นิราศสุรินทร์ (5)
16 ตุลาคม 2535
ตื่นขึ้นมาสาโทยังโชว์ตั้ง เราก็ยังดื่มทนจนมึนหัว ลาเจ้าที่ ลาสถาน คล้ายบ้านตัว อาลัยรั้วสถาน บ้านห้วยจริง มืดสัมผัสรัดมือเป็นสื่อให้ ใจสัมผัสรัดใจไปทุกสิ่ง ตาสบตาหวั่นไหวใจประวิง ศรัทธานิ่งเท่านั้นฝันก็พอ แม้จะจากกันไกลในวันนี้ แม้ถ้ามีวันหน้าจะมาต่อ เฝ้านับวันนับคืนยืนหยัดรอ เราจะขอมาเยือนเตือนความจำ พอรถเคลื่อนพ้นค่ายที่รายรอบ เราแอบตอบตัวเองอย่างขำขำ เพราะตอนมาคล้ายบังคับจึงรับคำ แต่สุดท้ายใจย้ำใช่จำใจ ค่ายสุรินทร์สิ้นสุดถึงจุดจบ ได้มาพบสถานพื้นบ้านใหม่ ต่างอำลาแยกทางแล้วต่างไป อวยพรให้สวัสดี พี่ทุกคน รอรถไฟสามชั่วโมงลงจุดหมาย ต่างวุ่นวายคนมารับก็สับสน เพื่อนหญิงหนึ่งชายห้า-มาหกคน เพื่อดั้นด้นบุรีรัมย์นำชมเมือง ได้มาพักอาศัยในบ้านเพื่อน ใจยังเตือนบายศรีด้ายสีเหลือง ก่อนจากกันกินเหล้า เรา-พี่เทือง พี่โรจน์หลับไม่รู้เรื่องอยู่บนรถ
Relate topics
สิริโสภณ