารับลม ได้อารมณ์แห่งนาฎลีลา

นอกอ - นากา มาวรรคแรก บทกาศครูปลายแรพกล้วนใฝ่หา พระนิพพานจุดสูงสุดของโนห์รา เข้าถึงชีวาด้วยธัมโม

โนราห์เฒ่าร่ายรำด้วยสำนึก กรีดกรายดูล้ำลึกนึกอักโข ปานเทวาสรรค์สร้างด้วยเจตโน ดวงตาโตเบิกโพลงราวอัศจรรย์

แปลกไหมเล่า!!นั่งได้นานปานสะกด แม้หลังขดหลังแข็ง..ไร้แรงนั่น กลับสนใจสิ่งตรงหน้าพิศาพลัน ไม่เคยหวั่นแม้ฟ้ารั่วรดสรรพางศ์

นี่แหละหนอ!เอกลักษณ์แดนทักษิณ ช่างสมจินต์แสนโปรดมีมีหมาง อ่านชีวิตเล่มนี้ไม่อยากวาง อ่านแล้วตั้งไม่ลง..คงเข้าใจ..