M-e-e P-e-d

หมี่
เห็นหมู่นี้เงียบๆ กลับว่าลูกหมีจะเหงาๆ  พี่ขัดตาทัพด้วยงานก้นตะกร้าพลางๆ เนาะ

เพลงสั้น ๆ : ฟ้องอินถา  ร้องวัวแดง – กวี : (๓)  คำฉงน

      ถึงอินถาเอกกวีผู้ศรีรัฐ
ถึงนักรบผู้สะบัดปากกาไสว ถึงจรรยากล้าแกร่งแห่งหัวใจ
ถึงสัจจะซื่อใสในวิญญาณฯ

      ปู่ย่าข้าฉงนด้วยงมโง่
เรื่องคนโตคนใหญ่ในบ่อนบ้าน ‘ผิด,ไม่ผิด’ ‘เลี่ยง,ไม่เลี่ยง’ ตุลาการ ขอวอนท่านปุจฉาถ้อยวาทีฯ

      จะ ‘จงใจ, มิจงใจ’ กระไรแน่
แหละจริงแท้กฎหมาย  ‘หมาย’ใดนี่ หรือ ‘อำนาจ’ อาจกล้าบารมี
ทำลายศรีศักดิ์สิ้นกระบิลเมืองฯ

      ช่วยถามว่า ‘คิดใหม่’ หมายไรเล่า
หรือการณ์เก่า ‘ทำใหม่’ ให้ย้อนเรื่อง ปฏิสังขรณ์การศึกษาจึงอ่าเรือง
ปฏิรูปจึงเฟื่องเลื่องลือแดน อ้ายไข่เคยกริ่มยิ้มไปทั่วย่าน
จะเรียนฟรีพื้นฐานสบายแสน แต่ม.6 มาหาย  มาคลายแคลน
อ้ายไข่แมฺลนหน้าเศร้าเล่าซมซมฯ

      ฝากท่านถึง ‘ตุลาบดี’ศรีสยาม
ผู้แทนนามพระวงศ์องค์สยม ผู้ถือ ‘เที่ยง’ แห่ง ‘ธรรม’นำสังคม
ว่าบัดนี้ ฤๅ ‘อุดม’ยังคม ‘การณ์’ หนึ่งมาตรากฎหมายใยหลายคิด
หนึ่งมาตราชีวิตลิขิตขนาน หรืออำนาจแห่งตรา ‘ตุลาพาล’
จักเปิดแจ้งประจานสันดานคนฯ

      พี่ข้าถามถึง ‘สุธรรม  แสงประทุม’
ว่าเมื่อโน้นสาวหนุ่มคละคลุ้มถนน เปี่ยมวิญญาณศรัทธาประชาชน
จำได้ไหมตัวตนแห่งคนจริง ท่าน ‘คิดอะไร, ทำอะไร’ในวันนี้
เพลงกวีที่เคยปลื้ม ฤ ลืมทุกสิ่ง วัน ‘ฟ้าทองผ่องอำไพ’ ให้พึ่งพิง
‘ประชาชนใหญ่ยิ่ง’ นั่นจริงฤๅฯ

      ถึงอินถาเอกกวีศรีไทยรัฐ
ถึงความสัตย์  ถึงหัวใจอันใสซื่อ ช่วยรินพจน์รจนาระบัดระบือ
ปู่ย่าข้าจะนับถือพระคุณกวีฯ