M-e-e P-e-d

เชิญนั่งเชิญนอนรอ เพราะพี่หนอกำลังเมา หัวคิดจึงโง่เขลา เท่าที่เป็นอยู่เช่นนั้น จะได้หรือจะดี มันอยู่ที่อะไำรกัน หายเมาเมื่อไหร่นั้น จะมาตอบให้ครบความ ป.ล.ไอ้อีริค อย่าเอ็ดดิเรื่องบอร์ดกาม กูยังพยายาม เสิรชหามันทุกวันไป......แหะๆ

ตอบๆ---

ต่างกันแน่  ระหว่างได้กับดี

เขียนกลอนได้ก็ประมาณว่ารู้สัมผัส  รู้ว่าลงสระอะไรวรรณยุกต์ไหน
ซึ่งเป็นมูลพื้นฐานล้วนๆที่เด็กประถมเรียนกัน  นั่นคือ  คำสุดท้ายวรรคแรกสัมผัสกับคำที่สามหรือห้าของวรรคืั้สอง  คำสุดท้ายของวรรคที่สองสัมผัสกับคำสุดท้ายของวรรคที่สาม  และคำสุดท้ายของวรรคที่สาม  สัมผัสกับคำที่สามหรือห้าของวรรคที่สี่  อาจจะเป็นเรื่อง  หรืออาจจะแค่พูดถึงความรู้สึกดหนึ่งในขณะหนึ่ง  ที่ยังไม่ผ่านระบวิธีคิดอย่างไตรตรองในมุมมองที่มีต่อโลกทัศน์


กลอนดีมันก็แล้วแต่คนอ่านว่าเคยอ่านดีมาประมาณใด  ในส่วนคนเขียนนั้น  เขียนกลอนดีหรือไม่  ก็อยู่ที่เขาจะผ่านการเขียนมาเพียงใด  อ่านมามากน้อยแค่ไหนเพื่อเป็นตัวเปรียบกับงานของตน


ดีกับได้ในงานกลอน  ถ้าเอามาเปรียบกับเรื่องกิน  น่าจะเข้าใจง่ายกว่า

หากเราอยากกินส้มตำ  ลาบเป็ด โดยมีต้มแซบเครื่องในวัวเป็นของซด  ร้านที่พอทำมาให้กินได้แค่กล้อมแกล้มๆกับเบียร์  หรืออีกนัยหนึ่ง-ทำมาโดยคนกินไม่สนใจว่าอร่อยไหม  นอกจากสนใจว่าเบียร์ที่นั่นเย็นแค่ไหน  ถูกหรือแพงอย่างไร...จัดว่าเป็น...ได้

แต่ถ้าทำมาแล้ว  เฮ้ย-เบียร์อีกขวดดิ๊  เอาลาบเป็ดมาอีกจาน  กับขอตับหวานมาอีกหนึ่ง  อ้อ-เอาน้ำตกมันๆเยิ้มๆมาด้วย  นั่นแหละจัดว่า......ดี


ไม่รู้พอเข้าใจไหม?

ถ้าไม่เข้าใจ  พรุ่งนี้กูหายเมา  กูจะมาตอบตอนเย็นๆนะเอ้น้องรัก

อยากเขียนให้ดีนั้น  เป็นกันทุกคนแหละ  อยากให้คนพูดถึงชื่นชมถึง  อยากให้เป็นต้นแบบของใครต่อใคร  อยากให้เป็นอมตะ 


แต่จะมีกี่คนที่จะทำได้ถึงเพียงนั้น?


หลายคนจึงเอา "รางวัล" เป็นเกณฑ์  เนื่องจากง่ายดี  และตัวรางวัลเองก็เป็นเครื่องยืนยันระดับหนึ่งของงาน

แต่แน่ใจได้หรือว่าดีจริง?

ไปว่ากันเรื่องที่จาวตาลถามดีกว่า--

อย่างที่ว่าไว้เสมอ    การเขียนก็คือการฝีมือชนิดหนึ่ง  ที่ต้องอาศัยการฝึกฝนและฝึกซ้อมบ่อยๆ  มันเป็นเรื่องของทักษะืื    ที่หากเราฝึกมากเท่าไหร่  มันก็จะยิ่งอยู่มือมากเท่านั้น  ดู เชษฐภัทร เป็นตัวอย่างได้  เชษฐภัทรเป็นคนที่มีพื้นฐานมาพอสมควรในการเขียนกลอน    เขาก้าวพ้นก้าวแรกไปแล้ว  เพื่อจะเติบโตในก้างที่สอง  สาม  และต่อๆไป

มันจะเป็นช่วงก้าวที่เกี่ยวกับวิธีคิดแล้วล่ะ  ไม่ใช่งานฝีมืออีกต่อไป  วิธีคิดที่จะมีอยู่เป็นลักษณะเฉพาะคน  แตกต่างและมีบุคลิกคนละแบบ  วิธีคิดได้มาจากการฝึกคิดและประสบการณ์ของแต่ละคน

ส่วนมาตรฐาน "ดี" นั้น  ขึค้นอยู่กับว่าใคร  มาจากไหน  รู้เรื่องมากน้อยเพียงใดนั่นแหละจะให้ค่ามัน