วัน .. ข้ามปี
...
ปีใหม่ .. ผมไปเคาท์ดาวน์ที่บ้านพ่อ บางพลีใหญ่ สมุทรปราการ ...
แม่ผมทำกระเพาะปลาหม้อเบ้อเร่มเทิ่ม เป็นกระเพาะปลาที่หากินที่อื่นไม่ได้เป็นเด็ดขาด เนื่องจากแม่ไม่ปนหนังหมูแม้แต่น้อย ตักขึ้นมาทีมีแต่กระเพาะปลา เห็ดหอม เลือดไก่ และเนื้อไก่ฉีกฝอย
คำพระท่านว่า "มัฌเฌ วตัญญุตา" ... ควรรู้จักประมาณการในการบริโภค ใช้ไม่ได้ผลสำหรับผมในวันส่งท้ายปี
เพราะผมูซดกระเพาะปลาฝีมือแม่ไป 3 ชาม (ข้ามมาวันที่ 1 ผมกดไปอีก 2 ... )
พ่อผมแวะผ่านไปทางร้าน "ดุริยบรรณ" สี่แยกคอกวัวตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ซื้อสายซอด้วงทั้งสายเอก สายโท
มาเตรียมไว้ให้ผม ซอด้วงคันเก่าที่ผมเคยได้หิ้วขึ้นเวทีโรงละครแห่งชาติ ในงานดนตรีไทยมัธยมศึกษาเมื่อกว่า
20 ปีมาแล้ว ยังขดตัวรอผมอยู่ในถุงผ้าสีแดงเลือดหมูที่ผมเคยคุ้นตา โน๊ตซอด้วงของปู่ตั้งแต่สมัยที่ผมไปหัดเรียน
ซอด้วงกับแกยังถูกพ่อผมเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี แม้ว่าบัดนี้สภาพมันแทบจะกลายเป็นวัตถุโบราณ เนื้อกระดาษเหลือง
กรอบ จนเวลาจะพลิกเปิดแต่ละหน้า ต้องกระทำด้วยความนุ่มนวล ...
สำหรับผม นุ่มนวลอย่างเดียวไม่พอ แต่มันเต็มไปด้วยความเคารพ ...
พ่อผม สีซอไม่เป็น แต่เป่าขลุ่ยเก่งมาก ทั้ง ๆ ที่ปู่ผมที่ล่วงลับไปแล้วสีซอด้วงเก่งมาก แต่พ่อผมก็ไม่ยอมเรียนกับปู่
ปู่ผมก็ไม่ยอมสอนพ่อให้สีซอด้วง แต่กลับมาสอนให้ผมซึ่งเป็นหลานแทน เรื่องราวของพ่อ กับลูกชายหัวดื้อ มีมา
รุ่นแล้วรุ่นเล่า เอาไปทำหนัง ทำละครก็เยอะ ...
แต่จนกว่าที่คุณจะได้สัมผัสมันจริง ๆ เท่านั้นแหละ คุณถึงจะเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ ถึงความเป็นพ่อ และความเป็นลูก
...
ผมขึ้นสายซอทั้งสองสาย เทียบเสียงกับขลุ่ยเพียงออ ของพ่อ ..
บ่ายสามโมงเย็นของวันที่ 31 มกราคม 2551 ทำนองเพลง "ทองย่อน 3 ชั้น" ก็กลับมาก้องกังวานไปในสายแดด ยามบ่าย ตามด้วยเพลง "นางครวญ" .. "ราตรีประดับดาว" ........
หนึ่งขลุ่ย หนึ่งซอ .. สอดประสาน โต้ตอบไปมาในทางแห่งดุริยศิลป์ ..
" คิดถึงปู่เนอะ .. พ่อ " ผมพูดเบา ๆ กับพ่อ ตอนที่แม่เดินมาเรียกให้สองคนพ่อลูกวางอาวุธ แล้วไปกินข้าวเย็น
กันได้แล้ว พ่อผมไม่พูดอะไร สายตาแกมองทอดไปข้ามป่ากกก้านธูปที่หน้าบ้าน ผมไม่รู้ว่าแกอายุปูนนี้แล้ว แกจะมอง
ได้ไกลแค่ไหน จะไกลไปถึงบ้านริมฝั่งแม่น้ำที่อำเภาเสาไห้ สระบุรีรึเปล่า ...
พ่อแกจะมองเห็นปู่นั่งยิ้มอยู่ที่ระเบียงหน้าเรือน ทุกครั้งที่พ่อพาผมไปหาปู่ยามปิดเทอม ... อย่างที่ผมมองเห็นมั้ย ?
"พ่อ .. ปู่ .. ย่ามาเรียกไปกินข้าว" ภูผา ไอ้ลูกชายตัวแสบของผมเดินมาเรียกผมกับพ่อผมที่หน้าบ้าน
"พ่อ .. พ่อสีซอเป็นด้วยเหรอ ?" เด็กน้อยดูจะแปลกใจอยู่บ้าง ที่เห็นผมเล่นเครื่องดนตรีไทยได้ด้วย ทั้ง ๆ ที่ตอนอยู่บ้าน
ผมดูแต่ DVD เดอะคอร์ ... ลิงกิ้นพาร์ค ......
"อยากเล่นเป็นมั้ยล่ะ .. เดี๋ยวพ่อสอนให้"
"ไม่เอาอ่ะ .. เป่าขลุ่ยอย่างปู่เท่ห์กว่า ... "
....
ใครก็ไม่รู้ บอกว่า "ฮิสทอรี่ .. รีพีท .. อิท เซลลฟ์ "
สวัดดี ปีใหม่ 2552 ... ครับ ... ^___^
Relate topics
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
perhaps