M-e-e P-e-d

ถามมากๆระวังโดนแฮกบอร์ดนะจ๊ะน้องเอ้ 5555


ที่ถามมาข้างต้นนั้น  คำตอบคือ รสนิยมใครรสนิยมมัน  ใครชอบฟังบลูส์ก็ฟังไป  ใครชอบ ดีทูบี  ก็ฟังกันไปนั่นแหละ

แต่งานเขียนสอนกันไม่ได้  ด้วยมันไม่มีเกณฑ์ที่จะกำหนดตายตัว  และเป็นดั่งเส้นลายมือหรือเส้นในดวงตา  ที่เจ้าของมันเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว


แต่หัดกันได้  งานเขียนก็เหมือนงานฝีมืออย่างอื่นๆ  ที่เราต้องมี  ทักษะ  และทักษะจักได้มาก็ด้วยการฝึกฝนเท่านั้น

มีถมถืดที่คนจบทางภาษาแล้วเขียนหนังสือไม่เป็น  อันนี้ต้องว่ากันในรายละเอียดไปถึงรสนิยมเรื่อยไปจนถึงการเมืองระหว่างประเทศละมั้ง?


แต่งานเขียนทุกชนิด  มันคือการสำแดงทัศนะต่อสรรพสิ่งในกาละหนึ่งและเทศะหนึ่ง  มันไม่ใช่เพียงภาพถ่ายดาดๆไร้มิติ แบนราบ  แต่มันควรจะเป็นมุมกล้องที่ดี  ที่เมื่อมองแล้วก่อเกิดพุทธิปัญญาให้มีการตีความขึ้นมา

และการตีความมันก็ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ชีวิตของแต่ละคน  ว่าเติบโตมาทางใด  แบบไหน  อย่างไร

ถ้าจะให้พูดอย่างที่สุด-งานเขียนทุกชนิดก็คือการพูดคุย การเล่าเรื่องกันนั่นเอง  เพียงแต่เราใช้ภาษาตัวหนังสือแทนการพูดด้วยปาก  ชั้นเชิงลีลานั้นอยู่ที่เราฝึกฝนทักษะเราได้เท่าไหร่-นักเขียนไม่ได้วิลิสมาหรากว่าคนอื่นๆหรอก  ไม่งั้นกูคงไม่ลดตัวลงไปเล่นกะพวกมึงแน่ (ฮา)


เออ-จจท.3  นี่  ในนั้นมีงานที่ดีหลายชิ้นเลยนะ  แต่เนื่องจากอ่านนานแล้ว  และหนังสือถูกหยิบยืมแบบยืมลืมไปแล้วด้วย  จึงจนปัญญาที่จะพูดถึงได้

แต่ในความทรงจำนั้น-งานของ  พรเจ้า  คืองานที่เทียบชั้นนักเขียนหนุ่มหลายต่อหลายคนในประเทศนี้  มีชั้นเชิงมีลีลา  กุมประเด็ยเรื่องได้อยู่หมัด  และภาษาสำนวน-เจ๋งเป้ง!

รองลงมาก็ของเอ็งนั่นแหละ  เป็นงานที่ดี  เล่าเรื่องได้ไม่สับสน  แม้วิธีการเดินเรื่องจะสับไปสับมา  กุมประเด็นและกุมธีมของเรื่องได้ดี

ทำได้ดีพอๆกะซักผ้าให้เมียเลยนะเอ็ง(ฮา)

นอกนั้นจำไม่ได้แล้วว่ามีของใครมั่ง

ถ้าจะให้พูว่าของใครอ่านแล้วติดๆขัดๆ  ก็ของไอ้โอ๋นี่แหละ  เหมือนมันเขียนไปงั้นๆยังไงไม่รุ  ฝีมือตกไปเยอะว่ะ

ว่างๆก็เอางานมาลงบ้างนะ  จะอ่านอย่างละเอียด  และถ้าต้องการความเห็นก็จะมีให้  เท่าที่จะพูดได้ และเท่าที่จะมีความรู้นะ

อ่านคำตอบอย่างอิ่มเอมเปรมจิต

ชอบจัง