M-e-e P-e-d

ทำไมอาว์ ต้องมีวอ การันต์ฮะ เพิ่งเห็นอ่ะ ตอนอ่านครั้งแรกยังว่าจะโพสถามพี่อีริคแต่กลัวโดนว่าเสร่อ งั้นถามที่นี่ละกันนะฮะ ไอ่เรื่องภาษาไทยนี่ลูกแมวเขียนผิดประจำ

ใน จจท 2  เคยพูดถึงงานของอีริกไว้ว่า  มีกลิ่นอายของ ดำลงค์  อารีกุล  อย่างเต็มเปี่ยม  ซึ่งเจ้าตัวเองก็ได้ยอมรับว่าชื่นชอบงานของดำรงค์อยู่ด้วย

เรื่องสั้นชิ้นนี้ก็ยังคงมีกลิ่นตัวของ ดำรงค์ อย่างเหนียวแน่นในวิธีการเล่าเรื่อง  ไม่แปลกและไม่ผิดแต่อย่างใด  ด้วยเชื่อว่าเมื่อใครสักคนหนึ่งจะสร้างงานเขียนของตน  เริ่มแรกเขาย่อมติดอยู่กับฮีโร่ของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย  เป็นเช่นนี้กันทุกคน  ไม่เว้น เฮมมิงเวย์ หรือ เฮสเส  หรือตอลตรอยส์

อีริกใช้วิธีการเดินเรื่องสับไปสับมา  ให้ตัวละครรู้ทันผู้เขียน  และให้ผู้เขียนต้องคอยอ่านจิตใจของตัวละคร  มีการเสียดเย้ยวิธีการเขียนและเนื้อหาของนิยายแบบโรแมนติคยุคก่อนที่ปัจจุบันเรียกกันว่าน้ำเน่า  และเสียดเย้ยไปยังวงการวิจารณ์หนังที่มักทำตัวเป็นผู้รู้  กระทั่งนักเขียนรุ่นใหญ่อย่าง  รงค์  วงษ์สวรรค์  และ ชาติ  กอบจิตติ

การสับไปสับมาของฉาก  และการให้ตัวละครมีชีวิตอิสระขึ้นเป็นเอกเทศจากนักเขียน  หากไม่จับประเด็นใจความให้ได้  และเรียบเรียงเรื่องอยู่ในความคิดตนจนปรุโปร่ง  ก็ยากนักที่จะต่อมันให้จบ  อีริคทำได้


ด้วยเนื้อเรื่องที่ยาวเหยียด  อีริคกลับทำให้คนอ่านอ่านมันได้จนจบโดยไม่เบื่อเสียก่อน  แม้ว่าจะต้องทนกับการใช้ภาษาพูดมาแทนที่ภาษาเขียนก็ตามที    นี่ดูเหมือนคนรุ่นใหม่จะไม่ใส่ใจในภาษาเขียนมากนัก  เหมือนเป็นเยนเนอเรชั่นใหม่ที่ปฏิเสธของเก่า  แม้ไม่สิ้นเชิง  แต่ก็ไม่ยอมรับเต็มตัว เอาก็เอา-รงค์ เองก็เคยสร้างความปวดเศียรเวียนเกล้าให้กับผู้ใหญ่ยุคนั้นมาแล้ว


เปี๊ยกในเรื่อง  เป็นเปี๊ยกที่อีริคใช้เป็นตัวเดินเรื่อง  ไม่ก็เป็นตัวเชื่อมเรื่องให้ดำเนินไป  อารมณ์ของขันของเปี๊ยกเป็นอารมณ์ขันลึก  มีรอยยิ้มที่เหยียดๆหมิ่นๆอะไรบางอย่างที่ไม่เห็นด้วย  ซ฿่งรวมกันกลายเป็นความน่ารักน่าถีบขึ้นมา    อีริคน่าจะเอาความคิดเพียวๆของตนถ่ายทอดทุกสิ่งของตนลงไปในเปี๊ยก    เพราะความสำคัญของเปี๊ยกที่ถูกพูดถึงอย่างเล็กน้อยนั้น  กลับเพิ่มสีสันและบางครั้งก็กลายเป็นตัวหลักสำคัญของใจเรื่อง

จัดว่าเป็นงานเสียดเย้ย  ประชดประชันได้อย่างน่ารักน่าถีบชิ้นหนึ่ง  เป็นการพูดคุยกับตนเองถึงวิธีการเขียนเรื่องสั้น  ถึงมุมมองถึงทัศนะของเรื่องสั้นที่ตนเข้าใจ  โดยใช้ตัวละครมากมายมาอธิบายความคิดนี้  แม้จะมีบริบทของตอนซ้ำๆกันบ้างก็ตาม  แต่เนื่องจากความหลากหลายของตัวละครนี่เอง  จึงเหมือนเป็นการย้ำให้รู้ว่า  อีริคกำลังมีวิธีคิดที่เป็นระบ  และกำลังเกิดการตั้งคำถามถึงเรื่องสั้นที่ดี  ที่ควรจะเป็น


โบราณว่า-ความพยามอยู่ที่ไหน--

ความพยายามก็ยังอยู่ที่นั่นแหละเอ้เอ้ยยยยยยย

กร๊ากกกกกกกกกกกก

กลับมาอ่านอีกที

คิดถึงอาว์ปุ๊ว่ะน้า !!!