[ถนนหน้าโรงเรียน] .. จุดหมายที่ปลายฟ้า ..

by จสอ.โจ @15 ก.ย.51 8.07 ( IP : 203...164 ) | Tags : กระดานข่าว

...

ผมวางช้อนลงในถ้วยน้ำแข็งใส แล้วปล่อยความหวานบางส่วนให้ค่อย ๆ ซึมซาบในปาก
ข้าวโพดกับแห้วเดินทางล่วงหน้าลงไปนอนรอในท้องหมดแล้ว ในโรงอาหารยังหลงเหลือผู้คนอยู่บางตา ป้าร้านขายก๊วยเตี๋ยวค่อย ๆ เก็บเรียงชามที่ถูกล้าง ทำความสะอาดแล้วข้าง ๆตู้กระจก ที่เคยเต็มแน่นด้วยเส้นก๊วยเตี๋ยวเมื่อตอนก่อนเที่ยง พี่ ม.5 กลุ่มหนึ่งยังคงยึดครองพื้นที่รอบ โต๊ะยาวของพวกเขาไว้อย่างเหนียวแน่น ถึงแม้จะเป็นเวลาเกือบจะห้าโมงเย็นแล้วในขณะที่เสียง ลูกบาสเก็ตบอลกระทบแป้นก่อนจะมุดลงห่วง ยังคงดังแว่วมาจากกลางสนาม อยู่อย่างเป็นจังหวะ

ผมยังคงนั่งอยู่ในโรงอาหารกับถ้วยน้ำแข็งใสว่าง ๆ และพยายามซึมซับภาพความเป็นไป รอบ ๆ ตัวให้มากที่สุด สามปีกับชีวิตนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นวิ่งผ่านผมไปอย่างรวดเร็ว ผมยังจำวันที่ผมเดินผ่านประตูเข้ามาอยู่ภายในรั้วของ ราชวินิตมัธยมเป็นวันแรก มันเหมือนเพิ่งเกิด ขึ้นเมื่อวานนี้ ภาพเหล่าเด็กผู้ชายใส่เสื้อสีขาว กางเกงสีกรมท่า เด็กผู้หญิงผูกคอซองใส่กระโปรง มีจีบรายล้อมอยู่รอบตัวผม บนระเบียงทางเดินหน้าห้องที่ยาวไปสุดตึก


และเสียงร้องเพลงชาติที่กึกก้องในสนามตอนเข้าแถว ยังกังวานอยู่ในสองหู

เป็นสามปีที่มีทั้งความสุข ความเศร้า เสียงหัวเราะและหยดน้ำตา คลุกเคล้าผสมผสานกันจน เหมือนเส้นเล็กแห้งลูกชิ้นที่ผมนั่งกินอยู่บ่อย ๆ ในโรงอาหาร และเมื่อเราเริ่มลงมือกินก๊วยเตี๋ยวชามนั้น

ไม่ช้าก็เร็ว ทุกอย่างที่อยู่ในชามจะถูกลำเลียงเข้าท้องเราอย่างหมดสิ้น จนเหลือแต่ชามว่าง ๆ

เหมือนถ้วยน้ำแข็งใสว่าง ๆ ที่วางอยู่ตรงหน้าผมในตอนนี้ ..

ผมคว้าเป้ใส่สมุดหนังสือเรียนขึ้นสะพาย ก่อนจะเดินผ่านกลุ่มพี่ ม.5 ที่ยังคงส่งเสียงหัวเราะ กันในกลุ่ม พี่เขายังมีเวลาได้หัวเราะกันต่อไปถึงแม้ว่าเวลาจะปาเข้าไปห้าโมงเกือบจะครึ่งแล้ว
เสียงลูกบาสเก็ตบอลกระทบแป้นก่อนจะมุดลงห่วง ยังคงดังแว่วมาอย่างเป็นจังหวะ ผมเดินผ่านประตูหน้าออกมายืนที่นอกรั้วราชวินิตมัธยม ในขณะที่เพื่อน ๆ ในห้อง ม.3/8 อีกหลาย ๆ คนเลือกที่จะอยู่ในรั้วโรงเรียน ถนนพิษณุโลกที่คาดยาวผ่านหน้าโรงเรียนยังคงมองดูผมอย่าง เงียบ ๆ เหมือนเคย ถ้าผมเลี้ยวซ้ายถนนมันจะไปสุดที่ทางรถไฟสี่แยกยมราช ถ้าผมเลี้ยวขวาถนนมันจะไปสุดที่เทเวรศ์

แล้วโลกที่อยู่ต่อจากนั้นล่ะ มันจะไปสุดที่ตรงไหน ?


