M-e-e P-e-d

ไดอารี่สีเทาเก่าเก่าเล่มหนึ่ง

ถูกรื้อดึงมาจากตู้ใบใหญ่

หลายปีแล้วนอนคุดคู้อยู่ข้างใน

เก็บตัวไม่พบใครใจเย็นชา

เอามือจับลูบถูยังดูใหม่

พลิกกลับไปฝุ่นเกาะบ้างข้างสันหนา

ตรงปกนอกยังดูสะอาดตา

หยิบเอามาเช็ดนิดหน่อยค่อยดูดี

เปิดออกดูหน้าแรกยังแปลกตา

ยี่สิบห้าธันวาปีสี่สี่

ไดอาน่าหาดใหญ่ เขียนไว้ดี

นับดูได้เจ็ดปีที่ซื้อมา

ตอนนั้นเรียนอยู่ม.หกยังจำได้

ชอบสะพายเป้ใบใหญ่ไม่รู้สา

หอบทุกอย่างพาไปเที่ยวเทียวไปมา

มีเพื่อนห้า  หกคนเราไปกัน

เพื่อนชอบซื้อเครื่องสำอางหลายอย่างนัก

แต่ฉันรักหนังสือแนวความฝัน

อยากจะเป็นนักเขียนในสักวัน

เริ่มเดินทางหาฝันหมั่นฝึกปรือ

ไปสะดุดไดอารี่เล่มหนึ่งเข้า

สีเทาเทาหน้าปกคล้ายหนังสือ

กระดาษสาสีเปลือกไข่อยู่ในมือ

จะมีหรือปล่อยให้ใครได้ไปแทน

ฉันจ่ายเงินแบบไม่ต้องคิดอะไร

รักและคอยใส่ใจอย่างหวงแหน

มันเป็นทั้งชีวิตเป็นทั้งแฟน

ฉันควงแขนไปทุกที่ไม่เคยวาง

พอนึกไปก็อดขำเสียมิได้

ฉันรักมันมากมายไม่ยอมห่าง

แต่ทำไมข้างในยังเว้นว่าง

มีเพียงร่างรอยปากกาแค่หน้าเดียว

ค่อยค่อยเปิดอ่านดูข้างในนั้น

หัวใจฉันกลับพลันเริ่มห่อเหี่ยว

กลอนบทนี้เป็นเพียงแค่สิ่งเดียว

ให้ฉันได้เปล่าเปลี่ยวโดดเดี่ยวใจ

ใครว่ารักคือสิ่งที่สวยงาม

แล้วทำไมหนอยามนี้ช่างโหดร้าย

รักแล้วเจ็บทรมานทั้งใจกาย

จะไม่ขอรักใครอีกแสนนาน

...............................................

