M-e-e P-e-d

 


... มรณะรำพัน ...





ลมดึกกรรโชกสาย
หอบพัดพาความตายให้รู้จัก
ผ่านล่วงมุมงดงามของความรัก
หยาดน้ำตาทายทักอย่างเข้าใจ 


เหมือนโศกโลกเร้นอย่างเย็นชา
ปรารถนาแดโดยระโหยไห้
เกลือนกลบศพซากฝากอาลัย
บอกวัฏฏะเป็นไปอยู่เช่นนั้น 


แล้วโลกก็รู้สึก
ไปจนถึงรากลึกแห่งความฝัน
เราแค่เพียงผ่านมาพบกัน
ความพลัดพรากยืนยันปรากฏกาล 


อย่ากระนั้นเลย
สิ่งที่เชยชื่นชมรู้ขมหวาน
หรืออาจเก็บชื่นฤดูดอกไม้บาน
มาตระการกล่อมย้ำห้วงรำพึง 


ลมดึกกรรโชกสาย
พัดพาเพียงความตายนั้นมาถึง
ซีกโลกอันโสภาอันตราตรึง
งามชีวิตช่วงหนึ่งใคร่มอบวาง 


วางลงตรงที่เคยรู้จัก
ยิ้มทายทักเงาโศกโลกอ้างว้าง
ก่อนวิญญาณจะระเหินเดินทาง
ฝากสายลมบางบางถึงความรัก 


ว่าขออำลานิรันดร์
ขอบคุณสายสัมพันธ์ที่ทอถัก
ภิรมย์รื่นแห่งคืนวันช่างสั้นนัก
แต่ก็ยินดีที่รู้จักก่อนจากลา 


คงไม่มีอะไรจะมอบ
ไม่มีแม้คำตอบที่ปรารถนา
ลบเลือนความว่างเปล่าของน้ำตา
แย้มรอยยิ้มอีกครา เย้ยความตาย.......... 


.................................
โดยคำ  ลานเทวา