แสงแดดสุดท้ายของวันกำลังอ่อนแรงลงทุกขณะ พาเงาร่างของผมทอดยาวไปบนฟุตบาท มันยืดยาวออกไปมากกว่าความสูงที่แท้จริงของผมหลายเท่า ที่สุดปลายถนนพิษณุโลก ไม่ว่าผมจะเลี้ยวไปทางซ้าย หรือเลี้ยวไปทางขวา ผมมองเห็นเงาของตัวผมเองยืดเหยียดออกไปจนสุดถนน

และมันกำลังกวักมือเรียกผม


ผมขยับเป้ที่สะพายบนบ่าอีกครั้ง ... ก่อนจะก้าวเดิน


..........


ผมขมวดเชือกที่ผูกอยู่กับฮาร์เนส เป็นเงื่อนฟิกเกอร์เอช ก่อนจะยัดใส่สกรูคาราบีนเนอร์ท ี่ล๊อคติดกับผนังถ้ำ ระบบการจัดการที่ถูกต้องและรอบคอบคือสิ่งที่นักปีนหน้าผาทุกคนต้องผ่าน การฝึกฝนมาอย่างหนักหน่วง เพราะมันคือบัตรรับประกันการมีชีวิตรอดของตัวเองและเพื่อนร่วมทีม ที่พากันขึ้นไปห้อยแขวนอยู่บนชะง่อนหินผา เราจะปีนขึ้นไปสูงเท่าไรก็ได้ ตราบที่เรามั่นใจว่า จะพากันกลับลงมาเหยียบพื้นโลกได้อย่างปลอดภัย ผมตรวจสอบสายเซฟทั้งสอง เส้นอีกครั้งก่อนที่จะออกมานั่งห้อยขาที่ปากถ้ำ

ถนนกลับเข้าสู่เมืองลำปางทอดตัวยาวเหยียดอยู่เบื้องล่าง เมื่อขึ้นมามองดูจากระดับ ความสูงเกือบ 80 เมตร มันไม่ได้แลดูใหญ่โตอะไรนักแต่กลับกลายเป็นเหมือนริบบิ้นเส้นเล็ก ๆ ที่ผมเคยใช้ห่อของขวัญ ไกลออกไปผมยังคงมองเห็นพื้นที่ของค่ายรบพิเศษประตูผา ในขณะ ที่ศูนย์ฝึกลูกช้างดูเหมือนจะอยู่ใต้ฝ่าเท้า รถปิ๊คอัพคันเท่ากล่องไม้ขีดไฟยังคงแล่นมุ่งหน้า ไปตามถนน เกือบจะห้าโมงเย็นแล้วแต่ผมยังคงนั่งอยู่หน้าปากถ้ำที่สูงตระหง่าน ถึงแม้จะรู้ว่าใกล้ จะถึงเวลาที่ผมต้องกลับลงไปเหยียบพื้นโลกเหมือนเพื่อน ๆ ที่ทะยอยโรยตัวกลับลงไปก่อน หน้านี้จนหมดแล้ว แต่ผมก็ยังอยากจะซึมซับภาพรอบ ๆ ตัวผมตอนนี้ให้มากที่สุด

ผมเอื้อมมือไปหยิบเป้ที่ผมสะพายติดตัวขึ้นมา มันไม่ใช่เป้ใส่สมุดหนังสือเรียนอีกแล้ว แต่เป็น เป้เดินป่ากันน้ำของแจ๊ควูฟส์กิ้นส์ ถึงเวลาจะผ่านไปสักเท่าไรผมก็ยังคงมีเป้สะพายติดหลัง อยู่เสมอราวกับว่ามันเป็นเนื้องอกที่กลางหลัง และยิ่งวันเวลาผ่านไป เป้ของผมก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ เรื่องราวต่าง ๆ ไหลเรียงเข้าไปบรรจุอยู่ในนั้นอย่างไม่รู้จักหมดสิ้น แต่ถึงจะมีอะไรต่อมิอะไรใน เป้ของผมสักเพียงไหนก็ยังไม่มีวี่แววว่ามันจะเต็ม