ใต้บทกลอนเขียนไว้ตัวเล็กเล็ก

ว่าจากเด็กไร้ค่าน่าสงสาร

ไม่ยักรู้ว่าอดีตในวันวาน

ตัวเองน่าสงสารสักเพียงใด

จากวันนั้นไดอารี่ที่ฉันรัก

ไม่เคยถูกทายทักถูกถามไถ่

มันถูกเก็บใส่กุญแจอยู่ภายใน

พร้อมหัวใจที่มืดบอดตลอดมา

นับแต่วันไดอารี่ถูกปิดลง

ฉันยังคงเดินทางอย่างเชื่องช้า

แต่ละวันผ่านไปตามเวลา

แต่ไม่เคยรู้ค่าความหมายใด

เจ็ดปีที่ฉันอยู่ไปวันวัน

เจ็ดปีที่ความฝันเริ่มเลือนหาย

เจ็ดปีที่หัวใจแสนเดียวดาย

เจ็ดปีที่ร่างกายแสนอ่อนแอ

อยากจะลุกขึ้นมาคว้าเอาฝัน

แต่หัวใจเหมือนมันจะยอมแพ้

ปล่อยใจเศร้าเหงาจนไม่ดูแล

แท้จริงแค่กำลังใจไม่พอเพียง

ไดอารี่เล่มเก่าถูกเปิดใหม่

มีหัวใจที่พร้อมจะกล้าเสี่ยง

วันนี้แล้วที่ฉันจะเรียบเรียง

ขอแค่เพียงฝันเจนจัดชัดขึ้นมา

วันฟ้าใสพาหัวใจไปเดินเล่น

ฉันได้เห็น พู่กันน้อยเดินตามหา

กระดาษขาวหล่นหายไปอยู่ไกลตา

ช่วยตามหาอีกแรงเผื่อจะเจอ

ดวงตานั้นเต็มเปี่ยมด้วยความฝัน

ชื่อ พู่กันฉันจำมั่นอยู่เสมอ

อยากระบายสีสันอันเลิศเลอ

แต่นะเออกระดาษน้อยปลิวลอยไป

เธอมาย้ำให้ฉันช่วยเธอหน่อย

เธอจะคอยเติมสีสันขึ้นมาใหม่

หากฉันเจอเศษกระดาษแม้ขาดไป

จะซ่อมแซมให้สดใสด้วยมือเธอ

ฉันจับมือพู่กันด้วยมั่นใจ

ว่าจะไม่ทำฝันนั้นคอยเก้อ

ฉันจะช่วยตามหาจนพบเจอ

ขอเพียงเธอเชื่อใจฉันสัญญา

วันเป็นเดือนเลื่อนผ่านจนนานพอ

เธอเฝ้ารอด้วยความหวังยังห่วงหา

ฉันไม่เจอกระดาษขาวตามสัญญา

เธอยิ้มตอบกลับมา ไม่เป็นไร

เธอนั่นแหละไดอารี่แม้สีเทา

ฉันจะเอาสีสันลงไปใส่

คงจะเหลือหน้าว่างบ้างปะไร

ช่วยเปิดดูข้างในอีกสักที

หัวใจฉันพลันเต้นไม่เป็นท่า

มีคนมาช่วยเติมฝันระบายสี

เธอรู้ไหมว่านานมาหลายปี

ยังไม่มีใครเห็นค่าหน้าสีเทา

ฉันเริ่มยิ้มด้วยหัวใจสดใสขึ้น

เมฆทะมึนค่อยเลือนหายคลายความเหงา

เสียงร้องไห้ก่อนนอนค่อยบรรเทา

เปลี่ยนเป็นเสียงขับเกลาด้วยดนตรี

ฉันมีเธอ พู่กันคอยแต่งแต้ม

บรรจงแซมสีสันให้ไม่หน่ายหนี

เธอมีฉันหน้าสีเทา ไดอารี่

จับมือนี้เดินเคียงไปพร้อมกัน

เมื่อบันทึกเล่มเก่าถูกเล่าใหม่

จะไม่ให้อดีตร้ายทำลายฝัน

ค่อยค่อยเปิดหน้าใหม่ด้วยใจมั่น

ครั้งนี้ฉันจะทำฝันให้เป็นจริง


เริ่มหน้าหนึ่งซึ้งใจได้บันทึก

