M-e-e P-e-d

ลูกคนดีที่ไหนไม่รักแม่ ไม่ประจักษ์รักแท้แม่ยิ่งใหญ่ แม่เป็นยักษ์รักเจ้าชายร้ายหรือไร ลูกจึงทำกับกับแม่ได้ร้ายทวี

ดูกระไรใจคอทั้งพ่อลูก ไม่พันผูกวิสัยชายช่างหน่ายหนี เสียดายนักนับเวลากว่าสิบปี กับภักดีที่แม่มั่นไม่ผันแปร

น้อยนักหรือรักแม่นี้มีให้ลูก ผิดหรือถูกทำอุบายทำร้ายแม่ ให้แม่ร้างห่างไกลไม่เหลียวแล ทั้งที่แท้ทำอุบายหมายจากจร

เพราะความรักมักบังตาพาวิโยค ทุกข์และโศกทั้งหลายแม่ถ่ายถอน อกแม่ตรมตรอมใจไม่อาทร แม้วิงวอนไม่เมตตาข้าผู้น้อย


เมื่อจำใจจำพรากจากเถื่อนถ้ำ ก็กลืนกล้ำน้ำตาพาละห้อย ยังคะนึงถึงพ่อลูกผูกใจคอย ประทับรอยพิมพ์พักตร์สลักทรวง

โอ้ผีสางนางไม้ไม่เห็นอก แม่วิตกหน้าหลังทั้งห่วงหวง ดังนกไพรจำพรากจากรังรวง จะจากลาน้ำตาร่วงเพราะห่วงรัง

ทะเลลิบลางเลือนเหมือนสร้อยเศร้า อาทิตย์ดับลับเงาเข้าแฝงฝั่ง หมู่เมฆินรินน้ำตาพะว้าพะวัง ทรายสะอื้นฝากฝั่งฝั่งยังอาวรณ์

แต่ละห้วงช่วงเวลาเชื่องช้านัก โอ้เคราะห์หนักหน่วงใจไม่อาจถอน คิดคะนึงถึงสายสวาทแทบขาดรอน ดังไฟฟอนร้อนรุมสุมหทัย

มารู้ว่าถูกหลอกยิ่งชอกช้ำ ยังตอกย้ำกล้ำกลืนทนฝืนไหว มนุษย์ยักษ์รักหวงยอดดวงใจ ฤทธิ์แห่งรักหนักไฉนใครก็รู้

แม่ติดตามลูกพ่อขอพบหน้า ก็อุตสาห์กลั้นรันทดอายอดสู น่านน้ำตารินหลั่งลงพรั่งพรู พ่อหมดรักแม่เพียงรู้ใจแหลกลาญ

ว่าอกโอ้อนิจจาฟ้าลิขิต เป็นนารีมีฤทธิ์มหาศาล เป็นเจ้าแห่งมหาบึงบาดาล มาแหลกลาญเพราะฤทธิ์ชายช่างร้ายนัก

ชายหนึ่งรักจริงยิ่งชีวิต แม้ช่วงชิงมาเชยชิดด้วยหาญหัก ค่อยกระชั้นพันผูกปลูกต้นรัก เพิ่งประจักษ์น้ำใจชายร้ายสิ้นดี

กับอีกหนึ่งรักแท้แม่มุ่งหมาย พ่อบุญปลูกลูกชายหมายฝากผี แม่ได้รับกลับกลายร้ายทวี พาพ่อหนีอกแม่แยกลาญแหลกลง

ต้อยตะริดติ๊ดตี่เจ้าพี่เอ๋ย เพลงรำเพยป่นใจให้เป็นผง พิสูจน์ได้หมายรักจักมั่นคง จะซื่อตรงทั้งชีวีนี้นิรันดร์

ลูกรักเอ๋ยใครเล่ารักเท่าแม่ โลกประจักษ์รักแท้ไม่แปรผัน จำลาตายหมายพรากยามจากกัน นับคืนวันต่อแต่นี้ไม่มีพบ

ลูกคิดร้ายแค่ไหนยังให้รัก แม้หาญหักทุกเรื่องร้ายได้ประสพ วิเศษใดแม่เสกสรรได้ครันครบ แม่ขอจบชีวินสิ้นแล้วเอย