M-e-e P-e-d

ระชวยโชยโบยพลิ้วผะผิวแผ่ว กังวานแว่วอื้ออึงตรึงสดับ ไหวไหววาบผัสสาแล้วลาลับ ยะเยือกหนาวหนึ่งซับโดยชีวา


ณ เรือนดาวพราวระยิบกระพริบห้วง เด่นเสี้ยวดวงเดือนแหว่งขึ้นแต่งฟ้า หอมกลิ่นโศกลั่นทมยามลมพา เหน็บหนาวห้วงมรรคาแห่งสัญจร


มโหรีปีพาทย์เริ่มวาดเสียง โศกสำเนียงผ่านใจอันไหวอ่อน โหยสดับในคราแห่งอาวรณ์ ห้วงระทมรอนรอนโดยแรงร้าว


หอมเอย หอมลั่นทม ยามสายลมพัดชื่นในคืนหนาว ทิ้งกลีบร่วงเป็นซากลงตากดาว แลเกลื่อนพราวขาวพร่างอยู่กลางลาน


ดอกน้ำค้างวางหยอกบนดอกหญ้า ดอกน้ำตาใสใสรินไหลผ่าน พญาโศกตรึงซับขับห้วงกาล กล่อมดวงมาลย์ ....... สู่สุขคติ ... อันนิรันดร์....


------------------------ ลานเทวา


ไปอ่านเจอบท มอญร้องไห้ ของท่านพี่หมี่เข้า แล้วก็ก๊อปมาเป็น พญาโศก ซะเลย จะโดนไล่เตะมั๊ยนี่