M-e-e P-e-d

แหม จริงๆนะฮะน้า ไอ้การเขียนกลอนกะเขียนเรื่องสั้นนี่ มันสำคัญที่พล็อตด้วยเนอะ

ไอ้ผมอ่านบทนี้แล้วคิดได้ ว่าเวลาเราเขียนกลอนแล้วไม่มีพล็อตเนี่ย มันคุมอาการไม่อยู่ คล้ายๆจะปล่อยไหลๆ คำอะไรสวยๆก็ยัดลงไป

แต่ถ้าเราคิดไว้ก่อนว่า บทนี้เกริ่น บทต่อมาปูเนื้อ ต่อมาก็เป็นเนื้อเรื่อง ตอนสุดท้ายเป็นไคลแมกซ์

เออ นะ มันเหมือนเขียนนิยายเล่นซักเรื่องเลยเชียว !!!

ดูดีจังเลยคับ

ได้อารมณ์แฮะ ... มันๆ ชอบๆ

คงไม่ต้องพูดถึงเบสิคของคนผู้นี้อีกแล้ว

เรามาดูประเด็นที่เขาว่า  และเล่นกับมันกัน

มันยังเป็นงานในแนวขนบ  และเด่นชัดในความเป็นขนบนั้นอย่างยิ่ง  ถ้อยคำ  ลีลา  และภาษาสำนวน  ยังมีสำเนียงของนักกลอนรุ่นก่อนเต็มเปี่ยม  ด้วยคำที่เขามีมากมายในสมองนี่เอง  จึงทำให้เขาเรียกมาใช้ได้เท่าที่ต้องการ  แต่สิ่งที่มองเห็นคือ  เขายังขาดการคตผลึกทางมุมมอง  นับแต่อ่านงานของเขามา  พบว่าเขาขาดสิ่งนี้ไปทุกชิ้นงาน

เมื่อเรามองเห็นมุมที่ต่างจากชาวบ้าน  แล้วเราตั้งคำถามไปพร้อมกับค้นหาคำตอบ สิ่งที่เราได้คือวิธีคิดอีกวิธีหนึ่ง  จนเมื่อเราเข้าใจมันและเขียนด้วยเบสิคที่แน่นปึ๊ก  เราจะได้งานที่เปี่ยมไปด้วยอรรถรสและความคิดอันแหลมคม

จากงานชิ้นนี้  บ่งบอกถึงอิทธิพลของนักกลอนรุ่นก่อนอย่างเต็มเปี่ยม  นั่นคือการสอน

ตามตวามเชื่อของบ.ก.เองนั้น งานเขียนควรละเว้นการสอน  ตราบใดที่เรายังอยู่ในจุดที่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในสิ่งที่เราพูด  เช่นเรามิได้ถือบวชเป็นสงฆ์  หรือเป็นผู้ปฏิบัติธรรมอย่างเข้าใจถ่ิองแท้  นั่นเป็นสิ่งเล็กน้อย  ที่สำคัญมันอยู่ตรง-การสอนออกไปโต้งๆ  มันทำให้อรรถรสของบทกวีกลายเป็นงานวิชาการ  หรือการเทศนาบนธรรมาสน์ไป

มุมมองยังเป็นเรื่องสำคัญอย่างที่เคยว่าไว้ในกระทู้เก่าๆของเขา  คือโลกนี้มีคนพูดถึงเขียนถึงต่อทุกสิ่งทุกอย่างวมาหมดแล้ว  อย่างมากมายด้วย  สิ่งที่เรารุ่นหลังจะพูดถึงมันได้อย่างมีเสน่ห?ก็คือ  มุมมอง

มันอาจซ้ำกับที่ผ่านมาก็ได้  แต่เรากลบมันได้ด้วยลีลาการเขียน  เหมือนเพลง Knoking  on  heaven's  door ของ  Bob  Dylan  ที่มีคนนำมาผลิตซ้ำอย่างต่อเนื่องมากมาย  และในหลายแนวทางหลายสำเนียงดนตรี

//อย่าเพิ่ง บ.ก. เซ้าซี้เอากับคุณเชษฐภัทรเลย  เพราะบ.ก.เห็นแววกวีเขาเปล่งฉัพพรรณรังสีอยู่วิบวิบต่างหาก  จึงเคี่ยวเข็ญและเคี่ยวกรำเขาให้หนักสักหน่อย  หวังว่าคงเข้าใจนะครับ

ตามมาอ่านคำแนะนำของ บ.ก.หนวดค่ะ

ขอบคุณค่ะ บ.ก.หนวด