ความรู้สึกลึกข้างในเหนือทุกสิ่ง

คือการได้ตามหาฝันด้วยใจจริง

จะไม่ยอมละทิ้งอีกต่อไป

หยิบปากกาสีฟ้าสวยด้วยทะนุถนอม

ฉันยิ้มพร้อมกับการเริ่มต้นใหม่

รอยขีดเขียนจากวันนี้และต่อไป

คือความฝันอันยิ่งใหญ่ที่รอคอย

ความรู้สึกถูกบันทึกอย่างมีค่า

เปลี่ยนทุกหน้าสีเทาจากเศร้าสร้อย

ลบน้ำตาของวันวานทีละน้อย

ลบร่องรอยความปวดร้าวทรมาน

ฉันได้เจอเธอแล้วกำลังใจ

เธอคือรักยิ่งใหญ่คอยขับขาน

บทเพลงแห่งความฝันในวันวาน

ได้ก้าวผ่านมาถึงจุดสุดสำคัญ

ขอบคุณนะเธอคือคนแห่งความรัก

เธอรู้จักให้อภัยในตัวฉัน

กับความทุกข์ทรมานในวานวัน

เธอเปลี่ยนมันสิ้นไปเพียงไม่นาน

บันทึกรักเล่มแรกในชีวิต

จะถูกผิดอย่างไรไม่รู้ฐาน

พู่กันน้อย คือคนแห่งแรงบันดาล

ให้ฮึดหาญขีดเขียนดั่งเทียนใจ

รู้ว่ารักเธอแล้วรักเธออยู่

ใจก็รู้อยู่ว่ารักเธอแบบไหน

รู้ว่าผิดแต่ก็รักปักดวงใจ

รู้ว่าไม่มีใครเป็นอย่างเธอ

รู้ทั้งรู้ว่าเธออาจหลายรัก

รู้ดีนักว่ารักนี้เธออาจเผลอ

แต่รู้ไหมว่ารักนั้นฉันให้เธอ

ตั้งแต่วันแรกเจอเธอยิ้มมา

รู้อยู่แล้วก็ไม่แคล้วคนน่ารัก

อาจจะทักทายกันตามประสา

แต่รอยยิ้มของเธอในแววตา

มันไม่ธรรมดาซะแล้วใจ


รู้ดีอยู่ว่าฉันมันคนเหงา

เจอเธอเข้าก็รู้สึกนึกหวั่นไหว

แต่แปลกนักไม่ได้รักทุกคนไป

มีแต่เธอเอาใจไปคนเดียว

ตั้งแต่เจอเธอกลับมาก็แปลกอยู่

กุญแจตู้ลิ้นชักเอาโซ่เกี่ยว

ทิ้งไว้ไหนนะฉันลืมแล้วเชียว

เดินวนเทียวเที่ยวหากว่าจะเจอ

เป็นที่มาของการเปิดไดอารี่

เก็บมาครบเจ็ดปีนอนรอเก้อ

เขียนบันทึกเล่มนี้ก็เพราะเธอ

คนที่ฉันเฝ้าเพ้อหามาแสนนาน

จะไม่ขออะไรไปมากมาย

ไม่ขอฟังคำใดอันแสนหวาน

แค่เป็นกำลังใจไปนานนาน

อย่าให้ฝันวันวานถูกทำลาย

เพียงแค่ได้มองเธอทุกทุกวัน

ให้หัวใจของฉันมีความหมาย

ทดแทนความรู้สึกที่เดียวดาย

ไม่มากมายใช่ไหมที่ขอกัน

ตัวฉันเป็น ไดอารี่สีเก่าเก่า

เล่มเทาเทาบางบางออกอย่างนั้น

หากลมแรงพัดมาในสักวัน

อาจจะพลันขาดลงได้สักที

ตัวเธอเป็น พู่กันเล่มน้อยน้อย

เธอยังคอยวาดฝันลงสันสี

ให้กระดาษขาวอื่นได้มากมี

เพราะเธอช่างแสนดีกับใครใคร

แต่วันนี้ขอ พู่กัน อย่าหันกลับ

อย่าให้ฉันต้องนับเริ่มหนึ่งใหม่

แม้พบกับกระดาษขาวคู่ใจ

