M-e-e P-e-d

0 หลายศพเละแหลกช้ำ.... ทุบตี หลายร่างกามขยี้............. รวดร้าว หลายรอยกระสุนที่.......... ชำแรก หลายเลือดชโลมด้าว...... ซึ่งล้วนเลือดไทย

--แด่ลูกที่จากไป--

เจ็บพ่อแม่เจ็บร้าว........... ดวงใจ เจ็บลูกลาลับไกล............ ก่อนหน้า เจ็บลึกนานเท่าใด.......... ฤาสร่าง เจ็บหนักโศกเหว่ว้า........ ก่นเศร้าเดียวดาย

--แด่พ่อที่จากลา--

กำพร้า..พ่อดับสิ้น........... จากไกล ชีวิต...ปราศร่มไทร.......... ปกป้อง ดิ้นรน...ก่นทนไป........... ทุกข์ยาก ปากกัด...ตีนจำต้อง......... ถีบสู้ลำพัง

--แด่น้ำตาหนุ่มสาวที่ฝันร้าว..แหลกราญ

ผะผ่าวทุกข์เร่าร้อน............เพลิงรุม ปรามปราบผู้ชุมนุม........... ทั่วหน้า คว้างขวัญเหล่าสาวหนุ่ม.... ตระหนก ฝันใฝ่เอื้อมมือคว้า........... หลุดร้าวแหลกราญ

เจ็บนั้นยังมิได้................. จางไป เจ็บอื่นกลับทำให้............ หม่นซ้ำ เจ็บด้วยวจีใคร................. เบือนบิด เจ็บเก่ากระหน่ำย้ำ........... ย่ำเย้ยดูแคลน


0 ประวัติศาสตร์ยังมิได้........คลี่คลาย ปมเงื่อนความวุ่นวาย...........ซ่อนเร้น สูญเสียเพิ่งเลือนหาย..........รอยเจ็บ ความทุกข์พักว่างเว้น..........กลับย้อนอีกที

0 เรื่อง"แจ้ง"ยังบิดถ้อย........ปิดคำ เรือง"มืด" คงพะนำ............. ปิดกั้น ทั่วโลกยั่วยิ้มขำ..................หยันเกียรติ คำพูดนายกนั้น...................แค่ถ้อยลอยลม