M-e-e P-e-d

จะบอกว่าช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา กูได้ใส่ชุดนิสิตน้อยมาก - มากที่สุด ป่วยการเมือง , อาจารย์ไม่มา , กูปิดเอง , ไม่เช็คชื่อ และอีกหลายๆเหตุผลทำให้กูเริ่มลืมว่า

" ไอเหี้ย ! มึงมาเรียนนะ ไม่ได้มาร่อน "

...

แต่กูสำเหนียกตัวเองเสมอ ไม่ว่าเวลาไหน ทั้งตอนเดินตากแอร์ที่ฟิวเจอร์ , ร้านหนังสือ B2S เดินเที่ยวอัมพวา , นั่งเรือชมหิ่งห้อย นั่งรถเมล์กลับจากศาลายา , ลัลล้ากับคนรัก และอีกมากมาย..

กูแพลนในหัวมากมายว่ากลับไปทำนั่นๆๆ นี่ๆๆ

..

ไอเหี้ย  -  หลับยังกะไม่เคยเจอที่พระอินทร์

..

เฮ้อ !! แม่บอกว่า - ถ้ากูอ่านหนังสือกว่านี้ จะดีมาก ในเอกกู , เกรดออกแล้ว กูได้ที่สาม (โม้ๆๆหรอยๆๆ) คนที่ได้ที่หนึ่ง เพื่อนกู , แม่งงง เป็นกู กูยอมโง่ว่ะ .. , ละไว้ในฐานที่เข้าใจ ส่วนที่สอง , เพื่อนเลิ๊ฟกูนะ เด็กใต้เหมือนกัน แร่ดพอๆกะกุเลย แต่แม่ง เก่ง เหอๆๆ เด็กญว. (กู) - กะเด็กวฉ. (มัน) หรอยนิ ส่วนที่สาม ก็กู ที่สี่อีเพื่อนกู ผู้ชายตัวเดียวในเอก
^ ^ หนึ่งถึงสี่ที่สามกว่าเนี่ย,, เด็กใต้หมดเลย กูกำลังนึกถึงคำพูดของกนกพงศ์ที่กล่าวอ้างจากใครอีกทีนึงว่า "ที่ภาคใต้นักเขียนเยอะเพราะว่าดินมันดี" .. เหตุนี้ด้วยแหละมั้ง , กูว่า คนใต้หัวหมอนิ !! เราสามารถแถกไถไปได้เรื่อย ,, ตามแต่โอกาสเอื้ออำนวย

..

อ่ะต่อ, กูว่า กูเรียนกลางๆ แต่ชีวิตกูคุ้มว่ะ ทุกอย่างที่โลกนี้มีให้เรียนรู้ กูทักทายกับมันแทบทุกอย่าง เพียงแต่กูแค่โผล่หน้าไปแย็บๆ ไปเยี่ยมเยียนเท่านั้น

ทั้งเดินทางแบบไปโบกรถทริปยาว , ขึ้นเหนือล่องใต้ แอบนั่งรถไฟชั้นสามคนเดียวกะเงินติดตัวไม่ถึงห้าร้อย ,
ไปทะเลคนเดียว เมาเปรต-เพื่อนมารับบอกว่า ,
มึงนั่งหน้าเหมือนกะหรี่ไม่มีแขก .. ไอเหี้ยยย !! อะไรอีกล่ะ,,ออกค่ายแม่ง ยังกะเด็กเอกอาสาฯ เตรียมค่าย , กรรมการค่าย , ทำแม่งทุกอย่าง ลืมไปรึป่าววะ .. ว่ากูพึ่งปี 1 ยังไงยังงั้น.. เรื่องรัก ก็ลองแม่งแล้ว - ติดใจอีกน่ะสิ คนของกู , ก็ดูเสมือนไม่ใช่คนของกูยังไงไม่รู้ กูไม่สามารถเรียก แฟน ได้เต็มปาก คุณผัวจ๋า ก็แล้วใหญ่ , สถานะบางวาระเท่านั้น รู้แค่ว่าเป็นคนของความคิดถึง-รักและหวังเหวิด ส่วนเหล้า กูลองแม่งเกือบหมดทุกขนานแล้ว เบียร์ก็แดกเหมือนน้ำ จึงได้อ้วนเอาๆ บุหรี่-อันนี้กูเมาควันว่ะ ,, ไม่สามารถ ยาบ้า - เด๋วติดจริง แม่งชิบหายเลย !!

..

แต่ยังไงกูก็ยังพาตัวเองกลับสู่วิถีสามัญได้อย่างปลอดภัยทุกครั้ง ..

กูเป็นคนชอบอ่านหนังสือ(วรรณกรรม) , ชอบเรียนแบบที่ไม่มีใครบังคับ ชอบสอนหนังสือ ( อยากเป็นครู - ก็กูเรียนครูนี่หว่า ) .. ไม่รู้เบื้องหลังกูมันจะโสโครกเกินกว่าที่จะให้ลูกศิษย์ ยกมือไหว้ได้รึป่าว แต่ถึงกูจะจัญไร - ขอโทษนะ , กูจัญไรเปิดเผยว่ะ กูลองให้รู้ ,, แล้วเรียนรู้ที่จะเอาตัวเองให้รอดบนโลกเปรตๆใบนี้

แต่กูดีใจอย่างนึงอ่ะ,, ถึงกูจะหลุดโลกยังไง กูก็ยังคงสำนึกและสำเหนียกเสมอว่า

" กูเป็นนิสิตครู "

..

หน้าที่กู คือ "เรียนเพื่อให้รู้ - และเป็นผู้ถ่ายทอดด้วยจิตวิญญาณ อุทิศชีวิตเพื่อการศึกษา"

และนี่ก็คงเป็นเหตุผลนึง ,, ที่กูเป็นเช่นทุกวันนี้

..

กูมีความสุขกับทุกย่างก้าว

ตราบใดที่กูไม่เดินเหยียบหัวแม่ตีนใคร

ถือว่ากูสุขล้ำในอัตตา !!