M-e-e P-e-d

ที่นี่ไม่เหลียวมองคนร้องไห้ เก็บน้ำตาเธอไว้ให้สุดกลั้น เพราะที่นี่ไม่มีใครร้องไห้กัน สรวงสวรรค์จะสะเทือนเปื้อนน้ำตา

เก็บน้ำมูกน้ำตาอย่าให้เห็น เดี๋ยวจะเป็นลางร้ายให้เขาว่า เขาเริงรื่นชื่นชีวีเปรมปรีดา ฤาจะพาเพื่อนผองให้หมองมัว

ไร้บิดามารดาช่างน่าขัน เกิดมาได้อย่างไรกันฉัน(ล่ะ)ปวดหัว ขอรับทุนการศึกษา โอ น่ากลัว ก็รู้ทั่วอยู่คอนโดโก้เลิศลอย

กับใครนะ ลุงแก่แก่แหมนิยาย โอ๊ย น้ำเน่าเหลือร้ายได้ยินบ่อย เจ้าคุณแม่คุณพ่ออาจรอคอย มรดกอีกนิดหน่อยร้อยพันล้าน

อย่านะ อย่าบอกว่าชอกช้ำ แน่ะ ดูทำแววตาน่าสงสาร อย่ามายาสาไถยไม่เป็นการ ฉันน่ะ อ่านคนออกบอกให้รู้

เพราะที่นี่ไม่อาจมองคนร้องไห้ จะพาใครเขารันทดเหี่ยวหดหู่ โอ้โหดร้ายฟายน้ำตาไม่น่าดู โลกที่นี่สีชมพูรู้ไหมเออ

อยู่ที่นี่อย่าทำตนให้หม่นหมอง น้ำตานองเก็บไว้ในใจเสมอ เก็บความช้ำไว้ย้ำเยือนเตือนใจเธอ แต่อย่านะ อย่าเผยอเผลอเจ็บร้าว

สิ่งดีดีมีไว้ให้มากมายเหลือ พร้อมอุ่นเอื้ออาทรทั้งร้อนหนาว สู่ครรลองช่องชั้นบันไดดาวดาว ให้พรายพราวพริ้งเพริศเลิศละไม

สู่เมืองแก้วทั้งหลายที่หมายมั่น ให้ลอยล่องฟ่องฝันหวามหวั่นไหว โลกแสนสวยหลากสีสันอันวิไล มิอาจให้เพื่อนผองต้องหมองมัว

เพราะที่นี่ไม่อาจมองคนร้องไห้ โลกที่นี่ใครต่อใครต่างยิ้มหัว ความเศร้าความเครียดเขาเกลียดกลัว ในรอบรั้วโรงเรียนนี้มีหรือรัก