M-e-e P-e-d

บทอ่านภาษาไทยสมัยประถม ๑ เปิดเล่มด้วย บทที่ ๑ รถไฟ

รถไฟ.. รถไฟมา ตา ตามา ตามารถไฟ..

เรื่องราวแห่งการเดินทางเป็นภาพฝัน ซึ่งตราตรึงในหัวใจเสมอ แม้ไม่เคยสัมผัสถึงกลิ่นอันหวานหอม ประตู – หน้าต่าง , ทางเดิน
และเก้าอี้รถไฟ ยังคงงดงามในเสี้ยวรู้สึกเสมอ

กระทั่งเลื่อนชั้นอยู่ประถม ๓ ยังคงได้ยินเสียงหวูดดังอยู่ไกลๆ จากทิวทุ่งเหลืองอร่าม-แห่งใด แมลงปอบินว่อนเหนือลำธาร-สายนั้น

..., โตแล้ว – รถไฟคงสภาพพาหนะบรรทุกฝัน และตอนนี้ , ฝัน – โดยสารรถไฟสายนั้น หัวใจงอนง้อ กระโดดตามติดๆกัน และฉันจึงก้าวเดิน ...

รถไฟเดินทาง ชีวิตก้าวย่างรายทางผ่าน สู่พรุ่งนี้ในฝันอันตระการ หรือเศร้านานฉานร้าวจึงเศร้าตรม

รถไฟเดินทาง หัวใจบอบบางจึงขื่นขม หวังผืนฟ้าปัดเป่าทุกข์ระทม หวังแมกไม้เงาห่มระร่มใบ

รถไฟเดินทาง หัวใจอ้างว้างจึงหวั่นไหว หวังจากลามิใช่เพื่อจากไกล หวังหลับใหลในฝันอันอิ่มนวล

.... ประตูรถไฟ เงาทาทาบ อาทิตย์เริงร่า

เมฆเบื้องหน้าทอดตัวประหนึ่งกำแพงแห่งสรวงสวรรค์ สิ่งมีชีวิตเล็กๆเบื้องล่างโลดแล่นคลอเคลียบางใบ ภาพชีวิตปราศจากการปรุงแต่ง
ทว่างดงามเสมอเสมือนจิตรกรระดับโลกรังสรรค์ เพียงเสี้ยววินาทีที่ป้ายสีสะบัดพู่กัน ชีวิตงดงาม – ประหนึ่งฝัน จึงตระการ

.. อบอุ่นหัวใจยิ่งนัก เมื่อรู้ว่าการเดินทางมิได้เปล่าดาย ยังคงมีคนของความรักเคียงข้าง ในทุกขณะกระดิกของเข็มนาฬิกา

รถไฟขบวนนี้-อบอวลด้วยรสหวานละมุน กรุ่นด้วยความคิดถึง หอมซึ่งกลิ่นความรัก

ขอบคุณสำหรับการเคียงข้าง และทำให้ฉันแกร่งขึ้น

..

ปรากฏการณ์แห่งคุณ - ทำให้โลกของฉันงดงาม ประหนึ่งคืนแรมจันทร์แรรุ้ง


ขณะคุณเดินจาก หัวใจฉันเศร้าหม่น ทว่ามิอาจฉายแววหม่นเศร้า แววตาพร่าเลือนด้วยหยาดน้ำใส

..

ขบวนรถไฟสายหนึ่ง แห่งซึ่งงดงามด้วยความหมาย กลิ่นรางเก่า-หอมนักจึงทักทาย กลิ่นหัวใจเบื้องซ้าย-ก็คล้ายกัน

..

รถไฟจ๋า ฉันคงหลงรักเธอเข้าแล้วสิ
ตอนไหนไม่อาจรู้ แต่ถอนตัวไม่ขึ้น .. รถไฟจ๋า นึกรักคนโดยสารบ้างไหม เพียงจากลามิใช่เพื่อจากใจ บ่มความคิดถึงไว้ .. ให้ละมุน

..

คนของความรักจ๋า.. รถไฟแหละเธอ ฉันรัก – เสมอเหมือน แตกต่างในลึก