M-e-e P-e-d

กระซิบแว่วแผ่วไหวใกล้ใกล้หู บอกให้รู้ว่ารักอีกสักหน แล้วค่อยเขียนคำหวานบันดาลดล ใส่บทกลอนซ่อนกลแฝงมนตรา

คิดถึงหญิงคนนั้นที่ฉันรัก ภูมิใจนักเพลงเห่สิเนหา เฝ้าเรียงร้อยถ้อยคำจำนรรจา กล่อมกานดาด้วยกลอนครูผู้ชำนาญ

ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน ถึงอยู่ในใต้หล้าสุธาธาร ขอพบพานพิศวาสมิคลาดคลา

หลงรักแก้วแววกลอนสุนทรภู่ รักโฉมพธูคนนี้ที่ห่วงหา จึงกอบเก็บกานท์กรองของครูบา ประดับประดาเวี่ยไว้ในวงวรรณ

ฉันมิอาจเทียบถึงหนึ่งในล้าน เทียบอาจารย์มหากวีศรีสวรรค์ แต่รักเธอเท่าชีวิตนิจนิรันดร์ แม้สิ้นกาลกี่กัลป์รักมั่นคง

กรองความรักแทนแววแก้วโกสินทร์ มอบชีวินให้คนงามตามประสงค์ สื่ออักษรความคิดพิศผจง บอกอนงค์นาถน้องของหัวใจ

คำท่านภู่เพียงแก้วยังแววแสง ยิ่งเรืองแรงตามกาลผ่านสมัย ฉันแค่ทรายด้อยแสงจะแข่งใคร รอเติมไฟหลอมแก้วเปล่งแววกลอน