M-e-e P-e-d

โลกป่าวร้อง–ความเจริญต้องเดินหน้า
ทุกคุณค่าครรลองต้องเคลื่อนไหว ทุกสาระประเด็นต้องเป็นไป
เงื่อนสมัยย่อมไหลล่วงตามห้วงกาล เจ้าเด็กน้อยตั้งหน้าจาริกโลก
สู่คืนโชควันชัย  ในฝันหวาน เพื่อจะอิ่มอภิบริการ
อุปสงค์ อุปทาน สถานทุน เจ้าเด็กน้อยพร้อมแย่งและแก่งยื้อ
พร้อมยื่นมือฮือไขว่อยู่วายวุ่น ต่างกอบตวงโกยตักและกักตุน
โดยหมกมุ่นดวงมานการยึดครอง เพราะคำสอนพ่อสาน แม่ขานสั่ง เพราะแม่พ่อปลูกฝังโลกทั้งผอง เพื่อฐานใจวัยเยาว์เข้าจดจอง
ให้เติบตามมุมมองของเวลา พ่อบอก – โลกสมัยพ่อทรยุค
ล้วนลำเค็ญเข็ญขุกคอยรุกล่า แม่บอก – ยามแม่เพราเยาวพา
ล้วนหม่นไหม้ทรมาอยู่สากรรจ์ เราต่างคนจนยากลำบากแย่
จะอิ่มมื้อหรือก็แต่แค่อิ่มฝัน ที่เคยทุกข์พ่อแม่ทนต้านผลทัณฑ์
ก็บีบคั้นบดเค้นมิเว้นคลาย ที่สืบทอดว่านกอก็ด้อยธาตุ
เพียงหมู่ชาติชนชั้นสามัญสาย ซึ่งเกลือกดินกลิ่นตมจมปลักควาย
ต้องเนื้อกายหมักหมมจมปลักเลน ลำเนาซุกอาศัยก็ไกลกู่
เรือนที่อยู่ก็อู่ย่านกันดารเข็ญ ต่างต้องหยัดอัตคัดจำกัดเกณฑ์
มิสิ้นเวรสร่างกรรมกระหน่ำกรอม ยุคแม่พ่อไร้ภัณฑ์บริโภค
ไร้แง่โลกสะดวกสบายขจายห้อม ไร้Technology วิถี Norm
เพียงแวดล้อมล้วนที่วิถี Low ยุคของเจ้า – ความเจริญยังเดินหน้า
ต้องสิ้นเหตุเวทนา  ต้องอ่าโอ่ สมัยเจ้าต่อตนจนเติบโต
ต้องห่างเว้นช่องโหว่ยุคโบราณ เจ้าคือชนชั้นกลางผู้ร้างทุ่ง
ซึ่งเนา ณ เมืองกรุงรุ่งสถาน ชีวิตเจ้าจรพรากลำบากพาล
จึงควรรู้ลู่การอันอิ่มกิน อย่าหวนยากจนแย่ดังแม่พ่อ
ที่เคยท้อทุกข์ทบ  ควรจบสิ้น จึงชื่อชัดวัฒนาค่าชีวิน
จักชื่อยินวัฒนาค่าโคตรปรานฯ

โลกป่าวร้อง–ความเจริญยิ่งเดินหน้า
ทุกคุณค่าหัวใจยิ่งไขขาน ทุกขณะจะลิ้มให้อิ่มนาน
ทุกมือจึงทึ้งคว้านกาลเวลาฯ

ปล.  กรุณาอ่านต่อฉบับหน้า