M-e-e P-e-d

..... เรือลำน้อย....ผุ ...พัง...กร่อน ล่องไปตามกระแสชีวิต..ที่แสนคดเคี้ยวและ มืดมน ตราบใดที่ยังมีสายน้ำ ตราบใดที่แม่น้ำทุกสาย..ยังไหลลงสู่ที่ต่ำเสมอ ตราบนั้น...เรือแห่งชีวิตฉัน คงต้องไหลล่องไป ... บางครั้ง.. ฉันเหลือบมองเห็น ผู้ร่วมชตากรรม เช่นเดียวกับฉัน บางครา... เมื่อใครต้องการที่จะโดยสาร ..ฉันไม่เคยขัดข้อง แม้รู้สภาพตัวเองดีว่า ...เกือบเอาตัวเองไม่รอด...แต่ฉันก็ยังยินดี ที่จะอาสา พาไปให้ถึงจุดหมาย และแม้ว่า สุดท้าย สิ่งที่ได้รับคือ...การถีบหัวส่ง ก็ตาม... ฉันเต็มใจ...และยินดี....ไม่เคยเปลี่ยนเลย ... ในช่วงที่ทุกคนฝันหวาน ในราตรีที่ทุกคนปรารถนา จะอยู่ในห้วงเวลานั้นให้ยาวนานที่สุด เรือแห่งชีวิต ...ก็ยังคงล่องลอย...ไม่เคยได้หยุด เพียงเพื่อ....ให้คนที่รออยู่ข้างหลัง...หลับสบาย โมงยามของชีวิต ช่างไม่แตกต่างไปจาก กระแสน้ำเลย เป็นอยู่อย่างนั้น...ทำอยู่อย่างนั้น...ไม่เปลี่ยน ...และไม่มีแม้กระทั่งเหตุผล .... ความเข้าใจคนอื่น...เป็นทุกข์ ความไม่เข้าใจคนอื่น...มีทุกข์...วันนี้...เพิ่งจะรู้ถึงความหมายนี้ เมื่อข้องแวะกับคนอื่น คือทุกข์ ไม่ข้องแวะกับใครเลย...นั่นยิ่งทุกข์ มหันต์
..... สุริยาลาลับ... นกบินกลับคอน กลับถิ่นเคยนอน กลับคอนกลับรัง สุริยาลาลับ ดาวจับเต็มท้องฟ้า เรือน้อยลอยนาวา ไม่มีทีท่าว่าจะกลับคืน ล่อง...ล่อง...ลอย..ลอย คิดแล้วพลอยร้องให้ เรือจากบ้านมาไกล หวังเพียงได้...กลับคืน .......ดาราราย

โพสจบแล้ว เตรียมเผ่นค่ะ
พี่หมี่ ฆ้อนมาแต่ไกลเลย
แหะ แหะ