M-e-e P-e-d

หญิงชรากับสัมภาระข้างกาย งึมงำพึมพำเหมือนร่ายเวทยนต์ เรียงประโยคซ้อนสลับสับสน บ่น..บ่น..บ่น...เพ้อพร่ำ.ลำพัง กาแฟถ้วยเก่าเย็นชืด นานจนจางจืด...วางบนโต๊ะตั้ง ท่ามกลางผู้คนคับคั่ง แต่เหมือนนางนั่งเดียวดาย ตอนเที่ยง...ในร้านอาหารจานด่วน มีลูกค้าล้วนหลากหลาย ถืออาหารสายตาสอดส่าย ที่นั่งมากมาย..ไม่เหลือให้จับจอง มีเพียงที่หนึ่งข้างหน้า ตรงข้ามหญิงชราทีท่าบ้าบ๊อง หลายคนจดจดจ้องจ้อง แต่สุดท้ายต้องเปลี่ยนใจ โลกใบเล็ก....เดียวดาย ซ้อนบนโลกวุ่นวายใบใหญ่ เข็มนาฬิกา...เขยื้อนคลื่อนไป ทิ้งนางไว้ในภวังค์ลำพังตน ดึกดื่น.... จากวันสู่ค่ำคืนหมองหม่น ไฟถนนสลัวมืดมน นานนานมีสักคนผ่านไป ได้เวลาปิดร้าน พนักงาน...บอกวันหน้าเชิญใหม่ นางแข็งขืนไม่ยอมไปไหน พวกเขาจับจูงให้ออกมา ทิ้งไว้ยืนหน้าร้าน น่าสงสารละลังละล้า พึมพำไหนบอกไปไม่ช้า ลูกหายหน้าไม่มาเสียที ฝนลงเม็ดปรอยปรอย ค่อยค่อยหนักขึ้นกระชั้นถี่ งกงกเงิ่นเงิ่นเดินบาทวิถี จุดหมายไม่มีที่ใด .....เสียงฝนกระหน่ำ....... ...เสียงครวญคร่ำในหัวใจอ่อนไหว.. ...เหนื่อยล้าหนาวฝืนก้าวไป...... ...ชีวิตนี้ทำไม...ยาวนาน.........