ก็อย่าเพิ่งจากไปนะคนดี

เธอเป็นเพียงคนเดียวที่ฉันรัก

ยากเย็นนักหากจะรักใครอย่างนี้

ฉันไม่อยากปิดตาย ไดอารี่

อยากให้มีคนอ่านมันทุกข้อความ


แล้วสิ่งนั้นที่ฉันกลัวก็มาถึง

ฉันดื้อดึง...อยากรู้ไม่อยากถาม

พู่กันจ๋าเธอหายไปไม่รู้ความ

ฉันเจ็บปวดทุกยามตามหาเธอ

หายไปไหนได้โปรดเถิด พู่กัน

เธอจะทิ้งความฝันอย่างนั้นเหรอ

ฝันที่เราวาดไว้อย่างเลิศเลอ

ก็มีเพียงแต่เธอเคียงข้างกัน

ไม่ว่าเธอจะเจอใครสักร้อยคน

กี่พันหนเจอะเจอรักอย่างเธอฝัน

คนทุกคนย่อมแตกต่างระหว่างกัน

เธอเชื่อมั่นในรักสักเพียงใด

หากความรักเป็นเพียงการยึดถือ

ความรักคืออะไรเธอรู้ไหม

รักเพียงเพราะค่านิยมทางจิตใจ

แต่ภายในไม่ได้ซึ้งถึงใจจริง

สำหรับฉันความรักคือการให้

มันยิ่งใหญ่มากมายเหนือทุกสิ่ง

ได้ดูแล..ห่วงหา..ไม่ท้วงติง

ขอเพียงแค่บางสิ่ง..ความอาทร

ฉันอยากให้ที่ให้ไปเพราะรัก

ด้วยแน่นหนักรักแล้วไม่ถอดถอน

ฉันรักเธอด้วยใจมั่นไม่สั่นคลอน

แม้ร้าวรอนสักเพียงใดก็ไม่กลัว

รักที่เธอต้องการเป็นแบบไหน

หรือรักไปวันวันรักไปทั่ว

รักแล้วลืม..ลืมแล้วรักอย่างไม่กลัว

หรือเพราะหัวใจเธอมันเย็นชา

ฉันไม่เชื่อว่าจะเหลือเพียงแค่ฉัน

ที่ทั้งรักผูกพันทั้งห่วงหา

ฉันมั่นใจว่าทุกอย่างที่ผ่านมา

มันมีค่ากับเธอเหมือนเหมือนกัน

เหตุผลใดที่เธอนั้นหายหน้า

ฉันไม่รู้ว่าทำไมเป็นอย่างนั้น

เหตุผลใดบอกมาเพียงสั้นสั้น

คนอย่างฉันเข้าใจง่ายเธอรู้ดี


ทรมานกับการอยู่ลำพัง

แม้จะยังเพิ่งมีเธอไม่นานนี้

เหมือนผูกพันกับเธอมาหลายปี

ยังไม่อยากหายหนีกันไปไกล

หัวใจฉันยังมั่นอยู่เสมอ

แล้วตอนนี้ตัวเธอนั้นอยู่ไหน

ยังห่วงหากันบ้างหรืออย่างไร

หรือไม่เหลือเยื่อใยสักนิดเลย

ถึงวันนี้ฉันรู้ดีต้องปวดร้าว

กว่าเรื่องราวทุกอย่างจะเปิดเผย

ฉันก็ยังรักเธอเหมือนอย่างเคย

บทลงเอยเป็นเช่นไรไม่อยากแคร์

จะไม่ยอมทิ้งฝันอย่างวันเก่า

แม้หัวใจซึมเศร้าอย่างคนแพ้

จะไม่ยอมให้ความเหงาอันอ่อนแอ

ทำให้ฉันเหลือแค่ตัว..ไร้หัวใจ

เสียงหัวเราะอันอบอุ่นที่คุ้นเคย

ไม่ลืมเลยมีความสุขสักเพียงไหน

วันที่ฉันร้องไห้เจ็บปวดใจ

จะมีเธอเก็บไว้เพียงหนึ่งคน

อย่างน้อยเธอก็เคยได้ช่วยฉัน

ออกมาจากคืนวันอันสับสน

