M-e-e P-e-d

สายน้ำเย็นยะเยียบ ไหลผ่านจานกระเบื้องเคลือบสีขาวที่มีฟองขาวละเอียด ของน้ำยาล้างจานฉาบไล้ไปทั่ว มันชะล้างคราบมันที่ตกค้างจากปลาทูทอด ซึ่งเคยนอนเหยียดกายสบายบรื๊อ ก่อนจะโดนแรงฉีกกระชากจากปลายส้อม และคมด้านของช้อนกินข้าวสแตนเลสที่เงาวับ ตักควักเนื้อนวลขาวละมุน กรุ่นไอร้อนลงไปนอนอาบน้ำพริกกะปิมะเขือพวง ..

ความอร่อยในมื้อกับข้าวของเมื่อเย็นวาน ยังหลงเหลือแอบซ่อนอยู่ตามซอก ฟันของผมบ้างเล็กน้อย ยามที่ล้างจานชามที่เป็นผลพวงของอาหารมื้อค่ำ ทำให้ผมย้อนคิดถึงเรื่องราวอะไรบางอย่างในชีวิต

บางอย่าง ... ที่ผมต้องกลับไปตามล้าง ตามเช็ด


. . . . . . . . . . .

ผมยังค้างค่าอินเตอร์เน็ต ของ TA อยู่อีก 1900 บาท ภาระของมันเกิดขึ้นเนื่อง จากความไม่เจียมตัวของผมเอง ที่พยายามจะโหลดหนังโป๊หลายเรื่อง ด้วยการ เชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตด้วยโมเด็ม ที่ทำความเร็วได้ 33 kb/sec มันเป็นการกระทำ ที่บ้าระห่ำของคนที่พยายามจะทะลุขีดจำกัดของตัวเอง และผลที่ได้รับมันสอน บทเรียนที่แสบสันต์

กำตังค์ไปซื้อแผ่นเอาเลย .. ไม่ดีกว่าเหรอ

เอาเหอะ .. อย่างน้อยที่สุด ผมก็ได้มิยาบิ สาวในฝันมาชื่นชม 2 เรื่อง โซล่า ออลย์ อีก 1 หนังไทยอีก 1 คลิปเล็กคลิปน้อยอีกพอสมควร

ต่อเน็ตด้วยโมเด็ม ความเร็ว 33 kb/sec ก็โหลดหนังโป๊ได้โว๊ยยยย ( ตะโกนในใจ อย่างกึกก้อง ก่อนจะเอาหลังมือซ้ายปาดน้ำตา T___T )

นั่นเป็นหตุผลข้อแรก ที่ผมหายหน้าไป ...


. . . . . . . . . . .

ลูก .. เป็นประติมากรรมลอยตัวชนิดหนึ่ง

คำนิยามนี้ ผมเป็นคนบัญญัติขึ้นมาเองแหละ ไม่ต้องไปถามใครให้เมื่อย เป็นงานศิลป ที่มีความอ่อนไหวเป็นพิเศษ เนื่องจากโครงสร้างหลักเป็นวัตถุที่ไมีถาวรเหมือนปูนซีเมนต์ ทำให้เกิดการแตกหัก ชำรุดเสียหายได้ง่าย สามารถเคลื่อนที่ได้ตามใจนึก จึงมักอยู่นอก เหนือจากการควบคุม และเมื่อศิลปินผู้สร้างสรรค์งาน พยายามจะควบคุมผลงานที่ตนเอง เพียรพยายามสร้าง

แม่งจะแสดงอาการต่อต้าน ด้วยการแหกปากร้องไห้ ... !!!

มันคงเป็นการง่าย ในการควบคุมงานศิลปะชิ้นเอกชิ้นนี้ ถ้าศิลปินผู้สร้างสรรค์งานมีความเป็น เอกเทศในการตัดสินใจดัดนิสัยประติมากรรมรูปลอยตัวขี้ดื้อ แต่ทว่าบังเอิ๊ญ .. มันดันมีผู้สร้าง งาน 2 คนอ่ะดิ ...

ความโชคร้าย ของศิลปินผู้สร้างงานศิลปะประเภทนี้ออกมาแล้ว คือการต้องคอยปั้น คอยดัด ตัดแต่งงานประติมากรรมของตนเอง จนกว่าชีวิตจะหาไม่ ซึ่งโดยส่วนใหญ่จะกินเวลานาน


ผมมีงานประติมากรรมพรรค์นี้ตั้งโชว์อยู่ในบ้านถึง 2 ตัว นั่นคือเหตุผลข้อที่สอง ที่ผมหายหน้าไป ...


. . . . . . . . . . .

พ่อแม่ ... เป็นพระพรหมของลูก


อันนี้เคยได้ยินมานานแล้วครับ จะหาเทพที่ไหนมาขึ้นคอบูชา ก็ไม่เท่าเทพสององค์นี้หรอกครับ กอดก็อุ่นใจ ทำอะไรผิดลาดก็ตักเตือน ขัดสนเดือดร้อนเรื่องเงินเรื่องทอง บูชาปุ๊บได้มาทันตา เห็น 2 พันบาท !!!

สาธุ ...

ดังนั้น เมื่อท่านเทพประจำใจทั้งสองของผม ประกาศโองการลงมาว่าประสงค์จะสร้างวิมานหลังใหม่ ผมจึงต้องน้อมรับใช้ให้เป็นไปตามประสงค์อย่างสุดความสามารถ ด้วยตระหนักถึงความคาดหวัง ของท่านเทพทั้งสอง ที่อุตส่าห์ส่งเสียจนผมเจนจบภาควิชาสถาปัตยกรรม นั่นแน่ะ ..

แต่ทว่า ...

อะไรกันโว๊ยเฮ้ย !! เดี๋ยวของขาด เดี๋ยวคนงานลากลับบ้าน แม่งไปแล้วไปลับ ไปรับงานใหม่แม่งเลย ผู้รับเหมาหายหน้า ทั้งที่ว่าจะเสร็จก่อนปีใหม่ นี่มันเลยมาจะสองเดือนแล้วยังปิดงานไม่ได้ซักที

สายตาของสองเทพ เริ่มทอดมองมายังผมอย่างละเหี่ยใจ

และนี่คือความจำเป็นที่ผมต้องจากไป เป็นข้อที่สาม


. . . . . . . . . . .

คนเรามีเหตุผลเป็นร้อยเป็นพันที่ทำให้ต้องพรากจากกัน อันนี้เป็นเรื่อธรรมดาของชีวิตครับ มันอาจจะเป็นผลพวงของการกระทำอย่างหนึ่ง แล้วทำให้เราต้องกระทำอีกอย่างหนึ่งตามมา

เหมือนเรากินข้าว แล้วเราต้องล้างจาน

มันคือความรับผิดชอบประการหนึ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ทำอะไรไว้ก็ได้ผลอย่างนั้น เหตุผล ที่ต้องจากไปจึงไม่เป็นเรื่องแปลกสำหรับผม

วันนี้ ผมเดินเข้า 7-11 ซื้อขนมให้ลูกทั้งสองคน ซื้อน้ำมะขามไอวี่ให้เมีย และซื้อชั่วโมงอินเตอร์เน็ต กลับบ้าน

ผมมีเหตุผลเดียว ที่ผมกลับมา

(ใครรู้แล้ว ก็อนญาตให้นั่งอมยิ้มได้ครับ .. ทำไมครับ .. ไม่เคยโดนผู้ชายบอกรักรึไงครับ ... ^___^)