M-e-e P-e-d

ยะยวบยาบเยี่ยงเย้า.............ยินยอม ฝนหลั่งใจตรึกตรอม.........เบิ่งฟ้า ละหยาดหยดผจงหอม........ธุลีกลิ่น มุกม่านเมฆพยุหกล้า..........ฉากชั้น  กลสวรรค์

โศลกสลดหมื่นบทโอ้.............กวีกาล สว่าง  สงบ  จรดจาร.............ค่ำคล้อย ฝันผนึก ดึกดื่นปาน...........กลืนทิพย์ คำเคลื่อนโยงเรียงร้อย...........ขยับถ้อย  อหังการ

ขับขานธรรมลำนำก้อง.............โลกา เพียงหนึ่งบทเสภา.........ค่าล้ำ กวีใดเล่าเยียวยา...........เทียมเท่า เพียงอ่านปลิดความช้ำ.............ทุกข์คล้าย  กลายดี

หากหัวใจกวีเหือดแห้ง............คุณธรรม โศลกย่อมบรรจุคำ..............ต่ำชั้น เปรียบประหนึ่งฝนพรำ...........เปียกฉ่ำ  ผิวดิน เพียงอึดดอกใจกลั้น..............กลับแล้ง  คราเดิม

ใจควรเติมต่อน้ำ...........ใจคน ธรรมย่อมเกิดในกมล..........นั่นแท้ บัณฑิตหมั่นฝึกตน...........ละชั่ว กวีจึ่งอลังการแม้.........หนึ่งถ้อย  คำกวี

คำกวีหอมถึงฝั่งฟ้า..........สรวงสวรรค์ หาใช่กระต่ายหมายจันทร์..........กล่าวอ้าง คำบางคำดับตะวัน.............จิตผ่อน  ทุรน ธรรมคือคำมิร้าง...........ชั่วฟ้า  ดินสลาย