M-e-e P-e-d

อิทธิพลทางภาษาจากอีสานมีสูงต่อสังคมไทยเพียงใด  ดูได้จากเพลงลูกทุ่งตั้งแต่ยุค ปอง  ปรีดา ,  เทพพร  เพชรอุบล ,ศักด์สยาม  เพชรชมพู  จนปัจจุบัน

อาจเพราะคนอีสานมากมายที่พลัดที่นาคาที่อยู่ไปไกลถิ่น    แต่ก็ปแฏิเสธไม่ได้ว่าภาษาอีสานนั้น  เรารับรู้ได้ยินกันมาจนกระทั่งเข้าใจได้มากกว่าภาษาถิ่นอื่นๆที่ไม่ใช่ถิ่นเรา

กลอนสี่ที่ใช้ในชิ้นนี้  ยอมรับว่ามีหลายคำที่ไม่รู้เรื่อง  ไม่เข้าใจความหมาย  แต่ก็จับอารมณ์งานได้เต็มๆ

อารมณ์ขันในงานก็มีพอควร  ที่อ่านแล้วต้องแอบอมยิ้มในความน่ารักซื่อๆ  เช่น-

หมวยเอิ้น ปาป๊า- อ้ายว่า อีพ่อ- สิฮู้เรื่องบ๋อ? คุงพ่อ นายพิมพ์

หมวยดื่มเก็กฮวย ฮ่วย!อ้าย เก๊กซิม ได้แต่นั่งยิ้ม จิ้มปลาแดกตวง

นึกถึงเพลง  ฮักกัน บ่ ได้  ของ สุชาติ  เทียนทอง  หรือ สรวง  สันติ  นี่แหละ (น่าจะเป็น สรวง  สันติ  มากกว่า)


แต่การที่ให้ "อ้าย" พูดไทยอีสานไม่ชัดนั้น  นำมาซึ่งความสงสัยว่า  เชษฐภัทรกำลังสับสนหรือไม่กับเชื่อสายของ "อ้าย"  หรือต้องการ "ล้อ" สำเนียงพูดของคนจีน

อย่างไรก็ตาม-งานที่ใช้คำถิ่น  และให้อารมณ์ถิ่นนั้น  นับว่าหายากมากในวงการกวี

คนที่ทำได้ถึงก็มีอย่าง  นายผี  ใน  อิศาน  ประเสริฐ  จันดำ  ในเล่มไหนจำไม่ได้

การตักตวงวัตถุดิบ  ข้อมูลที่เราคุ้นเคยที่สุดนี่แหละ  คือการดีที่สุดสำหรับงานเขียน