M-e-e P-e-d

เมื่อก่อนกาล – เคยหัวใจอ่อนหวานซ่านรู้สึก ด้วยใฝ่ฝันมั่นไว้ในใจนึก จะว่ายฟ้าล่วงลึกอันกว้างไกล จะไปเด็ดดวงดาวที่พราวฟ้า แล้วนำมาเรียงร้อยเป็นสร้อยไสว จะเอาดวงจันทร์เสี้ยวเกี่ยวกำไล จะเอาเมฆมาคลุมใจให้อุ่นนาน ก็เคยฝันว่าจะไปสุดปลายฟ้า ปรารถนา เพียงปรารถนาก็ว่าหวาน เมื่อไม่เคยหมดสิ้นจินตนาการ ความฝันก็ยังผลิบานเต็มลานจินต์

เมื่อก่อนกาล – ครั้งหัวใจอ่อนหวานยังไม่สิ้น ซึ่งเสียงเพรียกเคยกระซิบว่าชีวิน อาจมีสิทธิ์โบยบิน ไปแสนไกล หัวใจจึงโบยบิน – ในห้วงจินตนาการหวาน, อ่อนไหว มีสิทธิ์บินผ่านมุมอับที่ลับไร้ ซึ่งดวงดาวแสงสุกใสในหม่นฟ้า

.................................................. .................................................. .................................................. ..................................................

บางรู้สึก – รู้สึกว่าเหนื่อยอ่อน จนหัวใจร้าวรอนเสียยิ่งกว่า ยิ่งโบยบินสูงขึ้นไปใจยิ่งล้า เกินปรารถนา เกินกว่าฝันนิรันดร และตอนนี้คล้ายหมดสิ้นจินตนาการ เมื่อผ่านเพียงชั่ววานช่างเหนื่อยอ่อน หยุดโบยบินไปสุดฟ้า – หลับตานอน ทิ้งความฝันของกาลก่อนไว้เท่านี้

ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน – ปล่อยความฝันให้ร่วงโรยโบยบินหนี พอรู้ตัว รู้สึกนึกอีกที ฟ้าก็ไกลเกินกว่าที่จะบินไป ไม่เหลือแล้วดวงดาวที่พราวฟ้า จะสรรหามาร้อยเป็นสร้อยไสว ไม่มีดวงจันทร์เสี้ยวเกี่ยวกำไล ไม่มีเมฆห่มคลุมใจให้อุ่นนาน








เวลาก็ยังหมุนไป – ไกลแสนไกล เกินใจโบยบินผ่าน เพียงพริบตาพร่าฝัน, แหละวันวาน – ก็เข้ามาพรากจินตนาการไปเสียแล้ว !!!

บทนี้ที่ผมเอามาลง เพราะว่า ผมรู้สึกว่า บทนี้ดูเหมือนเพ้อเกินไป แบบว่า  มันเหมือนไม่จบ หรือจับต้นชนปลายไม่ถูก พี่เป็ดช่วยด้วยคร๊าบๆๆๆๆๆๆๆ

แด๋นฯ พยายามมา 2 คืนแล้ว  ได้แค่นี้จริงๆ

ช่วยดูให้ด้วยนะครับบบบบบ