M-e-e P-e-d

เรื่องค่าย # จากหน้าสมุดบันทึกถึงหนึ่งร้อยสี่สิบสี่ชั่วโมงกับเมืองน่าน (และการวิ่งไล่ตามไอหมอกในวันแดดอุ่น)

บางครั้งเราก็ต้องการสนทนากับแสงและเงาของตนเอง...

เริ่มที่จุดเล็กๆ.. อยู่กับตัวเองปราศจากคำพูด บางความคิดมหัศจรรย์กลับก่อเกิด .. เมืองเล็กๆ - , งดงาม ใจเล็กๆ อาจก้าวผ่านสู่ความงามงด ประหนึ่งวิถีโค้งเดียวกัน

หลายคนที่ต้องการคำตอบของชีวิตการแสวงหา ล้วนมุ่งหน้ามาที่นี่ ปลายทางเดียวกัน

น่าน – จุดหมายที่รอคอย ... แม้นคู่มือท่องเที่ยวจะพูดถึงน่านว่าเป็นเพียงเมืองเล็กๆ สอดประสานลมหายใจสงบกลางหุบเขา สำหรับฉัน , น่านเป็นได้ยิ่งกว่า ประหนึ่งทะเลที่มิเคยอิดออดกับการเคลื่อนตัว แหละเสียงคลื่นที่กำซาบ-คือคำตอบกระจ่างชัด

..

ความสูงจากระดับน้ำทะเลเท่าไหร่ไม่อาจคำนวณ แต่ภูเขาสูงๆ กับลูกทะเลอย่างฉัน เรียกน้ำจากเบ้าตาได้ไม่น้อย ทีละก้าวทีละก้าวสะสมจนครบระยะ ประหวั่นในใจ,บางทีเราอาจไม่มีก้าวต่อไป ก้าว – ลื่น – ลื่น – ล้ม – ก้าว ล้มกี่ครั้งก็ขอให้ลุกทุกครั้งที่ล้ม .. ดังก้องเสมอเมื่อก้นปาดเนื้อโคลนเย็นนิ่ม โค้งหน้าผ่านเป็นโค้งพับผ้า ขึ้นตลอดไม่มีลง
เดินสู่ดวงจันทร์หรืออย่างไร ? ลง – ยากยิ่งสำหรับผืนดินฉ่ำน้ำ จิกปลายเท้าทุกฝีก้าว สะกดกลั้นแทบทุกลมหายใจ ไม่อาจรับรู้เสียงกรีดเถือใด นอกจากเสียงก้าวต่อก้าว เดินเรื่อยๆ ไม่อยากแหงนหน้าหายอดสูง เดินเพื่อรู้ว่า เราผ่านก้าวก่อนหน้าแล้ว ก้าวก่อนหน้าแล้ว ก้าวก่อนหน้าแล้ว เลี้ยวอีกครั้ง สบตากับร่องรอยการย่ำเหยียบบนพื้น แนวไม้กั้นทางเดิน น้ำตาเจียนไหล -
กระซิกกระซิกปลายจมูก น้ำดื่มหมดฉาดไปเมื่อครู่ แทบบ้วนน้ำลายเพื่อคืนกลับ นัยน์ตาสับสน เบื้องหน้าเสมือนบ้าน แท้จริงกลับพุ่มไม้สุมทุม
ซ้ายอีกครั้ง ซ้ายอีกสองครั้ง ซ้ายอีกสามครั้ง แดงขาวน้ำเงิน ปลิวสะบัดพัดไหว หัวใจพองโตอีกครั้ง เสมือนวิ่งพุ่งปราการน้ำตา อีกเพียงสิบก้าว ที่ก้าวเท่าไหร่ก็ก้าวไม่ถึง ก้าว – ไหลลง ไหลลง – ก้าว ก้าว – ไหลลง ไหลลง ก้าว
ก้าว ไหล
ไหล ก้าว ถลา ถลา ถลา ถลา ถลา ถลา ถลา นก ฟ้า ? มิใช่ หรือนกดอย .. ก็มิใกล้เคียง ก้าว ก้าว
รอมือ – ว่างเปล่า ไม่มีใครสามารถก้าว ได้ไกลกว่ารอยย่ำเดิม ถอดรองเท้า โยนไม่อยากได้ยินเสียง ซัดอย่าให้ได้ยินเสียง ... เป้หนักอึ้งเหวี่ยงแรงสุดเท่าแรงลมหายใจ เฮือกสุดท้ายกับสิบก้าวที่หวัง ทาบตนบนเนินดิน เหวี่ยงตัวทีละคืบ ทีละคืบ คน , ปลาสะแงะ ? คนกลายพันธุ์ ปลาสะแงะเปลี่ยนที่ทาง เป็นกู – น้ำตาพราก ใจขอบคุณใจ .. ที่ไม่หันหลังกลับตอนเริ่มต้น ยืนตีนบันได
ยิ้มเหนื่อยอ่อนให้เพื่อนร่วมทาง ขาสั่น ตะคริวจับระริกระริก เหงื่อท่วมแผ่นหลังชื้น รองเท้าที่มิอาจคะเนสีเดิมได้ ทุกอย่างเปื้อน
แม้ใบหน้า - ยังเปื้อนยิ้ม อิ่มสุข ระบายฝันแต่งแต้ม