ห้วงความทุกข์ทรมานที่ผ่านพ้น

เธอเป็นคนดูแลไม่ห่างกาย

อยากจะรักใช่รักแม้ยามสุข

อยากจะรักยามทุกข์อย่าสงสัย

อยากจะรักต้องรักแม้ปวดใจ

อยากจะรักต้องเผื่อใจไว้ดูแล

รักเป็นสิ่งสวยงามยามแรกพบ

รักเป็นบวกและลบยามท้อแท้

รักเป็นทุกข์เมื่อยามเราอ่อนแอ

รักเป็นสิ่งไม่แท้และแน่นอน

ต้องมีใจหนึ่งใจหากจะรัก

ต้องมีหลักเรียนรู้อุทาหรณ์

ต้องมีความห่วงหาและอาทร

ต้องมีความโอนอ่อนและผ่อนปรน

พร้อมอภัยให้รักแล้วหรือยัง

พร้อมจะให้ความหวังยามสับสน

พร้อมจะดูแลกันยามทุกข์ทน

พร้อมจะสู้อดทนต่อคนพาล

อยากจะรักต้องพร้อมพร้อมทุกสิ่ง

อยากจะรักต้องรักจริงอย่างอาจหาญ

อยากจะรักต้องรักไปให้นานนาน

อยากจะรักต้องมีการให้อภัย

&&&&&&&&&&&&&&

เจ็บแค่เพียงวันนี้ที่ฉันเจ็บ

เจ็บแค่เก็บมันไว้ไร้ความหมาย

เจ็บแค่นี้คงไม่ทำให้ถึงตาย

เจ็บแค่นี้ลมหายใจไม่หมดลง

แล้วจะให้ทำไงล่ะความรัก

แล้วจะไม่ทายทักให้ใจหลง

แล้วจะอยู่ต่อไปอย่างใจปลง

แล้วจะคงเดียวดายไปอีกนาน

ไม่อยากทิ้งทุกอย่างไว้ตรงนี้

ไม่อยากมีชีวิตแบบพ้นผ่าน

ไม่อยากทนโดดเดี่ยวทรมาน

ไม่อยากเหมือนวันวานที่ผ่านมา

จำไว้เพียงแค่ฉันนั้นยังอยู่

จำไว้เพียงยังอยากรู้ยังห่วงหา

จำไว้เพียงเธอคือสิ่งที่มีค่า

จำไว้เพียงแค่ว่ารัก..เธอหมดใจ

เจ็บกี่ครั้งแล้วใจถึงไม่จำ

เจ็บกี่ครั้งกลับย้ำให้หวั่นไหว

เจ็บกี่ครั้งก็จะขออยู่ต่อไป

เจ็บกี่ครั้งเก็บใส่ใจ..ไว้เพื่อรอ


เมื่อทางเดินสุดท้ายได้มาถึง

เมื่อครั้งหนึ่งหัวใจเคยร้องขอ

เมื่อตอนนี้ได้ทำแล้วสิ่งเฝ้ารอ

เมื่อก้าวต่อจากนี้ไม่มีใคร

ขอบคุณอีกสักครั้งที่ให้รัก

ขอบคุณที่ให้พักพิงให้อิงไหล่

ขอบคุณที่ให้ความฝันเดินทางไป

ขอบคุณที่หัวใจเคยใกล้กัน

ขอบันทึกความรู้สึกครั้งสุดท้าย

ชื่อของเธอมีความหมายสำหรับฉัน

ทุกถ้อยคำที่ขีดเขียนลงไปนั้น

มาจากความผูกพันอันมากมาย

.........................................

ไดอารี่ เล่มเดิมถูกปิดลง

ฉันยังคงเดินทางไร้ความหมาย

พู่กันน้อย หายหน้าไปแสนเดียวดาย

ฉันปิดตายเล่มสีเทาเศร้าอย่างเดิม


...............................................

Diary  Pookun 13  DECEMBER    2008 ( 23.27 )

// ขออนุญาตแก้ไขการจัดวางนะครับ