M-e-e P-e-d

ยินเสียงน้ำใสกังวานเสียง เพียงเกรี้ยวกราดผืนชะง่อนผา ฤาหลั่งเพื่อโลมผืนพสุธา ที่รอเธอไหลบ่ามารินริน

ถามไถ่แมลงปอล้อตะวัน เธอนั้นมีอะไรให้ถวิล เห็นแรรุ้งรุ่งเรืองประเทืองจินตน์ จึงโบกบินแต่สายจนบ่ายคล้อย

แลโน่นเทือกทะมึนเหนือผืนผา หลากร่องธารากระจ้อยร่อย แต่ละหยาดหยดน้ำละนิดน้อย ค่อยทยอยรวมร่างไม่ต่างกัน

เป็นหนึ่งเดียวเชี่ยวกรากเมื่อโกรธขึ้ง ก็เป็นหนึ่งเช่นฟายฟ่องละอองฝัน เป็นโค้งรุ้งแต่งแต้มแก้มตะวัน เป็นน้ำเนื้อเดียวกันแต่ต้นธาร

จิบน้ำใจจากเจ้าเฝ้าครุ่นคิด เพียงน้อยนิดดื่มด่ำรสฉ่ำหวาน ก็หล่อเลี้ยงลึกซึ้งถึงวิญญาณ สอดประสานกลมเกลียวเนื้อเดียวกัน

แมลงปอล้อลมชมผืนผา ดื่มพร่างพรายธาราพาใจฝัน ดังรู้  ว่าแรรุ้งที่คุ้งตะวัน สานสัมพันธ์ให้อะเคื้อเพื่อโลกงาม