M-e-e P-e-d

เท่าที่อ่านงานของ อัญชา  มา

ิ้ชิ้นนี้นับว่ามีพัฒนาการยิ่ง    มีความลงตัวที่ค่อนข้างจะลงตัวอยู่  และข้อความไม่ฟุ่มเฟือยสุรุ่ยสุร่ายเหมือนที่เคยอ่านมาโดยมาก

แต่ อัญชา ยังคงเน้นในการพูดซ้ำกับบริบทเดิม  ทั้งที่มันมีอะไรให้พูดถึงได้อีกเยอะ  ให้คิดแตกแขนงออกไปได้อีกมาก

การพูดซ้ำๆนั้น  หากไม่มีประเด็นและความที่เรียกความสนใจได้ละก็  มันก็คือเราอ่านบริบทนั้นซ้ำๆกัน    ซ้ำกันตรงไหน?  ลองดูตรงนี้...


หอบฝันมาเต็มร้อย เถอะก็คอยจะขายฝัน เช้าตรู่จนพ้นวัน ก้อนความฝันยังอยู่ครบ

แบกฝันเดินต่อไป รอวันใหม่มิรู้จบ เหงื่อรินก็มิพบ น้ำตากลบ ระทดท้อ

เถิดฝันยังประกาย หากมิตายจะไปต่อ อาจล้มคนหัวร่อ ลุกขึ้นต่อ มิใส่ใจ

รอวันตะวันราง ก่อนฟ้าสางเป็นฟ้าใส ก่อนร่างจะดับไป จะก้าวใหม่ อีกสักครั้ง

ดูเหมือนว่ามันจะมีการดำเนินของมันไปเรื่อย  โดยใช้วันเวลามาเป็นเกณฑ์  แต่สารัตถะของมันทั้ง 4 วรรคนั้นก็คืออันเดียวกัน  อารมณ์เดียวกัน  มุมมองเดียวกัน

งานชิ้นนี้มี 6 บท    งานที่มีขนาดความสั้น  จึงควรตัดต่อให้ฉับไว  และแต่ละบทนั้นต้องเป็นหมัดยิงตรงเข้าปลายคาง  ยิ่งเล่นด้วยกาพย์ยานี ๑๑  ซึ่งเป็นฉันทลักษณ์ที่ไม่ค่อยอนุญาตให้ยืดเยื้อได้เ้ลย  ลองดูยานี ๑๑  กัน--


สองมือเฮามีแฮง เสียงเฮาแย้งมีคนยิน สงสารอีศานสิ้น อย่าซุดสู้!ด้วยสองแขน พายุยิ่งพัดอื้อ ราวป่ารื้อราบทั้งแดน อิศานนับแสนแสน สิจะพ่ายผู้ใดหนอ  (นายผี)

ตื่นเถิดเสรีชน อย่ามัวทนก้มหน้าฝืน
ดาบหอกกระบอกปืน หรือต้านคลื่นกระแสเรา  (รวี โดมพระจันทร์)

นี่คือลักษณะเด่นของยานี ๑๑

แต่ก็มิใช่ว่ายานี ๑๑ จะมิสามารถใช้กับงานชนิดอื่นได้  ใช้ได้  เพียงแต่ตอนนี้ผมยังนึกไม่ออก


อัญชาเล่น"ความ"ซ้ำถึง 4 ใน 6  หรือ 2 ใน3  จึงทำให้สเน่ห์ของชิ้นนี้อ่อนลงไปถนัด  ทั้งที่ขึ้นต้นมาสวยงาม  อัญชามักเป็นเช่นนี้  ขึ้นต้นสวยงาม  แต่แผ่วเมื่อถึงท่อนกลางๆ

วรรคสุดท้ายของบทจบ  ยังไม่สามารถกระชากอารมณ์คนอ่านได้  และยังไม่สามารถสรุปงานทั้งชิ้นได้

แต่ภาพรวมนั้น  นี่คือ อัญชา  ที่ทำงานมาหนักหน่วง  มีพัฒนาการที่บ่งว่าจะสามาถเขียนได้ดียิ่งขึ้น

สิ่งหนึ่งที่อัญชามีอยู่คือ  ความไม่แห้งแล้งของอารมณ์งาน

ดีขึ้นเรื่อยๆเลยนะคะพี่

ชอบแนวคิดนะ

มาขอบคุณ บ.ก.หนวดด้วยคน..ที่มาให้ความรู้ ขอจำไปใช้มั่งนะคะ.....แหะๆๆๆๆ