นับจากวันที่ผมเริ่มก้าวเดินจากรั้วของราชวินิต มัธยม ถนนพิษณุโลกก็พาผมออกเดินทาง เหมือนไม่มีจุดสิ้นสุด ผมผ่านเข้าไปยังสังคมของวิทยาลัยเทคนิค ที่ยกพลถล่มกันหน้าเวที คอนเสริต์อย่างบ้าเลือด เพียงเพราะอีกฝั่งหนึ่งใส่เสื้อช๊อปคนละสีกับฝั่งของผม
ผมเดินขึ้นเวทีในผับเพื่อเล่นดนตรีและ ใช้ชีวิตคนกลางคืนในหมอกควันบุหรี่ที่ลอยตัวอยู่ รอบแก้วเหล้า ผมสะพายเป้ติดหลังพาเด็กในค่ายเยาวชนเดินป่าเขาใหญ่ จนเหมือนกับเดินเล่นในสวนหลังบ้าน ผมออกไล่ล่าหน้าผาที่สูงเหยียดขึ้น ไปจนแทบทะลุก้อนเมฆ ผมเดินทางไปตามถนน นอกถนน ผมกระโจนลงทะเลหน้าหาดสัตหีบและกลืนความเค็มของมันลงไปค่อนกระเพาะ และตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่บนปากถ้ำ ที่สูงซะจนผมมองเห็นหลังของนกเขาไพรที่กำลังบิน กลับสู่รังของมัน


โลกของผม ที่เลยจากสุดถนนพิษณุโลก ดูเหมือนจะไม่มีวันจบสิ้น ...


ผมยืนมองแสงแดดสุดท้ายของวัน ก่อนจะตรวจสอบอุปกรณ์ทุกชิ้น สะพายเป้ใบเก่าและ ค่อย ๆ โรยตัวลงจากหน้าผา มันเหมือนตอนที่เราเริ่มกินเส้นเล็กลูกชิ้นในชาม ไม่ช้าก็เร็ว ทุกอย่างที่อยู่ในชามจะถูกลำเลียงเข้าท้องเราอย่างหมดสิ้น จนเหลือแต่ชามว่าง ๆ แต่ตราบใดที่เรายังรู้ว่าร้านขายก๊วยเตี๋ยวอยู่ที่ไหน เราก็ยังเดินกลับไปสั่งชามใหม่ได้ เหมือนกับนกที่พากันบินอพยพหนีความหนาวเย็นไปสู่สถานที่อันอบอุ่น และการเดินทางนั้นพาพวกมันไปได้ครึ่งค่อนโลกในปีนี้


ยังมีเส้นทางอีกครึ่งค่อนโลกให้มันบินต่อในปีหน้า ...





และตอนนี้ได้เวลาที่ผมต้องเดินทางกลับบ้าน ...





บ้านหลังที่สอง ...


บนกึ่งกลางของถนนพิษณุโลก ...


ผมอยากเห็นชามก๊วยเตี๋ยวเส้นเล็กแห้งลูกชิ้น ... ชามนั้น











...

งานคืนสู่เหย้า อัศวราชราตรี 30 ปี ขาวกรมท่า
เสาร์ที่ 29 พ.ย. 2551 เวลา 17.00 - 22.30 น.

ได้เวลากลับบ้านกันแล้วครับ ...


หมายเหตุผู้เขียน : เพื่อนที่เป็นประธานรุ่นขอมาครับ เห็นบอกว่าจะเอาไปลงในสูจิบัตรของงาน เพื่อนฝูงอยากมีเรื่อง .. จ่าโจจัดให้ ... ^__^

Comment #1
Posted @17 ก.ย.51 18.12 ip : 124...125

:) ตอนนี้ พี่ๆ ม.5 ที่จ่าโจเรียกขานในตอนนั้น  อายุอานามปาเข้าไปสักกี่ปีแล้วเนี่ย สงสัยจัง

Comment #2
Posted @18 ก.ย.51 9.44 ip : 118...196

คิดถึงความหลังเรอะจ่า 55555


แก่วุ้ย

แสดงความคิดเห็น

« 1430
หากท่านไม่ได้เป็นสมาชิก ท่านจำเป็นต้องป้อนตัวอักษรของ Anti-spam word ในช่องข้างบนให้ถูกต้อง
The content of this field is kept private and will not be shown publicly. This mail use for contact via email when someone want to contact you.
Bold Italic Underline Left Center Right Ordered List Bulleted List Horizontal Rule Page break Hyperlink Text Color :) Quote
คำแนะนำ เว็บไซท์นี้สามารถเขียนข้อความในรูปแบบ มาร์คดาวน์ - Markdown Syntax:
  • วิธีการขึ้นบรรทัดใหม่โดยไม่เว้นช่องว่างระหว่างบรรทัด ให้เคาะเว้นวรรค (Space bar) ที่ท้ายบรรทัดจำนวนหนึ่งครั้ง
  • วิธีการขึ้นย่อหน้าใหม่ซึ่งจะมีการเว้นช่องว่างห่างจากบรรทัดด้านบนเล็กน้อย ให้เคาะ Enter จำนวน 2 ครั้ง

งานเขียนของข้าพเจ้า

personมุมสมาชิก

Last 10 Member Post

Web Statistics : online 0 member(s) of 70 user(s)

User count is 2438441 person(s) and 10232257 hit(s) since 25 พ.ย. 2567 , Total 550 member(s).